Την ημέρα που η μητέρα μου πέθανε έγραψα στο περιοδικό μου, "Έφτασε μια σοβαρή ατυχία της ζωής μου." Υπέφερα για περισσότερο από ένα χρόνο μετά το θάνατο της μητέρας μου. Αλλά ένα βράδυ, στα υψίπεδα του Βιετνάμ, κοιμόμουν στην καλύβα στο ερημητήριο μου. Ονειρευόμουν τη μητέρα μου. Είδα τον εαυτό μου να κάθεται μαζί της, και είχαμε μια υπέροχη συζήτηση. Φαινόταν νέα και όμορφη, τα μαλλιά της ρέουν προς τα κάτω. Ήταν τόσο ευχάριστο να καθίσω εκεί και να της μιλήσω σαν να μην είχε πεθάνει ποτέ. Όταν ξύπνησα ήταν περίπου δύο το πρωί και ένιωσα πολύ έντονα ότι δεν είχα χάσει ποτέ τη μητέρα μου. Η εντύπωση ότι η μητέρα μου ήταν ακόμα μαζί μου ήταν πολύ ξεκάθαρη. Κατάλαβα τότε ότι η ιδέα να χάσω τη μητέρα μου ήταν απλώς μια ιδέα. Ήταν προφανές εκείνη τη στιγμή ότι η μητέρα μου είναι πάντα ζωντανή μέσα μου.
Άνοιξα την πόρτα και πήγα έξω. Όλη η πλαγιά του λόφου ήταν λουσμένη στο φως του φεγγαριού. Ήταν ένας λόφος καλυμμένος με φυτά τσαγιού και η καλύβα μου βρισκόταν πίσω από τον ναό στα μισά του δρόμου. Περπατώντας αργά στο φως του φεγγαριού μέσα από τις σειρές των φυτών τσαγιού, παρατήρησα ότι η μητέρα μου ήταν ακόμα μαζί μου. Ήταν το φεγγάρι που με χαϊδεύει όπως είχε κάνει τόσο συχνά, πολύ τρυφερά, πολύ γλυκά ... υπέροχα! Κάθε φορά που τα πόδια μου άγγιζαν τη γη, ήξερα ότι η μητέρα μου ήταν εκεί μαζί μου. Ήξερα ότι αυτό το σώμα δεν ήταν δικό μου, αλλά μια ζωντανή συνέχεια της μητέρας μου και του πατέρα μου και των παππούδων και γιαγιάδων μου Από όλους τους προγόνους μου. Αυτά τα πόδια που είδα ως "τα" πόδια μου ήταν στην πραγματικότητα "τα" πόδια μας. Μαζί και η μητέρα μου αφήναμε ίχνη στο υγρό έδαφος.
Από εκείνη τη στιγμή και μετά, η ιδέα ότι είχα χάσει τη μητέρα μου δεν υπήρχε πλέον. Το μόνο που έπρεπε να κάνω ήταν να κοιτάξω την παλάμη του χεριού μου, να νιώσω το αεράκι στο πρόσωπό μου ή τη γη κάτω από τα πόδια μου για να θυμηθώ ότι η μητέρα μου είναι πάντα μαζί μου, διαθέσιμη ανά πάσα στιγμή.
- Ο Thich Nhat Hanh, στο "No Death, No Fear".
Ζωγραφική: © Claudia Tremblay
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου