Kahlil Gibran

Τον έλεγαν "βρώμικο" επειδή το δέρμα του ήταν σκούρο, ακατανόητο επειδή με το ζόρι μιλούσε Αγγλικά. Όταν έφτασε σε αυτή τη χώρα, τοποθετήθηκε σε ειδική τάξη για τους μετανάστες. Αλλά, μερικοί από τους δασκάλους του είδαν κάτι στον τρόπο που εκφράζεται, μέσα από τα σχέδιά του, μέσα από την άποψή του για τον κόσμο. Σύντομα θα μάθαινε τη νέα του γλώσσα.

Η μητέρα του είχε πάρει μια δύσκολη απόφαση να πάρει αυτόν, τις δύο μικρότερες αδελφές του και έναν ετεροθαλή αδερφό στην Αμερική, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή για την οικογένειά τους. Εγκαταστάθηκαν στο South End της Βοστόνης, τη δεύτερη μεγαλύτερη συρολιβανο-Αμερικανική κοινότητα. Η οικογένεια αγωνιζόταν και το μικρό αγόρι έχανε μία αδερφή και τον ετεροθαλή αδερφό του από φυματίωση. Η μητέρα του θα πεθάνει από καρκίνο.

Θα έγραφε, "Από τα βάσανα έχουν αναδυθεί οι πιο δυνατές ψυχές, οι πιο μαζικοί χαρακτήρες έχουν χαθεί με ουλές. ”

Γεννήθηκε στη φτώχεια στις 6 Ιανουαρίου 1883 στον σημερινό Λίβανο.

Πίστευε στην αγάπη, πίστευε στην ειρήνη, και πίστευε στην κατανόηση.

Το όνομά του ήταν Kahlil Gibran, και είναι κυρίως γνωστός για το βιβλίο του, "Ο Προφήτης. " Το βιβλίο, που εκδόθηκε το 1923, θα πουλούσε δεκάδες εκατομμύρια αντίτυπα, καθιστώντας τον τον τον τρίτο ποιητή με τις καλύτερες πωλήσεις όλων των εποχών, πίσω από τον Σαίξπηρ και το Λάοζι.

Δημοσιευμένα σε 108 γλώσσες σε όλο τον κόσμο, αποσπάσματα από τον «Προφήτη» παρατίθενται σε γάμους, σε πολιτικές ομιλίες και σε κηδείες, εμπνέοντας επιδραστικά πρόσωπα όπως ο Ιωάννης Φ. Kennedy, Indira Gandhi, Elvis Presley, John Lennon και David Bowie.

Ήταν πολύ ειλικρινής, επιτιθέμενος στην υποκρισία και τη διαφθορά. Τα βιβλία του κάηκαν στη Βηρυτό και στην Αμερική δεχόταν απειλές θανάτου.

Ο Gibran ήταν το μόνο μέλος της οικογένειάς του που ακολούθησε τη σχολική εκπαίδευση. Οι αδελφές του δεν επιτράπηκαν να μπουν στο σχολείο, κυρίως λόγω των παραδόσεων της Μέσης Ανατολής καθώς και των οικονομικών δυσκολιών. Ο Γκιμπράν, ωστόσο, εμπνεύστηκε από τη δύναμη των γυναικών στην οικογένειά του, ειδικά της μητέρας του. Αφού πέθαναν η μία αδερφή, η μητέρα του και ο ετεροθαλής αδερφός του, η άλλη αδερφή του, η Μαριάνα υποστήριζε τον Γκιμπράν και τον εαυτό της δουλεύοντας σε μια μοδίστρα.

Για τη μητέρα του, θα έγραφε:

"Η πιο όμορφη λέξη στα χείλη της ανθρωπότητας είναι η λέξη 'Μητέρα' και το πιο όμορφο κάλεσμα είναι το κάλεσμα της 'μητέρας μου. ' Είναι μια λέξη γεμάτη ελπίδα και αγάπη, μια γλυκιά και ευγενική λέξη που έρχεται από τα βάθη της καρδιάς. Η μητέρα είναι το παν – είναι η παρηγοριά μας στη θλίψη, η ελπίδα μας στη μιζέρια και η δύναμή μας στην αδυναμία. Είναι η πηγή της αγάπης, του ελέους, της συμπάθειας και της συγχώρεσης. "

Η Gibran αργότερα θα υπερασπιστεί την αιτία της γυναικείας χειραφέτησης και εκπαίδευσης.

Πίστευε ότι «Η διασφάλιση των δικαιωμάτων των άλλων είναι το πιο ευγενές και όμορφο τέλος ενός ανθρώπου. ”

Σε ένα ποίημα προς τους νέους μετανάστες, θα έγραφε, "Πιστεύω ότι μπορείτε να πείτε στους ιδρυτές αυτού του μεγάλου έθνους. Εδώ είμαι. Ένας νέος. Ένα νεαρό δέντρο. Του οποίου οι ρίζες ξεριζώθηκαν από τους λόφους του Λιβάνου. Ωστόσο, είμαι βαθιά ριζωμένος εδώ. Και θα ήμουν καρποφόρος. '"

Θα έγραφε στον "Προφήτη":

"Ας υπάρχουν χώροι στη συντροφιά σας, Και ας χορέψουν οι άνεμοι των ουρανών ανάμεσά σας. Αγαπάτε ο ένας τον άλλον αλλά μην κάνετε δεσμό αγάπης: Ας είναι μάλλον μια κινούμενη θάλασσα ανάμεσα στις ακτές της ψυχής σας. Γεμίστε ο ένας το ποτήρι του άλλου αλλά μην πίνετε από ένα φλιτζάνι. Δώστε ο ένας στον άλλον από το ψωμί σας, αλλά μην τρώτε από το ίδιο καρβέλι. Τραγουδήστε και χορέψτε μαζί και χαρείτε, αλλά αφήστε τον καθένα σας να είναι μόνος, Ακόμα και όπως οι χορδές ενός λαούτου είναι μόνες αν και τρέμουν με την ίδια μουσική. Δώστε τις καρδιές σας, αλλά όχι ο ένας στον άλλον. Γιατί μόνο το χέρι της Ζωής μπορεί να χωρέσει τις καρδιές σας. Και σταθείτε μαζί, αλλά όχι πολύ κοντά μαζί: Γιατί οι κολώνες του ναού ξεχωρίζουν, Και η βελανιδιά και το κυπαρίσσι δεν μεγαλώνουν το ένα στη σκιά του άλλου. ” 

Και λες και έβλεπε την Ελλάδα:

Το έθνος να λυπάστε αν φορεί ένδυμα που δεν το ύφανε.

Ψωμί αν τρώει αλλά όχι απ’ τη σοδειά του.

Κρασί αν πίνει, αλλά όχι από το πατητήρι του.

Το έθνος να λυπάστε που δεν υψώνει τη φωνή παρά μονάχα στη πομπή της κηδείας.

Που δεν συμφιλιώνεται παρά μονάχα μες τα ερείπιά του.

Που δεν επαναστατεί παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα.

Το έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό, απατεώνα για φιλόσοφο, μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του.

Το έθνος να λυπάστε που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους.”