Η ιστορία του Παναιτωλικού, η ιστορία μας.......από τον Νώντα Σκυφτουλη

«Η ιστορία Παναιτωλικός  ιστορία μας. Το  σύνολο των πράξεών του η ζωή μας. Αυτό κραύγαζε εκείνο το μεγαλοπρεπές, που ήταν γραμμένο σ΄ ένα ατελείωτο πανό,  στον περσινό αγώνα με τον Διαγόρα. «Δ,Γ, Β εθνική δεν σε ξέχασα στιγμή που πάντοτε ήμουν εκεί» , δίνοντας νόημα στην κορυφή χωρίς αλαζονεία και στον πάτο αξιοπρέπεια.
Θυμάστε τότε που «είναι όλα όμορφα πια, έφτασε η μέρα». Και ήταν όλα όμορφα γιατί ήταν όμορφα για τον Παναιτωλικό. Είναι άσχημη μέρα σήμερα ΟΛΑ θλιμμένα για τον Παναιτωλικό. Είναι άσχημα όλα και για μας. Έτσι δεν είναι; Έτσι είναι, όπως αυτό είναι το δεξί μου χέρι και αυτό το αριστερό μου χέρι. Τόσο απόλυτα. Τόσο απόλυτα; Τόσο, τόσο. Συνειδητή επιλογή είναι ο Παναιτωλικός δεν είναι στρατολόγηση. Βίωμα είναι μωρέ και όχι λησταρχική ιδιοτελή σχέση. Δεν είναι γάμος. Είναι γάμος και κηδεία.  Οι Κυριακές το ορίζουν κάθε φορά.

Ο δρόμος άνοιξε… και πρώτος γύρος Α! Εθνικής. Όλα λάμπουν, όλοι χαμογελούν στο Αγρίνιο. Μήπως στο Σπάρτο, στην Αμφιλοχία, Στην Κατούνα, στην Παλαιομάνινα, στα Καλύβια, στο Αγγελόκαστρο, στην Μακρυνεία, στο Θέρμο, το ίδιο δεν έκαναν που η ομάδα είχε υψηλή βαθμολογία και παράλληλα την έφεραν στην έκτη θέση στα εισιτήρια με τον  έβδομο  μακριά;  Ωραία ε; Ναι, ναι. Αυτά ήταν τότε όλα κι όλα τα λόγια. Λίγα λόγια και πολύ υπερηφάνεια.
Δεύτερος γύρος: Η κατάρα του δεύτερου γύρου που μας κυνηγάει ακόμα από το 1967. Πάντα κάτω. Κάπου εδώ αρχίζει ο ατέρμονος λόγος του Ελληνικού ποδοσφαίρου για να αποφύγουμε την πίκρα και να λησμονήσουμε τις «συννεφιασμένες Κυριακές».
Φταίει ο δεύτερος γύρος. Φταίει ο Κουτρουμάνος με τους χιαστούς. Φταίει το ρόστερ. Φταίει ο πρόεδρος που πλήρωνε στην ώρα του. Φταίει και ο αντιπρόεδρος. Φταίει η διαιτησία. Φταίνε οι κόκκινες. Φταίει το «τιμιότερο» γκολ της σεζόν που δέχτηκε από τον «τρομοκράτη» στο Καραϊσκάκης. Φταίει ο Τεννές κτλ,  κτλ… Φτάνουν αυτά. Σιγά μην πούμε ότι φταίει η Δόξα και ο Λεβαδειακός. Όποιος το έχει ανάγκη ας το κάνει . Όχι ρε φίλε, ένας Παναιτωλικός δεν το έχει ανάγκη. Δεν έχει τόσο έλλειψη  θάρρους ένα Παναιτωλικός.

Κάθε δάκρυ, κάθε ανακοπή, κάθε δικό μας αχ, εκείνος μας το προκάλεσε. Κι αν είναι να φταίει  το καθολικό είναι (θεός) , τότε ναι αυτός φταίει, ο Παναιτωλικός. Όποιος το γνωρίζει αυτό, την πίκρα πρέπει χωρίς τσιγγουνιά να αφήσει να τον πλημμυρίσει κι όσο πιο πολύ τόσο  πιο δυνατό θα γίνει αυτό το αίτιο της δημιουργίας, της χαράς, της αποσυμπίεσης.
Βαρύς ο Παναιτωλικός, δύσκολη και υψηλή αξία. Και οι υψηλές αξίες έχουν υψηλό κόστος. Μακάρι να ήταν «τσάμπα τα λεφτά». Αλλά δεν είναι. Και ο αετός ξέρετε μπορεί να πετάξει χαμηλότερα από την κότα. Αυτή όμως δεν μπορεί να πετάξει ποτέ πιο ψηλά από τον αετό.
Καλά έχουμε επιλέξει και κλείνουμε την μικρή παρένθεση κλονισμού. Ο δρόμος άνοιξε… γράφουμε πιο πάνω. Όχι ρε φίλε ποιος δρόμος ; Δεν υπάρχουν αδιάβατοι δρόμοι, το δρόμο τον ανακαλύπτεις περπατώντας τον. Δεν υπάρχει αρχή και τέλος. Και ο δρόμος για όποιον  δεν κατάλαβε είναι ο ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΚΟΣ.

Τα περάσματα τα ξέρουμε, όπως το στήσιμο με τις αξόβεργες. Τις γωνίες τις ξέρουμε. Τις μεριές τις γνωρίζουμε. Τους φίλους και τους εχθρούς καταλαβαίνουμε. Ούτε ένα βήμα πίσω. Και «χιλιόμετρα πολλά κι να έχω κάνει εγώ…» και ξανά και ξανά και ξανά, χωρίς σταματημό. Με την ίδια ένταση.  Ευτυχώς με το κεφάλι ψηλά. Ευτυχώς!!!
Ζήτω ο Παναιτωλικός
Νώντας Σκυφτούλης, κοινωνιολόγος