3η χρονιά Τάι Τσι στο ΠΟΚΕ ΕΛΤΑ κάθε Πέμπτη 18:00

 

Πρωτοπορεί ο Πολιτιστικός σύλλογος εργαζομένων ΕΛΤΑ για 3η χρονιά.
Με μαθηματα κάθε πέμπτη στις 18:00 και για 2 ώρες οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι με τα μέλη των οικογενειών τους μπορούν να ασκηθούν, για την σωματική και ψυχική τους υγεία από την
Στελλα  Γουσκου και τον Δημήτρη Τσολακιδη, στην τεχνη του Τάι Τσι τσουαν

Τι είναι ακριβώς τελικά το Τάι Τσι Τσουάν;

Το Τάι Τσι είναι μια μοναδική, ολιστική μέθοδος άσκησης που δημιουργήθηκε και αναπτύχθηκε στην Κίνα για αιώνες, ως εσωτερική πολεμική τέχνη. Στη Δύση είναι πλέον διάσημο για τις ευεργετικές επιδράσεις του στην υγεία.
​
Συνδυάζει την ήπια σωματική κίνηση με τη φυσική αναπνοή και την συγκέντρωση του νου. Με αυτόν τον τρόπο βοηθά το σώμα και το πνεύμα να διατηρούνται δυνατά και υγιή ενώ ταυτόχρονα καλλιεργεί στον ασκούμενο μια βαθιά αίσθηση αρμονίας, χαλάρωσης και ευεξίας.

Η ένταση της άσκησης είναι χαμηλή προς μέτρια και βοηθά στην βελτίωση της στάσης, της ισορροπίας, της σταθερότητας, της δύναμης και της ελαστικότητας χωρίς τον κίνδυνο τραυματισμού. Βελτιώνει τη λειτουργία του καρδιαγγειακού και νευρικού συστήματος. Βοηθά στη μείωση του χρόνιου πόνου, στην πρόληψη της οστεοπόρωσης και στην αποβολή του άγχους της καθημερινότητας.
​
Το BBC News μετέδωσε τον Σεπτέμβριο του 2015: “Το Τάι Τσι θα έπρεπε να συνταγογραφείται για ασθένειες”.
​
Και το καλύτερο είναι ότι το Τάι Τσι είναι κατάλληλο για όλους. Άντρες ή γυναίκες, γυμνασμένοι ή αγύμναστοι, μεγάλοι ή μικροί. Όλοι μπορούν να το απολαμβάνουν. Και όλοι μπορούν να ωφελούνται από αυτήν την υπέροχη τέχνη.

Τάκης Σπυριδάκης

 

Τάκης Σπυριδάκης (Αίγινα, 4 Φεβρουαρίου 1958 - Αθήνα, 14 Σεπτεμβρίου 2019) ήταν Έλληνας ηθοποιός του κινηματογράφου, του θεάτρου και της τηλεόρασης, σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Ο Τάκης Σπυριδάκης γεννήθηκε στην Αίγινα και μεγάλωσε στον Πειραιά, όπου πήγε και σχολείο. Εργάστηκε από μικρός σε διάφορες δουλειές (πήγαινε σε νυχτερινό γυμνάσιο). Παρακολουθούσε συχνά κινηματογραφικές ταινίες, χωρίς όμως να έχει εξαρχής προσανατολιστεί προς το επάγγελμα του ηθοποιού. Φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, την οποία εγκατέλειψε λίγο πριν το τέλος.Έχει συμμετάσχει σε 13 ταινίες ενώ το σκηνοθετικό του ντεμπούτο πραγματοποίησε το 1994 με την ταινία "Ο Κήπος του Θεού", της οποίας έγραψε και το σενάριο. Η ταινία τιμήθηκε με 7 κρατικά βραβεία ποιότητας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

 Ο Σπυριδάκης εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη μεγάλη οθόνη ερμηνεύοντας έναν από τους πρωταγωνιστές της ταινίας "Γλυκιά Συμμορία", σε σκηνοθεσία του Νίκου Νικολαΐδη (1983). Για την ερμηνεία του εκείνη απέσπασε το ειδικό βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, τον ίδιο χρόνο. Αξιοσημείωτη ήταν και η δεύτερη συμμετοχή του, στη "Λούφα και Παραλλαγή" του Νίκου Περάκη (1984). Ακολούθησαν η "Πρωινή Περίπολος" (Νίκος Νικολαΐδης, 1986), "Προστάτης Οικογένειας" (Νίκος Περάκης, 1997), "Αυτή η Νύχτα Μένει" (Νίκος Παναγιωτόπουλος, 1999), "Μαύρο Γάλα" (Νίκος Τριανταφυλλίδης, 1999), "Κανείς δεν χάνει σε Όλα" (Διονύσης Γρηγοράτος, 2000), "Φτηνά Τσιγάρα" (Ρένος Χαραλαμπίδης, 2000), "Κουράστηκα να σκοτώνω τους αγαπητικούς σου" (Νίκος Παναγιωτόπουλος, 2002), "Λούφα και παραλλαγή: Σειρήνες στο Αιγαίο" (Νίκος Περάκης, 2005), "Ισοβίτες" (Θόδωρος Μαραγκός, 2008) και "4 Μαύρα Κοστούμια" (Ρένος Χαραλαμπίδης, 2009). Το 1989 ο Σπυριδάκης έγραψε και σκηνοθέτησε την ταινία μικρού μήκους "Βέρα Κρουζ", που απέσπασε το 1ο βραβείο καλύτερης ταινίας στο αντίστοιχο Φεστιβάλ, τιμήθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού και βραβεύτηκε από το Εθνικό Κέντρο Ταινιών της Γαλλίας, το 1990. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια πρωταγωνιστούσε στο θέατρο, στο έργο του Γιάννη Τσίρου "Άγριος Σπόρος", στο θέατρο Επί Κολωνώ, σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη. Συμμετείχε, επίσης, σε διαφημίσεις για εταιρεία κινητής τηλεφωνίας, στην οποία υποδυόταν τον πρόεδρο μιας ποδοσφαιρικής ομάδας. Ο Σπυριδάκης έκανε δύο γάμους. Ο πρώτος έγινε όταν ήταν περίπου 20 χρονών και διήρκεσε μόλις έξι μήνες, ενώ ο δεύτερος κράτησε 20 χρόνια, από τον οποίο το ζευγάρι απέκτησε δυο κόρες. Απεβίωσε στις 14 Σεπτεμβρίου 2019 σε ηλικία 61 ετών από καρκίνο

Μπίλυ Κωνσταντοπούλου

 ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΟΡΝ-ΜΠΙΛΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ στην κλασική ταινία του Γιώργου Τζαβέλα "Ο μεθύστακας" όπου έδωσε ρεσιτάλ ο Ορέστης Μακρής.

 Η Μπίλυ Κωνσταντοπούλου γεννήθηκε το 1928 στο  Άλωρον Πέλλης και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.  Ηταν από τις  πρώτες σταρ του ελληνικού κινηματογράφου, μαζί με την Ζινέτ Λακάζ, την  Καίτη Πάνου και την Σμαρούλα Γιούλη.

 Η Μπίλλυ Κωνσταντοπούλου έπαιξε  στον «Μαρίνο Κοντάρα» του Γιώργου Τζαβέλλα δίπλα στον Μάνο Κατράκη και  στον «Μεθύστακα» του ίδιου σκηνοθέτη, δίπλα στον Ορέστη Μακρή, πριν  εγκαταλείψει την ηθοποιία για να γίνει καθηγήτρια αγγλικών στη Σχολή  Μωραΐτη. Ήταν παντρεμένη με τον Νίκο Δενδραμή, περίφημο jeune premier  του Εθνικού (Βασιλικού τότε) Θεάτρου. Στα Δεκεμβριανά, είχαν ειδοποιήσει  και εκείνον μαζί με την Ελένη Παπαδάκη ότι έχει προγραφεί και  κινδυνεύει.Η μεγάλη ηθοποιός είπε «Είμαι η Παπαδάκη, τί θα μού κάνουν»  και είχε το τραγικό τέλος που ξέρουμε. Ο Δενδραμής πήρε στα σοβαρά την  απειλή, κρύφτηκε και γλύτωσε. Εγκατέλειψε όμως το θέατρο για πάντα και  ασχολήθηκε με ακίνητα. Πέθανε 98 ετών το 1999. 

 Πριν λίγα χρόνια η  Μπίλυ Κωνσταντοπούλου είχε γράψει την βιογραφία του και την πορεία του  σε ένα λεύκωμα με τίτλο "Νίκος Δενδράμης, ένας ευπατρίδης της σκηνής" από  τις εκδόσεις Καστανιώτη.

 Στις  6 Μαρτίου 2018 έφυγε   από τη ζωή  σε ηλικία 90 ετών. Κηδεύτηκε αθορυβα, χωρίς καμιά δημοσιοποίηση στα ΜΜΕ, στο Α'  Νεκροταφείο στον οικογενειακό τάφο του άντρα της.

 Φιλμογραφία

 Μαρίνος Κοντάρας (1948) [Λεμονιά]

 Ο Γολγοθάς μιας ορφανής (1954)[Μαρία Μερσίνα, αδελφή Νίκου]

 Ο μεθύστακας (1950) [Άννα]

 Οχυρό 27 (1948)

 Ένα ελεύθερο κορίτσι (1973)

Από fb 

Γκιζέλα Ντάλι, η Ελληνίδα Μπριζίτ Μπαρντό

 

Δέκα χρόνια πέρασαν από την ημέρα που έφυγε από τη ζωή η Γκιζέλα Ντάλι. Η Ελληνίδα Μπριζίτ Μπαρντό, που έκανε καριέρα σε ερωτικές ταινίες, σπάζοντας το ταμπού του γυμνού τη δεκαετία του '60. Ο έρωτας της ζωής της, Άλκης Γιαννακάς και ο π... ο καρκίνος.

Γκιζέλα Ντάλι: Η Ελληνίδα Μπριζίτ Μπαρντό, οι ερωτικές ταινίες, ο Γιαννακάς και ο π... ο καρκίνος

Η Γκιζέλα Ντάλι διακρίθηκε σε ρόλους μοιραίας και σέξι γυναίκας. Έσπασε το ταμπού του γυμνού τη δεκαετία του ’60, αλλά είχε παράπονο ότι δεν κατάφερε να καθιερωθεί στις εμπορικές ταινίες της εποχής...

Η Αδαμαντία Μαυροειδή, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, γεννήθηκε στην Αθήνα στις 23 Αυγούστου του 1937. Σπούδασε χορό στη σχολή Ανωμερίτη και υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Σχολείου. H καταγωγή της ήταν από τα Μέγαρα. Οι γονείς της την είχαν κλείσει σε μοναστήρι, μέχρι να τελειώσει ο πόλεμος. Λέγεται ότι στο εκκλησάκι των Μεγάρων είχε κάνει και τάμα για να τεκνοποιήσει, αλλά δεν τα κατάφερε ποτέ.

Έρωτας με τον Άλκη Γιαννακά

Ένας από τους μεγάλους έρωτες της ζωής της ήταν ο τότε sex symbol ηθοποιός Αλκης Γιαννακάς. Η Γκιζέλα Ντάλι υπήρξε σύντροφος του για μεγάλο διάστημα και όπως είχε δηλώσει: «Ήταν ο μεγαλύτερος έρωτας της ζωής μου. Ήταν ο ωραιότερος και πιο περιζήτητος άντρας και ήταν δικός μου. Ζήσαμε μια σχέση πάθους». Μαζί πρωταγωνίστησαν στην ταινία «Ο Παρθένος». Στον κινηματογράφο εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1960 στην κωμωδία «Ραντεβού στη Βενετία» του μετέπειτα συζύγου της Ντίμη Δαδήρα. Στη συνέχεια διακρίθηκε, κυρίως, για τις συμμετοχές της σε ερωτικές ταινίες («Αμαρτωλές», «Μιρέλα, η σάρκα της ηδονής» κ.ά.) και αναδείχθηκε σε σύμβολο του σεξ τις δεκαετίες του ‘60 και του ‘70. Δεν κρυβόταν ποτέ. Το αντίθετο, τα έλεγε πολλές φορές «ωμά»: «Ήταν άλλη η όψη μου και άλλη η κόψη μου. Ο Ντίμης Δαδήρας και οι άλλοι κινηματογραφικοί παραγωγοί εκμεταλλεύτηκαν την όψη μου! Η κόψη μου ήταν η βλάχα από τα Μέγαρα, στουρνάρι στο κεφάλι!».

«Αμ έτσι όπως πάμε, θα το δεις και το πουλάκι»

Το 1963 έκανε ένα πέρασμα όμως και από την κλασική κωμωδία «Πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης» του Αλέκου Σακελλάριου, όπου ο Θανάσης Βέγγος πήρε την ιδιότητα του ανθρώπου που τρέχει και δεν φτάνει! Χαρακτηριστική είναι η σκηνή όπου ο Βέγγος υποδυόταν έναν επίδοξο φωτογράφο και η Γκιζέλα Ντάλι ήταν μια στριπτιζέζ, που τον…αναστάτωνε. Εκεί διαδραματίστηκε ένας άκρως προκλητικός διάλογος για το πλαίσιο της εποχής που πήγαινε ως εξής: «Προσοχή και κοιτάμε εδώ» της λέει ο Βέγγος, δείχνοντας της τον φακό. «Να δω το πουλάκι, ε;» τον ρωτάει εκείνη για να λάβει την απάντηση: «Αμ έτσι όπως πάμε, θα το δεις και το πουλάκι». Λέγεται ότι ο Θανάσης Βέγγος της είχε ιδιαίτερη συμπάθεια, όπως και σε άλλους ηθοποιούς που δεν κατάφεραν να προσχωρήσουν στα μεγάλα στούντιο του Φίνου.

H σάρκα της ηδονής

Στην δεκαετία του ’70 άρχισε να συμμετέχει σε ταινίες ερωτικού περιεχομένου. Ωστόσο ποτέ δεν συμμετείχε σε hardcore ερωτική σκηνή. Μερικές από τις ταινίες στις οποίες συμμετείχε ήταν «Ο Κύκλος της Ανωμαλίας» , «Κυνηγημένοι Εραστές», «Μιρέλλα, Η Σάρκα της Ηδονής», «Αιμιλία η Διεστραμένη». Τελευταία ταινία πριν σταματήσει τον κινηματογράφο ήταν «Η Σπηλιά της Αμαρτίας» του Γιώργου Παπακώστα το 1976. Ο φακός αποτύπωσε το τέλειο σώμα της σε πολλές αποκαλυπτικές σκηνές που έκοβαν την ανάσα στον ανδρικό πληθυσμό της εποχής. Έγινε φαντασίωση για μικρούς και μεγάλους και κοσμούσε τα εξώφυλλα των περιοδικών «Ρομάντσο» και «Φαντάζιο». Το 2004 εμφανίστηκε για τελευταία φορά στη μεγάλη οθόνη, παίζοντας ένα χαρακτηριστικό ρόλο στην ταινία του Γιώργου Πανουσόπουλου «Τεστοστερόνη». Στο θέατρο εμφανίστηκε, κυρίως, σε παραστάσεις επιθεώρησης.

Η ζωή στον Λυώνα της Νάξου

Μετά το χωρισμό της με τον σκηνοθέτη Ντίμη Δαδήρα, εγκατέλειψε τη σόου-μπιζ κι εγκαταστάθηκε στη Νάξο, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Έφυγε να ζήσει στο χωριό Λυώνας, τόπο της μητέρας της, στη Νάξο. Εκατόν πενήντα σπίτια ο Λυώνας, με ανθρώπινη ζωή μονάχα το καλοκαίρι. Τους χειμώνες ξεχνούσε τη γλώσσα της επικοινωνίας, αλλά δεν την ένοιαζε: «Περιμένω το καλοκαίρι να 'ρθουν οι οικογένειες, να 'ρθουν και τα παιδιά που είναι σαν εγγόνια μου». Ο δημοσιογράφος Βασίλης Κουφόπουλος έγραψε για εκείνη: «Τα καλοκαίρια, τα Χριστούγεννα και το Πάσχα ήμασταν στη Νάξο, τα περνούσαμε όλοι μαζί με τη Γκιζέλα Ντάλι, στο Λυώνα, έναν άγριο όρμο στο πουθενά. Μεγαλώσαμε εκεί δουλεύοντας στο μαγαζί που είχε στήσει το «Ρυάκα» κόβοντας σαλάτες και σερβίροντας μπύρες. Κυκλοφορούσε με στρατιωτικά ρούχα, πριν γίνουν της μόδας, είχε ταξιδέψει στις ΗΠΑ και στις Ινδίες, και παρακολούθησε από κοντά κινήματα και ανθρώπους». «Τίποτα πια δεν φοβάμαι, ούτε τον Θεό, μονάχα τον σέβομαι», έλεγε. Είκοσι τρία χρόνια δεν έφαγε κρεάς ­ μονάχα τους καρπούς της γης της, αυγά, γαλακτοκομικά και ψάρια που έφερνε η ίδια από τη θάλασσα. «Ολάκερη η Νάξος με αγκάλιασε και δεν με αρνήθηκε».

«Θα τον νικήσω μόνη μου τον π… τον καρκίνο»

Τα τελευταία χρόνια της ζωής της έπασχε από καρκίνο. Οι φίλοι και συγγενείς της έλεγαν ότι πάλεψε σαν παλικάρι με τη νόσο. Τα πρώτα χρόνια της αρρώστιας της δεν πήγαινε σε γιατρό. «Θα τον νικήσω μόνη μου τον π… τον καρκίνο» έλεγε. Όταν η υγεία της χειροτέρεψε, απομονώθηκε στο πατρικό σπίτι της στη Νάξο, από όπου καταγόταν η μητέρα της. Ξεκίνησε να μαζεύει τα πράγματα της, καθώς διαισθανόταν ότι το τέλος πλησίαζε και όπως έλεγε, δεν ήθελε να της μαζεύουν άλλοι το σπίτι της μετά τον θάνατό της. Έξω από την πόρτα της είχε αναρτήσει την επιγραφή: «Δεν δέχομαι επισκέψεις λόγω ασθένειας». Η ανιψιά της έχει αφηγηθεί: «Δεν σηκωνόταν από το κρεβάτι, καθηλωμένη εκεί, χωρίς να κλαίει, χωρίς να μας ενοχλεί καθόλου. Έφυγε σαν πουλί. Άγριο πουλί, όπως ήταν και η ζωή της μέσα στην απομόνωση». Η Γκιζέλα Ντάλι πέθανε στη Νάξο πριν από 10 χρόνια, στις 10 Σεπτεμβρίου 2010, σε ηλικία 73 ετών. 

Συμμετοχές

Η σπήλια της αμαρτίας (1976)

Αιμιλία η διεστραμμένη (1974)

Δαίμονες της βίας και του σεξ (1973)

Μιρέλλα, η σάρκα της ηδονής (1973)

Καυτη εκδικηση (1972)

Καυτή εκδίκησις (1972)

Κυνηγημένοι ερασταί (1972)

Ο κύκλος της ανωμαλίας (1971)

Ένας Βέγγος για όλες τις δουλείες (1970)

Έρωτας δίχως σύνορα (1970)

Ο λιποτάκτης (1970)

Ο παρθένος (1966)

Ου κλέψεις

Ου κλέψεις (1965)

Φτωχός εκατομμυριούχος

Φτωχός εκατομμυριούχος (1965

Νυχτοπερπατήματα (1964)

Οι επικίνδυνοι (1964)

Τρία κορίτσια απ' την Αμερική (1964)

Διεστραμμένοι (1963)

Ένας βλάκας με πατέντα (1963)

Πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης

Πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης (1963)

Σκάνδαλα στο νησί του έρωτα (1963)

Το γέλιο βγήκε από τον παράδεισο

Το γέλιο βγήκε από τον παράδεισο (1963)

Τον βρήκαμε τον Παναή (1963)

Αμαρτωλές (1962)

Η ελληνίδα και ο έρωτας (1962)

Μη βαράτε όλοι μαζί / Οι αετονύχηδες (1962)

Οι τρεις σωματοφύλακες (1962)

Το καρπουζάκι (1962)

Του κουτρούλη ο γάμος (1962)

Γιώργος Δαμασιώτης, ο αξέχαστος ηθοποιός

 

Γιώργος Δαμασιώτης: Ο αξέχαστος ηθοποιός που πολέμησε για την Ελλάδα και πέθανε μπροστά στο κοινό του

 

ιώργος Δαμασιώτης: Πρόκειται για έναν ηθοποιό, μορφωμένο και κοσμογυρισμένο, ο οποίος έπαιζε δευτερεύοντες ρόλους. Είχε χιούμορ εντός, αλλά και εκτός οθόνης. Υπηρέτησε τόσο τη λυρική σκηνή, όσο και την υποκριτική.

 Γιώργος Δαμασιώτης ως ηθοποιός είχε σπουδάσει στο εξωτερικό και είχε τρομερό ταλέντο. Μάλιστα, ο Ντίνος Δημόπουλος, ανέφερε γι’ αυτόν: «Αυθόρμητος, πηγαίος κωμικός του θεάτρου και του κινηματογράφου, που λες κι ερχόταν στην εποχή μας κατευθείαν από κείνες τις ιταλικές υπαίθριες φιέστες της Κομέντια ντελ Άρτε, μόνιμος σχεδόν συνεργάτης στις ταινίες μου, τόσο για το ήθος του όσο και για την ιδιομορφία των εκφραστικών του μέσων».

Γιώργος Δαμασιώτης: Τα πρώτα χρόνια

Ο ηθοποιός γεννήθηκε το 1900 σε χωριό του Πηλίου και μεγάλωσε στο Βόλο. Σπούδασε σε κλασικό τραγούδι σε ωδείο του Παρισιού και σε μουσικές ακαδημίες της Ρώμης και του Μονάχου. Στην Ελλάδα επέστρεψε, το 1925 και μπήκε στην Επαγγελματική Σχολή του Θεάτρου. Δύο χρόνια αργότερα, έπιασε δουλειά στο θέατρο Ολυμπία.

Κι έτσι με το που δίνει τις απολυτήριες εξετάσεις του το 1927 παίζοντας στον «Βασιλικό» του Μάτεση -σε σκηνοθεσία του δάσκαλού του, Φώτου Πολίτη-, με το χαρτί ανά χείρας πιάνει δουλειά στο Θέατρο Ολύμπια ανεβαίνοντας στο σανίδι για να παίξει «Φάουστ»!

Γιώργος Δαμασιώτης: Υποκριτική καριέρα

Στα 32 του έπαιξε τον Σάιλοκ στο «Έμπορος της Βενετίας». Ακολούθησε, το Φίγκαρο στον «Κουρέα της Σεβίλης», ενώ στα χρόνια της Κατοχής βρήκε διέξοδο στην Οπερέτα.

Εκεί ξανανεβαίνει η παλιά επιτυχημένη οπερέτα του Θεόφραστου Σακελλαρίδη “Το Διαβολόπαιδο”, όπου μαζί με τις δύο πρωταγωνίστριες παίζουν ο Μίμης Κόκκινης, ο Πέτρος Κυριακός, ο γλυκύτατος καρατερίστας Γιώργος Δαμασιώτης, η Αέλα Πατρικίου και η Κούλα Νικολαΐδου», είπε γι’ αυτόν, ο Γιώργος Λαζαρίδης.

Μεταπολεμικά και πιο συγκεκριμένα στην εμβληματική παράσταση του 1954 «Τρόλεϊ μπας», μαζί με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα και τον Χρήστο Τσαγανέα, έγραψαν θεατρική ιστορία.

Ο Γιώργος Δαμασιώτης ενσάρκωσε στη συνέχεια ρόλους, όπως χωροφύλακες, δημάρχους και λιμενάρχες. Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος είπε γι’ αυτόν: «Βέβαια έπαιζε πάντα μικρούς ρόλους, αλλά μπορούμε να πούμε ότι ήτανε ρόλοι διαμαντάκια, διότι κουβαλούσε ακριβώς τη μεγάλη πείρα της επιθεώρησης». Το ντεμπούτο του στον κινηματογράφο θα ήρθε το 1948, στην ταινία «100.000 λίρες», ενώ ακολούθησαν πολλές ταινίες στη δεκαετία του ’50.

Γιώργος Δαμασιώτης: Οι ταινίες

– «Χαρούμενο ξεκίνημα» (1954)
– «Τζο τον τρομερό» (1955)
– «Αγαπητικό της βοσκοπούλας» (1955)
– «Καφετζού» (1956)
– «Μισογύνη» (1958)
– «Κυρά μας τη μαμή» (1958)
– «Μια ζωή την έχουμε» (1958)
– «Κάθε εμπόδιο για καλό» (1958)
– «Αστέρω» (1959), «Αμαρυλλίς» (1959)
– «Γαμήλιες περιπέτειες» (1959)
– «Μανταλένα» (1960)
– «Σταχτοπούτα» (1960)
– «Έγκλημα στα παρασκήνια» (1960)
– «Η Χιονάτη και τα 7 γεροντοπαλίκαρα» (1960)
– «Χαμένα όνειρα» (1961)
– «Το παιδί του μεθύστακα» (1961)
– «Η κυρά μας η μαμή» (1961)

Οι είκοσι ταινίες που συμμετείχε, με τους δευτερεύοντες ρόλους, άφησαν κληρονομιά στη χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου.γος Δαμασιώτης: Το αιφνίδιο τέλος πάνω στη σκηνή

Το 1961 εγκαταστάθηκε μόνιμα με τη σύζυγό του στη Θεσσαλονίκη και έγινε μέλος του Κρατικού Θεάτρου της Βορείου Ελλάδος. Η πρώτη του παράσταση εκεί ήταν ο «Αρχοντοχωριάτης» του Μολιέρου, ενώ το 1963 έκανε πρόβες στον «Επιθεωρητή» του Νικολάι Γκογκόλ.

Η πρεμιέρα ορίστηκε για την Πρωτοχρονιά του 1964. Στις 20 Δεκεμβρίου του 1963, πραγματοποιήθηκε μια ανοιχτή παράσταση, με το Θέατρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών να είναι κατάμεστο.

Με το άνοιγμα της αυλαίας, ο Δαμασιώτης, αναγγέλλει: «Και να ο επιθεωρητής, έρχεται». Μετά γύρισε στο κοινό και είπε: «Τι γελάτε, μωρέ; Τι γελάτε; Ίδιοι κι απαράλλαχτοι είστε!». Τότε, έπεσε λιπόθυμος στη σκηνή. Η παράσταση διακόπηκε και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, όπου έπαθε ανακοπή καρδιάς, βυθίζοντας στο πένθος, την καλλιτεχνική κοινότητα.