Καλοκαίρι 1960, σ’ ένα γραφικό χωριό της Χίου, τελευταίες μέρες του σχολικού έτους, η φιλία δυο αγοριών της Δ’ τάξης του Δημοτικού κλονίζεται. Το σχολείο κλείνει και τα δυο παιδιά περνούν ένα μεγάλο μέρος του καλοκαιριού χώρια.
Ο ένας εξ αυτών, βοηθά τη μητέρα του στα μαστιχόδεντρα, τα δέντρα που πληγώνονται και δακρύζουν την αστραφτερή τους μαστίχα.
Ο άλλος, ακολουθεί τον δικό του, μοναχικό του δρόμο και προσπαθεί να ξεφύγει από τη δική του αυταρχική μάνα, που συνηθίζει να τον κυνηγά με τον πλάστη στα σοκάκια του χωριού.
Μια τυχαία συνάντησή τους κατά τη διάρκεια μιας τέτοιας καταδίωξης γίνεται αφορμή να επανασυνδεθούν και να περάσουν μαζί το υπόλοιπο καλοκαίρι.
Με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία, Το Δέντρο Που Πληγώναμε, είναι μια από τις σπουδαιότερες και πλέον ποιητικές ταινίες του ελληνικού αλλά και παγκόσμιου κινηματογράφου.
https://youtu.be/4AP-uFikiIc
ΔΗΜΟΣ ΑΒΔΕΛΙΩΔΗΣ
Ο Δήμος Αβδελιώδης γεννήθηκε στη Χίο το 1952. Σπούδασε στη Φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και τη Δραματική σχολή του Γιώργου Θεοδοσιάδη. Αρχικά εργάστηκε ως ηθοποιός για το θέατρο, ενώ στον κινηματογράφο εμφανίστηκε με την μικρού μήκους ταινία Αθέμιτος συναγωνισμός (1982). Έχει σκηνοθετήσει πολλές θεατρικές παραστάσεις, ανάμεσά στις οποίες Ο Μεγαλέξανδρος και ο Καταραμένος Δράκος, που παίζεται και φέτος στο θέατρο Βεάκη και είναι διευθυντής του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Βορείου Αιγαίου. Έχει διδάξει κινηματογράφο στο τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Παντείου Πανεπιστημίου.
Φιλμογραφία:Αθέμιτος συναγωνισμός (1982), μικρού μήκους, μυθοπλασίαΤο δέντρο που πληγώναμε (1986), μεγάλου μήκους, μυθοπλασίαΝίκη της Σαμοθράκης (1990), μεγάλου μήκους, μυθοπλασίαΗ εαρινή σύναξις των αγροφυλάκων (1999), μεγάλου μήκους, μυθοπλασία
Θέατρο:
Μορφές από το έργο του Βιζυηνού (1992) επιλογή κειμένων με την Α.Κοκκίνου
Τρία ελληνικά παραμύθια (1995) με την Αγνή Στρουμπουλή
Λίγ’ απ’ όλα (2001) του Αντώνη Μόλλα
Άσμα Ασμάτων (2003) Σολομώντος
Το μόνον της ζωής του ταξείδιον (2007) του Γ. Βιζυηνού
Ο Μεγαλέξανδρος και ο καταραμένος Δράκος (2007) του Δήμου Αβδελιώδη
«Η νοσταλγία για μένα είναι η επιθυμία που όλοι οι άνθρωποι έχουμε να επιστρέψουμε στην αθωότητά μας· η αθωότητα είναι μια πολύ δυνατή και ωραία αίσθηση, είναι αυτή που μας κάνει να θαυμάζουμε τον κόσμο, να βλέπουμε κάτι και να νομίζουμε ότι το βλέπουμε για πρώτη φορά. Την αίσθηση αυτή σιγά σιγά τη χάνουμε, επειδή οι δυνατότητες του μυαλού μας καταλαμβάνονται από τον τρόπο που μαθαίνουμε να ζούμε τη ζωή με τις λιγότερες απώλειες, ένας διαρκής δηλαδή συμβιβασμός με το κοινωνικό φαινόμενο, κάτι που είναι πραγματικό και αναγκαίο και δεν μπορούμε να το αποφύγουμε. Έχω την ελπίδα ότι καταδείχνοντας αυτή την επιστροφή στο χρόνο, στο χώρο της αθωότητας, είναι σαν να αγγίζει κάποιος και την αίσθηση των άλλων και έτσι να κάνει τους ανθρώπους πιο μαλακούς στη λειτουργία των αισθήσεων, αλλά κυρίως να προβάλει μέσα τους ένα μοντέλο ζωής που χρησιμοποιεί το παρελθόν, για να δημιουργήσει καλύτερες συνθήκες για το τώρα. Και αυτό το τώρα συνήθως ταυτίζεται και με την έννοια του μέλλοντος. Για μένα όμως έχει μεγαλύτερη σημασία στην περιοχή του τώρα να εναποτίθεται αυτή η μάθηση και αυτή η αίσθηση των πραγμάτων».
Δήμος Αβδελιώδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου