Βιρτζίνια Γουλφ

Η Ελλάδα είναι η πιο όμορφη χώρα του κόσμου.
Τι μπορώ να πω για τον Παρθενώνα...
Ο ναός σαν πλοίο, δονείται, τεντώνεται,
πλέει αν και ακίνητος, διασχίζοντας τους αιώνες.

Κατεβήκαμε με το αυτοκίνητο στη θάλασσα.
Πόσο όμορφα είναι
τα ανέγγιχτα χείλη της θάλασσας
όταν αγγίζουν μιαν άγρια παραλία.

Πίσω μας
λόφοι και πράσινες πεδιάδες,
στο βάθος η Ελευσίνα.

Γευματίσαμε στο Σούνιο.
Οι κολώνες
άσπρες σαν κιμωλία, ψηλές σαν φάροι.

Γυρίσαμε,
εννοείται περνώντας φουντωτά δέντρα,
κόκκινα τετραγωνισμένα χωράφια,

αφήνοντας πίσω μας τσιγγάνικα τσαντίρια,
σαν ινδιάνικα καλύβια από κλαδιά φτέρης.

Σήμερα - τι όμορφα ήταν σήμερα -
στη μικρή βυζαντινή εκκλησία
στους πρόποδες του Υμηττού.

Γιατί δε μπορούμε να ζούμε για πάντα έτσι;
αναρωτήθηκα.

Η ώρα είναι δέκα παρά πέντε.
Και που βρίσκομαι και γράφω με πένα και μελάνι;

Στους Δελφούς, κάτω από μια ελιά,
σε γη στεγνή, στρωμένη με άσπρες μαργαρίτες,
ακούγονται κουδούνια κατσικιών.

Ένας γέρος ξεπέζεψε από το μουλάρι του
και μια ακρίδα μόλις έκατσε πάνω στην ελιά.

Σήκωσα το κεφάλι μου
και είδα τα βουνά σαν λάμες μαχαιριών.

Και ένιωσα σαν ένα μαχαίρι
να έξυσε ένα αμβλύ όργανο που υπήρχε μέσα μου,

γιατί δε μπορούσα να βρω
κανένα ψεγάδι σε αυτή τη λυγερή, αθλητική ομορφιά,
τη βουτηγμένη στο χρώμα,

χωρίς να 'ναι ψυχρή, χωρίς ίχνος χυδαιότητας,
αλλά πανάρχαια από ανθρώπινη ζωή.

Είμαι στην Ελλάδα.

Είμαι ήρεμη,
φιλική προς όλα, χαλαρή.

Είμαι ευτυχισμένη.

Βιρτζίνια Γουλφ

Σαν σήμερα, το 1941, έφυγε από τη ζωή.

Φίλιππος ο Ακαρνάν

Γιατρός της αρχαιότητας, καταγόμενος από την αρχαία Μεδεών , μια από τις αρχαιότερες πόλεις της Ακαρνανίας.


Μαθητής των απογόνων του Ιπποκράτη, οι οποίοι είχαν δράσει στη μακεδονική πρωτεύουσα Πέλλα. Είχε τόσο διακριθεί στην ιατρική τέχνη, ώστε ο Βασιλιάς της Μακεδονίας  Φίλιππος τον προσκάλεσε, προκειμένου να γίνει ένας από τους προσωπικούς γιατρούς του μικρού του γιου Αλέξανδρου.
Είχε μάλιστα νοσηλεύσει τον νεαρό διάδοχο και γνώριζε τη φύση του.
Όταν ξεκίνησε η εκστρατεία στην Ασία, ο Φίλιππος ο Ακαρνάν, που ήταν ήδη ηλικιωμένος, στρατολογήθηκε να ακολουθήσει ως στρατιωτικός γιατρός, μαζί με άλλους συναδέλφους του. Βασικό του καθήκον ήταν να παρέχει τις γνώσεις του και τις υπηρεσίες του προς τον μεγάλο στρατηλάτη. Προφανώς το κατάφερε, αφού γνωρίζουμε από την ιστορία, πως ο Αλέξανδρος είχε τραυματιστεί σοβαρά πολλές φορές, αλλά πάντοτε ανάρρωνε ταχύτατα και συνέχιζε να ηγείται της μεγάλης εκστρατείας.
Πολύ γνωστή είναι η ιστορία, όταν ο Μέγας Αλέξανδρος στη Μικρά Ασία ύστερα από μπάνιο στα παγωμένα νερά του ποταμού Κύδνου, κινδύνευσε να πεθάνει, ο Φίλιππος ετοίμασε αμέσως το σωτήριο φάρμακο. Εκτός από γιατρός λοιπόν, ήταν και φαρμακοποιός, όπως όλοι οι γιατροί της εποχής. Ο στρατηγός Παρμενίων, καχύποπτος για τη δράση του φαρμάκου, με γράμμα πληροφόρησε τότε τον Αλέξανδρο ότι ο γιατρός του, ήταν σίγουρα πληρωμένος από τον  Πέρση βασιλιά Δαρείο και είχε σκοπό να τον δηλητηριάσει. Τον συμβούλευσε λοιπόν μέσα από την επιστολή του, να μην πάρει τα φάρμακά που είχε ετοιμάσει ο Ακαρνάνας γιατρός.
Ο Μέγας Αλέξανδρος διάβασε την επιστολή του στρατηγού του και αμέσως, για να δείξει εμπιστοσύνη στο γιατρό του, το έδωσε στο Φίλιππο, ενώ ταυτόχρονα με το άλλο χέρι έπινε το φάρμακο (!)…Τόσο πολύ τον εμπιστευόταν!!
Το φάρμακο ενήργησε, ο πυρετός υποχώρησε κι ο Αλέξανδρος ήταν έτοιμος να ηγηθεί των ανδρών του.
Για το τέλος και τον θάνατο του Φιλίππου, δεν υπάρχει κάποια άλλη μαρτυρία, παρά μόνον ότι ο Αλέξανδρος  τίμησε αυτόν και την οικογένειά του με πλούσια δώρα.

Γιατρός της αρχαιότητας, καταγόμενος από την αρχαία Μεδεών (δίπλα στην σημερινή Κατούνα), μια από τις αρχαιότερες πόλεις της Ακαρνανίας.

Η εμπιστοσύνη του Μ. Αλεξάνδρου στο γιατρό του

Ο στρατηγός Παρμενίων μήνυσε στον Μέγας Αλέξανδρο ότι ο γιατρός του είχε έρθει σε μυστική συνεννόηση με το Δαρείο, για να τον δηλητηριάσει.
Ο Αλέξανδρος διάβασε το γράμμα του στρατηγού του και το έβαλε κάτω από το προσκέφαλό του. Έπειτα από λίγο ήρθε ο γιατρός του, φέρνοντας τον κύλικα με το φάρμακο. Πήρε το ποτήρι κι ενώ με το ένα χέρι έπινε το φάρμακο, με το άλλο έδινε στο γιατρό να διαβάσει το εμπιστευτικό γράμμα, που ανέφερε ότι αυτός θα του προσέφερε αντί φαρμάκου δηλητήριο.
Μέχρι να τελειώσει ο γιατρός την ανάγνωση της επιστολής, ο Αλέξανδρος είχε καταπιεί όλο το φάρμακο. Ήθελε μ’ αυτό τον τρόπο να αποδείξει στον γιατρό του πόση εμπιστοσύνη έτρεφε σ’ αυτόν και το πόσο ασφαλής ένοιωθε κοντά του και στις πιο κρίσιμες στιγμές.

Χένρυκ Σιεμιράντζκι: «Ο Μέγας Αλέξανδρος και ο γιατρός Φίλιππος της Ακαρνανίας» (1870)

Βιβλιογραφία – πηγή: 
Αρριανός. Αλεξάνδρου Ανάβασις, Αθήνα, Εξάντας, 1992, ΙΙ. 4.8-11.
Γ. Α. Φερεντίνος. Ιστορία της Ακαρνανίας. Αθήνα, 1989, τ. και Λίβιος 11,13. Κων. Στεργιόπουλου, ό.π. βλ. και Ε. Λιβεράτος. Ιστορία της Κεφαλληνίας. Πειραιάς, 1988.
Γ. Μπαρμπαρουση Β. Κουτιβή «Πόλεις και Χωριά του Δήμου Ακτίου-Βόνιτσας» 2012
, γη Αιτωλών κι Ακαρνάνων ,
sansimera.gr

Φάνης Μπισμπίκης 

Μεγιστίας ο Ακαρνάνας: Ο άγνωστος ήρωας της μάχης των Θερμοπυλών

Μεγιστίας ο Ακαρνάνας: Ο άγνωστος ήρωας της μάχης των Θερμοπυλών (480 π.Χ.)

Η μάχη των Θερμοπυλών είναι μια από τις πιο διάσημες μάχες όλων των εποχών. Ο συμβολισμός της μάχης είναι προφανής και έχουν γραφεί εκατομμύρια λέξεις γι’ αυτήν.
Σε πλήθος εκπαιδευτικών ιδρυμάτων η συγκεκριμένη αναμέτρηση διδάσκεται και θα διδάσκεται, όσο υπάρχει παρελθόν και ιστορικός χρόνος. Η μορφή του βασιλιά της Σπάρτης Λεωνίδα έχει αναχθεί σε παγκόσμιο σύμβολο ανδρείας και γενναιότητας, όπως κι αυτή του Εφιάλτη σε αιώνιο σύμβολο προδοσίας. Στην περίφημη μάχη, όπου διακρίθηκε η ελληνική ανδρεία, ενυπάρχει και μία μικρή λεπτομέρεια που αφορά ένα «δευτερεύον» ιστορικό πρόσωπο. Χρειάζεται όμως, να τονιστεί η παρουσία (και η θυσία) του στις Θερμοπύλες, ως ένας ελάχιστος φόρος τιμής.
Λίγοι Έλληνες γνωρίζουν τον Δημόφιλο, βασιλιά των Θεσπιών (Θεσπιές, αρχαία πόλη της Βοιωτίας), ο οποίος δεν δέχτηκε να αποχωρήσει από το στενό των Θερμοπυλών, όπως έκαναν οι άλλοι Έλληνες, και έπεσε μαζί με τους εφτακόσιους άνδρες του πολεμώντας τους Πέρσες.

Αν είναι λίγοι εκείνοι που γνωρίζουν τον Δημόφιλο, ελάχιστοι είναι οι Έλληνες που ξέρουν τον μάντη Μεγιστία τον Ακαρνάνα και τη συμμετοχή στου στη μάχη των Θερμοπυλών. Ο Μεγιστίας ακολούθησε το εκστρατευτικό σώμα των Ελλήνων οικειοθελώς, αφού στην Τραχίνα όπου συγκεντρώθηκαν οι ελληνικές δυνάμεις δεν υπήρχαν Ακαρνάνες. Οι Ακαρνάνες βέβαια συμμετέχουν στον κοινό αγώνα εναντίον των Περσών με στρατιωτικό σώμα και στις Πλαταιές πολεμούν με γενναιότητα.

Ο Μεγιστίας ήταν μάντης και οιωνοσκόπος καταγόμενος από το λαμπρό γένος των μάντεων, το γένος των Μελαμποδιδών, με γενάρχη τον Μελάμποδα και ένδοξους πρόγονους τον Αμφιάραο και τον Αμφίλοχο. Ο Μεγιστίας, ως μάντης, διείδε το τέλος των Ελλήνων στις Θερμοπύλες προτού εμφανιστεί ο Εφιάλτης και προδώσει. Ο Ηρόδοτος δεν αφήνει καμιά αμφισβήτηση:

«Στους Έλληνες δε, οι οποίοι βρίσκονταν στις Θερμοπύλες, πρώτα – πρώτα ο μάντης Μεγιστίας, αφού εξέτασε τα σπλάχνα των σφαγίων, προείπε τον θάνατο, ο οποίος τους περίμενε την αυγή..»
Ο Μεγιστίας έμεινε πιστός φύλακας της ελευθερίας των Ελλήνων. Όταν διαφαινόταν ότι το τέλος των υπερασπιστών ήταν κοντά και οι Πέρσες θα καταλάμβαναν το στενό, ο μάντης αρνήθηκε να εγκαταλείψει το πεδίο της μάχης και τους συντρόφους του, αν και είχε προβλέψει την επικράτηση των Περσών. Ο Μεγιστίας δεν υποχώρησε, ούτε κοίταξε να γλυτώσει τη ζωή του, το μόνο που ζήτησε ήταν να φύγει από τις Θερμοπύλες ο γιος του, το μοναχοπαίδι του. Η αναφορά στον μάντη γίνεται και στο επίγραμμα του Σιμωνίδη:
«μνῆμα τόδε κλεινοῖο Μεγιστία, ὅν ποτε Μῆδοι
Σπερχειὸν ποταμὸν κτεῖναν ἀμειψάμενοι,
μάντιος, ὃς τότε Κῆρας ἐπερχομένας σάφα εἰδώς
οὐκ ἔτλη Σπάρτης ἡγεμόνας προλιπεῖν.»
ΠΑ 7, 677
(Αυτός είναι ο τάφος του δοξασμένου Μεγιστία , που κάποτε τον σκότωσαν οι Μήδοι , όταν πέρασαν τον Σπερχειό , του μάντη , που ενώ γνώριζε καλά πως πλησίασε ο θάνατος , δε δέχθηκε να εγκαταλείψει τον βασιλιά της Σπάρτης).
ΗΡΟΔΟΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ Ζ , Πολύμνια.

Έμεινε λοιπόν, ο μάντης δίκαιος και γενναίος, μην εγκαταλείποντας πατρίδα και συντρόφους. Εκεί στις Θερμοπύλες βρήκε τον θάνατο την τρίτη μέρα μαζί με τους Σπαρτιάτες του Λεωνίδα και τους Θεσπιείς του Δημοφίλου.
Σήμερα το όνομα του μάντη έχει περάσει στην ιστορική και εκπαιδευτική αφάνεια και δεν γίνεται λόγος γι’ αυτόν. Ούτε η ελληνική πολιτεία έχει τιμήσει την παρουσία του στη μάχη των Θερμοπυλών. Δεν υπάρχει καμία μια αναφορά στα σχολικά βιβλία, ως αναγνώριση ενός Έλληνα που δεν εγκατέλειψε τον αγώνα για πατρίδα και θυσιάστηκε γι’ αυτήν. Η χειρότερη τιμωρία για ένα ήρωα είναι η λησμονιά. Αυτές λοιπόν οι λίγες λέξεις αφιερώνονται στη μνήμη και στη θυσία του. Αξίζει να επισημανθεί το γεγονός ότι το 2003 ο Πολιτιστικός σύλλογος Αποδήμων Φυτειωτών ”Το Λιγοβίτσι” τοποθέτησε στο Δημαρχιακό κτίριο στις Φυτείες, αναθηματική πλάκα στη μνήμη του Θερμοπυλομάχου Μάντη Μεγιστία, για να μένει η θυσία του άσβεστη στις καρδιές των Ακαρνάνων.

Έρευνα-κείμενο: Χριστόφορος Τριάντης

Ο ξεκαρδιστικός Λουί ντε Φινές

Ο αεικίνητος Βέγγος της Γαλλίας!

---

---

Υπάρχει ένας μύθος στην κινηματογραφική βιομηχανία που θέλει τους Γάλλους να μην μπορούν να κάνουν κωμωδία.
Προφανώς και δεν έχει ακούσει ποτέ ο μύθος για τον κωμικό ήρωα του παλιού λαϊκού γαλλικού σινεμά, τον άνθρωπο που με υπερκινητικότητα, νεύρο και ευφυΐα έστειλε την εγχώρια κωμωδία σε πρωτοφανή επίπεδα!

Ο δημοφιλέστερος κωμικός που ξεπήδησε ποτέ από τη Γαλλία έφτασε στη χώρα μας μέσα από τις κορυφαίες επιτυχίες του, τον «Χωροφύλακα του Σαν Τροπέ» και τον «Φαντομά», αν και ο ίδιος πατούσε ανέκαθεν γερά και στο θεατρικό σανίδι.
Ο αμίμητος, ασύλληπτος και συχνά εξωφρενικός χωρατατζής, ο απόλυτος μετρ των ξεκαρδιστικών μεταμφιέσεων και των ανεπανάληπτων μορφασμών, ξεδίπλωσε με απροσχημάτιστη απλότητα το απίστευτο κωμικό του ταλέντο μέσα από μια γκάμα τεχνικών που θα ζήλευαν πολλοί συνάδελφοί του.
Οι χειρονομίες και οι γκριμάτσες του έμειναν βαθιά χαραγμένες στη μνήμη όσων τον απόλαυσαν στο σινεμά, καθώς στη σχεδόν σαραντάχρονη καριέρα του πρόλαβε να παίξει σε περισσότερες από 150 ταινίες, αν και η περίοδος που μεσουράνησε ήταν μεταξύ των δεκαετιών του ’60 και του ’70.
Με ευρύτατη λαϊκή απήχηση, ο ντε Φινές απευθυνόταν πάντα στις πλατιές μάζες με ένα χιούμορ που δεν ήταν λεπτό ή πνευματώδες, αλλά ντελιριακό και σπαρταριστό με τον πρωτόγονο αυτό τρόπο του σπάω πλάκα. Εκεί βάσισε τη μεγάλη και σταθερά ανοδική του καριέρα, ως ένας υπερκινητικός, νευρικότατος και ανήσυχος μεσόκοπος κύριος που προκαλούσε το γέλιο με τις ακατάπαυστες εκρήξεις θυμού του και τo χαρακτηριστικό παραμιλητό του όταν εξοργιζόταν…

Πρώτα χρόνια

Ο Λουί Ζερμέν Νταβίντ ντε Φινές ντε Γκαλάρτζα γεννιέται στις 31 Ιουλίου 1914 στο Κουρμπεβουά της Γαλλίας ως το τρίτο παιδί μιας αριστοκρατικής οικογένειας ισπανικής καταγωγής. Ο ευγενής πατέρας του από τη Σεβίλλη ήταν δικηγόρος που μετατράπηκε αργότερα σε έμπορο διαμαντιών και ευελπιστούσε να πιάσει την καλή όταν μετακόμισε με τη σύζυγό του στη Γαλλία. Ο μεγάλος αδερφός του σκοτώθηκε αργότερα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ο μικρός Λουί μπλεκόταν από πολύ μικρός σε περιπέτειες, καθώς χωνόταν εκεί που δεν τον έσπερνες, ένα χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς του που θα γινόταν αργότερα κινηματογραφικός θρύλος. Η συνήθειά του αυτή θα τον κρατούσε μακριά από τις καλές σχολικές επιδόσεις και θα αποδεικνυόταν μεγάλος μπελάς στο να κρατήσει σταθερή δουλειά. Από τη μητέρα του είχε μάθει πιάνο ήδη από πολύ νεαρή ηλικία, αν και ο ίδιος δεν είχε μυαλό για τίποτα.

Το 1932 γράφτηκε σε πολυτεχνική σχολή φωτογραφίας και κινηματογράφου αλλά τον έδιωξαν τελικά γιατί έβαλε φωτιά στο εκπαιδευτικό ίδρυμα! Το 1936 παντρεύτηκε νωρίς νωρίς την πρώτη του σύζυγο, αλλά χώρισαν έπειτα από τρία χρόνια. Την εποχή αυτή έκανε μπόλικες δουλειές του ποδαριού αλλά δεν φαινόταν να στεριώνει πουθενά: από μαθητευόμενος φωτογράφος σε βιομηχανικό εργάτη και από κει υπάλληλος ραφείου. Οι εργοδότες του εξοργίζονταν από τα συνεχή του καλαμπούρια και την καθόλου όρεξη για δουλειά.
Στον Β’ Παγκόσμιο δεν έγινε δεκτός στον γαλλικό στρατό λόγω ιατρικού λάθους στον φάκελο καταλληλότητάς του(!) και συνέχισε έτσι την περιπέτειά του αλλάζοντας δουλειές σαν πουκάμισα για αρκετά ακόμα χρονάκια. Στα χρόνια του πολέμου βρήκε μόνιμη δουλειά ως πιανίστας σε παρισινό νυχτερινό κέντρο…

Η γέννηση του κωμικού φαινομένου

Ήταν στα χρόνια της δουλειάς στο καμπαρέ που αποφάσισε ο Λουί ότι ήθελε να γίνει κινηματογραφικός ηθοποιός και μάλιστα κωμικός. Είμαστε στα 1942 όταν ο 28χρονος ντε Φινές αποφασίζει να γραφτεί σε δραματική σχολή και να πάρει κάτι στα σοβαρά για πρώτη φορά στη ζωή του. Μπορεί τα σπουδαστικά του χρόνια να στέφθηκαν για άλλη μια φορά από αποτυχία, εκεί θα γνωρίσει ωστόσο τον άνθρωπο που θα του άλλαζε τη ζωή: τον Daniel Gélin, που θα γινόταν σύντομα μεγάλος αστέρας του γαλλικού σινεμά, εξασφαλίζοντας στον καλό του φίλο Λουί τους πρώτους ρόλους στο θέατρο αλλά και πολλά κομπαρσιλίκια στο σινεμά (από το 1945 και μετά).

Το 1943 παντρεύτηκε τη δεύτερη σύζυγό του Ζαν ντε Μοπασάν, η οποία θα γινόταν η αφανής του ατζέντισσα και ο άνθρωπος που θα διαχειριζόταν αργότερα την καριέρα του, μιας και ο ντε Φινές δεν είχε ποτέ μυαλό για τέτοια. Το ζευγάρι απέκτησε τελικά δύο γιους και ο μικρός εμφανίστηκε μάλιστα σε πολλές κωμωδίες του πατέρα του, αν και δεν έγινε ποτέ του ηθοποιός.

Το ξεκίνημά του στο σινεμά μόνο ρόδινο δεν ήταν βέβαια, καθώς το νεύρο και η αεικινησία του δεν εκτιμούνταν καθόλου από σκηνοθέτες και ηθοποιούς. Όπως και η τελειομανία του φυσικά, που ήταν ανήκουστη για κομπάρσο που άνοιγε απλώς πόρτες ή ξεστόμιζε μια ατάκα όλη κι όλη! Κι έτσι η φήμη του ως κινηματογραφικός ηθοποιός δεν ερχόταν ποτέ, παρά τις 50 ταινίες που είχε ήδη στις πλάτες του (μέσα σε 10 χρόνια) και τις θεατρικές περγαμηνές του.
Κακοπληρωμένος και με ασύλληπτες δυσκολίες στο να βρίσκει δουλειά, περιοριζόταν σε κομπαρσιλίκια και αστραπιαία περάσματα και συχνά-πυκνά το πρόσωπό του δεν εμφανιζόταν καν στο μεγάλο πανί. Κι έτσι έβγαζε τα προς το ζην παίζοντας πιάνο σε νυχτερινά κέντρα, μεταγλωττίζοντας ταινίες στα γαλλικά και παίρνοντας μέρος σε περιοδεύοντες θιάσους της Γαλλίας.

Ο ρόλος που περίμενε μια δεκαετία για να έρθει ήρθε τελικά το 1956: ήταν από την πολεμική κωμωδία «La Traversée de Paris» που θα έμπαινε ο Λουί ντε Φινές στην ελίτ των γάλλων ηθοποιών κάνοντας πια τους δημιουργούς να τον προσέξουν! Πολλές κριτικές έσπευσαν μάλιστα να τον χρίσουν πρόωρα καλύτερο κωμικό της γενιάς του, κάτι που θα του εξασφάλιζε πια κανονικούς ρόλους με κανονικά μεροκάματα. Οι οποίοι έπεφταν τώρα βροχή!
Την επόμενη εφταετία έκανε ένα καλό όνομα στην εθνική κινηματογραφία της Γαλλίας, αν και η λαϊκή απήχηση δεν φαινόταν να έρχεται. Και πάνω που το είχε πάρει απόφαση ότι δεν θα γινόταν ποτέ αστέρας του σινεμά, του προσφέρουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην πρώτη από μια σειρά έξι ταινιών που σκόπευε να κάνει ένα γαλλικό στούντιο, αν πήγαινε βέβαια καλά η ταινία. Μιλάμε για τον πρώτο «Χωροφύλακα του Σαν Τροπέ» το 1963! Η ταινία τον έκανε σταρ σε κάθε γωνιά της Γαλλίας και οδήγησε τελικά στα πέντε σίκουελ, στέλνοντάς τον μέχρι τότε στην πανευρωπαϊκή δόξα…
Με την επιτυχία του «Χωροφύλακα» στο τσεπάκι του, ο Λουί ντε Φινές επιστρατεύεται στον ρόλο του θεότρελου επιθεωρητή που θα κυνηγούσε τον «Φαντομά» το 1964, την ταινία που θα τον εγκαθίδρυε στη λαϊκή συνείδηση ως τον κωμικό που την εξέφραζε απόλυτα. Δύο σίκουελ του «Φαντομά» ακολούθησαν, με το καλύτερο να είναι κατά γενική ομολογία το «Ο Φαντομάς εναντίον της Σκότλαρντ Γιαρντ» (1967).
Το γαλλικό κοινό δεν χόρταινε πλέον τον «Φουφού», όπως τον έλεγαν χαϊδευτικά, ο οποίος όταν δεν ήταν στο γύρισμα ήταν στο θεατρικό σανίδι. Η κωμωδία-θρίλερ του 1965 «Le Corniaud» ήταν ο μεγάλος εισπρακτικός θρίαμβός του, καθώς τα 12 εκατομμύρια εισιτήρια παραήταν μεγάλο νούμερο! Ρεκόρ που ξεπεράστηκε βέβαια από την επόμενη σπαρταριστή ταινία του «La Grande Vadrouille» το 1966, το φιλμ που έκοψε 17,3 εκατομμύρια μαγικά χαρτάκια και βρήκε διανομή στο εξωτερικό, ως μια από τις ελάχιστες ταινίες του ντε Φινές που παίχτηκε ποτέ σε κινηματογράφους μη γαλλόφωνων χωρών. Το εν λόγω φιλμ κράτησε μάλιστα το εισπρακτικό ρεκόρ γαλλικής ταινίας για 42 χρόνια και ξεπεράστηκε μόλις το 2008!
Στη δεκαετία του 1970, ο Λουί ντε Φινές συνέχισε να δρέπει κινηματογραφικές και θεατρικές δάφνες παραμένοντας ένας από τους πιο προβεβλημένους ηθοποιούς της Γαλλίας. Οι ταινίες όμως της περιόδου δεν αποκάλυπταν τα αναντίρρητα υποκριτικά του χαρίσματα, καθώς ήταν σαφώς λιγότερες από τον ίδιο. Ο Λουί επέμενε πάντως να συνεργάζεται με παλιούς συναδέλφους και δημιουργούς που γνώριζε ότι θα μπορούσε να δουλέψει μαζί τους, έστω κι αν αυτό έκανε συχνά κακό στην καριέρα του. Από την περίοδο ξεχωρίζει φυσικά ο ξεκαρδιστικός ραβίνος του στο «Aventures de Rabbi Jacob» (1973), παγκόσμια πια επιτυχία…

Τα κακά νέα και το τέλος

Η νέα του κινηματογραφική δουλειά θα ερχόταν το 1975, αν και δεν θα συνέβαινε ποτέ: τον Μάρτιο έπαθε έμφραγμα πάνω στο σανίδι, κάτι που τον ανάγκασε να κάνει ένα μακρύ διάλειμμα από τις υποκριτικές του υποχρεώσεις.
Πλέον ασχολούνταν με την κηπουρική στο κάστρο του στο Κλερμόν και επέστρεφε στο σινεμά σε σαφώς πιο ήρεμους και λιγότερο ενεργητικούς ρόλους. Το 1980 έκανε και το δεύτερο όνειρό του πραγματικότητα, να σκηνοθετήσει τη δική του ταινία, μια παραλλαγή κωμωδίας του Μολιέρου, η οποία δεν βρήκε ωστόσο την επιτυχία που ήθελε ο ντε Φινές.

Το 1979 και το 1982 επέστρεψε φυσικά δριμύτερος για το πέμπτο και έκτο μέρος του «Χωροφύλακα του Σαν Τροπέ», που έμελλε να είναι οι τελευταίες του κινηματογραφικές δουλειές, κλείνοντας έτσι μια λαμπρή καριέρα με τον περιπετειώδη τρόπο που είχε ξεκινήσει ως θεότρελος αστυνομικός!
Η τελευταία ταινία του «Χωροφύλακα» τον κούρασε όμως και τον κούρασε πολύ, παρά την υπόσχεσή του να μην ξανακάνει απαιτητικό σωματικά ρόλο. Κι έτσι λίγους μόλις μήνες μετά την ολοκλήρωση των γυρισμάτων, υπέστη τρίτο έμφραγμα, θανάσιμο αυτή τη φορά, αφήνοντας την τελευταία του πνοή στις 27 Ιανουαρίου 1983, σε ηλικία 69 ετών.

Χιλιάδες κόσμου τον αποχαιρέτισαν στην τελευταία του κατοικία, αν και όλοι ήξεραν πως δεν θα έφευγε ποτέ από τον κόσμο, αφήνοντας παρακαταθήκη τις καλύτερες γαλλικές κωμωδίες όλων των εποχών. Η ταφή του έγινε στους κήπους του κάστρου του και η σύζυγός του Ζαν, για να τιμήσει τη μνήμη του, έδωσε το όνομά του σε μια ποικιλία τριαντάφυλλων που στολίζουν έκτοτε ανελλιπώς το μνήμα του…

Κοκόνι: ο μικρός πανέξυπνος Έλληνας

Συγκάτοικός μας από τα αρχαία χρόνια, συνεχίζει να μας κάνει συντροφιά και μας κερδίζει με τον αξιαγάπητο χαρακτήρα του, τη χαριτωμένη εμφάνιση, το βολικό μέγεθος και την απροβλημάτιστη συμβίωση με άλλα ζώα. Εύστροφο και καθόλου απαιτητικό, το Κοκόνι είναι ιδανικό ακόμη και για πρωτάρηδες.

Photo courtesy of Carlo Raciti | www.carloraciti.com

Η εικόνα ενός μικρόσωμου σκύλου με εμφάνιση που θυμίζει αλεπουδίτσα -με κάπως μακρύ κορμί, μακρύ τρίχωμα, γυριστή ουρά και τριγωνικό κεφάλι- είναι γνώριμη σε όλους μας. Οι περισσότεροι έχουμε έρθει πρόσφατα σε επαφή με τέτοια σκυλάκια, ενώ άλλοι τα θυμόμαστε από τα παιδικά μας χρόνια – ίσως μάλιστα να απεικονίζονται να μας συντροφεύουν σε κάποια παλιά αναμνηστική φωτογραφία. Πολλοί έχουμε συμβιώσει μαζί τους, είτε τα καλοκαίρια στο χωριό είτε συγκατοικήσαμε κάποια στιγμή με ένα από αυτά, θεωρώντας συνήθως πως πρόκειται για ένα ημίαιμο Σπιτσάκι. Αυτό που ελάχιστοι γνωρίζουν είναι ότι πρόκειται για μια πανάρχαια ελληνική φυλή που ονομάζεται Κοκόνι.
Ο διεθνής κριτής και εκτροφέας Στέλιος Μακαρίτης ταξιδεύει πολλά χρόνια σε απομονωμένα χωριά ανά την Ελλάδα ψάχνοντας ελληνικές φυλές ζώων, είτε πρόκειται για σκύλους είτε για οικόσιτα ζώα – πρόβατα, κατσίκες, κότες. «Είχα μαζί μου ένα Κοκόνι. Θυμάμαι τους μεγάλης ηλικίας ανθρώπους που με ρωτούσαν: “Πού το βρήκες το Κοκονάκι;” Και όταν απορούσα “μα πώς το γνωρίζετε το σκυλάκι αυτό;” μου έλεγαν ότι ήταν τα σκυλιά των παιδικών τους χρόνων. Αρα υπήρχε η φυλή και διατηρήθηκε μέχρι τις μέρες μας. Ηταν μάλιστα αρκετά διαδεδομένη, αλλά ξεχάστηκε, κάτι που οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο ότι ξεχάσαμε τα πάντα στην Ελλάδα, την ιστορία, την παράδοση, τα ζώα».

Photo courtesy of Carlo Raciti | www.carloraciti.com

Μια πανάρχαια ελληνική φυλή

Τα Κοκόνια υπάρχουν εδώ και χιλιάδες χρόνια -ίχνη τους βρέθηκαν στα γεωλογικά στρώματα της Εποχής του Λίθου-, ενώ πολλές αναπαραστάσεις σε αγγεία, αγάλματα, ειδώλια και νομίσματα μαρτυρούν την ύπαρξή τους και την κοντινή σχέση τους με την αρχαία ελληνική οικογένεια. Κείμενα και γκραβούρες φανερώνουν την αδιάσπαστη συνέχεια στη διατήρηση της φυλής από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα σε όλο τον ελλαδικό χώρο.
Η παρουσία τους ήταν συχνή στα αρχαιοελληνικά σπίτια. Αποκαλούνταν «παρέστια», επειδή τριγυρνούσαν στα πόδια των γυναικών όσο αυτές ετοίμαζαν το φαγητό στην εστία. Οι Αθηναίες αρχόντισσες τα έπαιρναν μαζί τους στην αγορά. Στις περισσότερες απεικονίσεις παιδιών από την αρχαία εποχή -π.χ. στο Μουσείο της Βραυρώνας- τα συνόδευε το μικρόσωμο σκυλάκι τους με το αλεπουδίσιο κεφάλι.
Η φυλή διατηρήθηκε μέχρι τις μέρες μας λόγω του μικρού μεγέθους της -δεν μπορούσαν κατά βάση να διασταυρωθούν με μεγαλόσωμα ζώα και, επιπλέον, στην ύπαιθρο δεν υπήρχαν ξένες μικρόσωμες φυλές- και της στενής σχέσης της με την οικογένεια, που πάντα τα προστάτευε. Ήταν μικρά σκυλάκια του σπιτιού και έχαιραν ιδιαίτερης μεταχείρισης, γιατί πάντα ήταν όμορφα, πολύ έξυπνα και δραστήρια.
Σήμερα τα συναντάμε σε όλη την Ελλάδα και ως τύπο, και ως όνομα, παρότι δεν υπάρχει ακόμα ευρέως οργανωμένη προσπάθεια για τη διάσωση της φυλής. Ο Στέλιος Μακαρίτης βρήκε τον ορισμό της λέξης «κοκόνι» σε ένα αρχαιοελληνικό λεξικό: «μικρός σκύλος του σπιτιού». Αλλά και οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν σήμερα τη λέξη γνωρίζουν ότι αναφέρεται σε έναν συγκεκριμένο τύπο ζώου.
Η αναγνώριση του προτύπου από τον Κυνολογικό Όμιλο Ελλάδος (ΚΟΕ) δεν ήταν απλή υπόθεση. Χρειάστηκε πολυετής έρευνα από τον Στέλιο Μακαρίτη στα πιο απόμακρα σημεία της χώρας. «Κατόπιν μετρήσεων πάρα πολλών δειγμάτων, παρατήρησα ότι τα κοινά και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που έχει η φυλή απαντούσαν σε πληθυσμούς τους οποίους χώριζαν τεράστιες χιλιομετρικές αποστάσεις. Παρότι δεν υπήρχε σχέση μεταξύ τους, καμία επαφή από το ένα σημείο στο άλλο, τα δείγματα παρουσίαζαν μεγάλη ομοιομορφία. Είναι απόδειξη ότι η φυλή και ο τύπος κρατήθηκαν καθαρά, αφού δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι υπήρχε συγγενικό αίμα σε μια τόσο μεγάλη απόσταση από το Βορρά έως το Νότο της Ελλάδας». Η αναγνώριση του προτύπου από τον ΚΟΕ σε εθνικό επίπεδο αποτελεί επιστέγασμα των κόπων του Στέλιου Μακαρίτη. Επόμενος στόχος είναι, μέσα από ένα πρόγραμμα εκτροφής και σταθεροποίησης, να έρθει και η αναγνώριση της φυλής σε διεθνή κλίμακα από τη Διεθνή Κυνολογική Ομοσπονδία (FCI), γιατί το Κοκόνι πραγματικά το αξίζει.

Photo courtesy of Carlo Raciti | www.carloraciti.com

Συντροφιάς, αλλά όχι αγκαλιάς

Τα στοιχεία του χαρακτήρα του που το κάνουν αξιαγάπητο είναι τα ίδια που το βοήθησαν να επιβιώσει όλους αυτούς τους αιώνες στις σκληρές συνθήκες της υπαίθρου: ευστροφία, προσαρμοστικότητα, εξυπνάδα, πονηριά, θάρρος και ικανότητα να ζει αρμονικά με ανθρώπους και άλλα ζώα. Επιπλέον, τα φυσικά χαρακτηριστικά του -ευελιξία, γρηγοράδα, ταχύτητα στις αντιδράσεις, εξαιρετική όραση και ακοή- το έκαναν πάντα εξαιρετικά χρήσιμο στην αυλή, όπου φύλαγε τα μικρά οικόσιτα ζώα από τις αλεπούδες, έτρεπε σε φυγή τα τρωκτικά και προστάτευε το σπίτι και την οικογένεια με το οξύ του προειδοποιητικό γάβγισμα, σχηματίζοντας ιδανικό δίδυμο με τους μεγαλόσωμους σκύλους. «Δηλαδή, αν στον ίδιο χώρο συμβίωναν Κοκόνια με μεγαλόσωμους σκύλους-φύλακες, τα Κοκόνια έδιναν σήμα για να αναλάβουν δράση».
Στο δικό μας σπίτι θα προσαρμοστούν περίφημα, αρκεί να θυμόμαστε πως δεν μοιάζουν με τα άλλα μικρόσωμα. Δεν είναι σκυλάκια αγκαλιάς. Μπορούν να ζήσουν άνετα μέσα στο σπίτι, αλλά και στον κήπο. Έχουν ανάγκη από άσκηση και τρέξιμο, τους αρέσει να μαθαίνουν, αλλά κυρίως έχουν ανάγκη τη συντροφιά μας. Αντιλαμβάνονται τα πάντα, έχουν δηλαδή αίσθηση του τι συμβαίνει και δίνουν σήμα «συναγερμού». Είναι τα πλέον ιδανικά για παιδιά και ηλικιωμένους, καλά σκυλιά για πρωτάρηδες, προσφέρουν την τέλεια συμβίωση. Έξυπνα, στοργικά, πολύ αφοσιωμένα, αποκτούν εύκολα πολύ καλή επαφή με τα άλλα ζώα της οικογένειας, όχι μόνο τους σκύλους. Είναι ζώα με νοημοσύνη, συνεργάσιμα, εκπαιδεύσιμα, μαθαίνουν κόλπα εύκολα και μπορούν να κάνουν ατζίλιτι και άλλα σκυλίσια σπορ.

Εμφάνιση

Η ιδιαίτερη εμφάνιση της φυλής θυμίζει λίγο σκυλάκια τύπου Σπιτς. Όμως στην πραγματικότητα, όπως μας εξηγεί ο κ. Μακαρίτης, έχουν περισσότερες ομοιότητες με κάποιες φυλές Σπάνιελ. Έχουν γρήγορη και ζωηρή κίνηση. Το σώμα τους είναι μακρύτερο από ό,τι το ύψος τους. Έχουν τριγωνικό κεφάλι με ρύγχος κοντύτερο από το μήκος του κρανίου, πεσμένα αυτιά και χαρακτηριστική «περήφανη» φουντωτή ουρά, που σχηματίζει ημικύκλιο και πέφτει μαλακά στην πλάτη. Το τρίχωμα είναι κοντό στο πρόσωπο και στο μπροστινό μέρος των ποδιών, σχετικά μακρύ στο σώμα και στο λαιμό, και μακρύτερο στην ουρά και στους γλουτούς. Χρωματικά δεν υπάρχει περιορισμός. Μπορούμε να τα βρούμε σε όλα τα χρώματα και συνδυασμούς χρωμάτων.

Φροντίδα – περιποίηση

Είναι σκυλάκια ανθεκτικά και υγιέστατα, εύκολα, χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις φροντίδας και διατροφής. Δεν είναι φυλή που ζητάει. Δεν έχουν κληρονομικά προβλήματα υγείας και ζουν πολλά χρόνια, ίσως επειδή καλλιεργήθηκαν μέσα από τη φυσική επιλογή και όχι από την ανθρώπινη.
Επειδή η γούνα τους είναι μεταξένια, δεν αφήνουν πολύ τρίχωμα μέσα στο σπίτι. Την περίοδο που αλλάζουν μανδύα (συνήθως μία φορά το χρόνο) αρκεί ένα δίλεπτο – τρίλεπτο βούρτσισμα την ημέρα για να μαζέψουμε τη νεκρή τρίχα στη βούρτσα και να γλιτώσουμε τα χαλιά μας.

Photo courtesy of Carlo Raciti | www.carloraciti.com

Γιατί να πάρω Κοκόνι;

Αν σκεφτόμαστε να αποκτήσουμε έναν μικρόσωμο σκύλο συντροφιάς, αξίζει, πριν καταλήξουμε σε μια εισαγόμενη φυλή, να τα γνωρίσουμε. Θα τα αγαπήσουμε για το βολικό τους μέγεθος, τον αξιαγάπητο χαρακτήρα, την ευστροφία, την προσαρμοστικότητα και την ικανότητα να «τα βρίσκουν» με τους ανθρώπους και άλλα ζώα.
«Πέρα από το χαρακτήρα τους, που θα σας κερδίσει αναμφισβήτητα αν ζήσετε μαζί τους, είναι και ένα κομμάτι της ιστορίας μας. Όπως όλες οι παραδοσιακές φυλές, τα Κοκόνια αξίζει να σωθούν, γιατί δημιουργήθηκαν όχι τόσο από την επιλογή του ανθρώπου, αλλά από την επιλογή της φύσης, που πιστεύω ότι είναι πιο σοφή. Καλλιεργήθηκαν μέσα στους αιώνες, προσαρμοσμένα στο κλίμα, στο περιβάλλον και στις ανάγκες κάθε περιοχής. Και τους αξίζει πραγματικά να αποκτήσουν και πάλι τη θέση που είχαν στην ελληνική οικογένεια. Να ξαναγίνουν δημοφιλή στα ελληνικά σπίτια. Γιατί είναι πραγματικά ένα σκυλάκι-θησαυρός».

Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε στη διάσωσή τους

«Η φυλή έχει περιορισμένα άτομα και είναι καλό να αναπτυχθεί σε αριθμούς προκειμένου να σωθεί. Πρέπει να απλωθεί η γενετική βάση, να υπάρχουν περισσότερες γραμμές αίματος, ώστε να παραμείνει υγιής ο πληθυσμός με την αναγνώριση περισσότερων σκύλων και την επιλεκτική αναπαραγωγή τους», μας εξηγεί ο Στέλιος Μακαρίτης. 
Αν πιστεύετε πως έχετε ένα τέτοιο σκυλάκι ή αν γνωρίζετε ένα τέτοιο σκυλάκι (αν δηλαδή ανήκει σε κάποιον φίλο, γνωστό ή συγγενή σας) επικοινωνήστε με τον ΚΟΕ (www.koe.gr, τηλ. 210-81.45.165) για να μάθετε πότε είναι η επόμενη εκδήλωση αναγνώρισης της φυλής. Μπορεί να έχετε κάποιες αμφιβολίες, αλλά αξίζει να πάρετε και μια δεύτερη γνώμη από έναν κριτή. «Μπορεί με αυτόν τον τρόπο να βρεθούν κάποια πολύ ωραία δείγματα της φυλής, άγνωστα και ίσως χαμένα».
Αν ενδιαφέρεστε να αποκτήσετε ένα Κοκόνι μπορείτε να ενημερωθείτε  από τον ΚΟΕ για τις γέννες που έχουν δηλωθεί τους τελευταίους μήνες στα αρχεία του ομίλου.

Η απολογία ενός “τρελού”

Κάποτε κλήθηκε ο Ιπποκράτης στα Άβδηρα να εξετάσει για τρέλα τον Δημόκριτο, διότι υπήρχαν παράπονα για αυτόν ότι δεν φέρεται φυσιολογικά, και ότι γελάει με παράξενο τρόπο, κάθε φορά που αντίκριζε ανθρώπους. Ακολουθεί μέρος της «εξέτασης».

Ιπποκράτης: Λέγε στο όνομα των Θεών, μήπως λοιπόν όλος ο κόσμος νοσεί χωρίς να το αντιλαμβάνεται και δε μπορεί να ζητήσει από πουθενά βοήθεια για θεραπεία, γιατί τι θα υπήρχε πέρα από αυτόν;

Δημόκριτος: Υπάρχουν άπειροι κόσμοι Ιπποκράτη και μη παίρνεις για τόσο λίγη και μικρή τη φύση που έχει τόσο πλούτο.

Ιπποκράτης: Αλλά αυτά Δημόκριτε, θα τα διδάξεις άλλη στιγμή πιο κατάλληλη, γιατί τώρα φοβάμαι μήπως και για το άπειρο ακόμη συζητώντας αρχίσεις να γελάς. Τώρα όμως ξέρε πως θα δώσεις λόγο στον κόσμο για το γέλιο σου.

Εκείνος τότε με κοίταξε έντονα και είπε:

«Εσύ νομίζεις πως δύο είναι οι αιτίες του γέλιου μου, τα καλά και τα άσχημα. Εγώ όμως γελώ με ένα μόνο, τον άνθρωπο, τον γεμάτο ανοησία, κενό από οτιδήποτε σωστό, που όλα του τα σχέδια μοιάζουν με του μικρού παιδιού και που υποφέρει τους αβάσταχτους μόχθους χωρίς να υπάρχει καμιά ωφέλεια.

Τον άνθρωπο που χωρίς να γνωρίζει μέτρο στην επιθυμία του πορεύεται ως τα πέρατα της γης και τα έγκατά της που δεν έχουν όρια, λιώνοντας το ασήμι και το χρυσάφι που ποτέ δεν σταματά να αποκτά, πάντα κάνοντας θόρυβο για περισσότερα για να μην πέσει σε λιγότερα και δεν ντρέπεται να ονομάζεται ευτυχισμένος, ενώ σκάβει στα βάθη της γης χρησιμοποιώντας αλυσοδεμένα χέρια, ανθρώπων από τους οποίους σε άλλους υποχωρεί η γη και τους πλακώνει και άλλους ο καταναγκασμός αυτός τους κρατάει χρόνια σε αυτή την κόλαση σαν να ήταν η πατρίδα τους, μαζεύοντας ασήμι και χρυσό, ψάχνοντας ίχνη της σκόνης και ψήγματα, σηκώνοντας εδώ κι εκεί σωρούς από άμμο, ανοίγοντας τις φλέβες της γης, σπάζοντας τους σβώλους και το χώμα για την απόκτηση περιουσίας, κάνοντας τη μητέρα γη εχθρική και άλλοτε θαυμάζοντάς την κι άλλοτε καταπατώντας την, ενώ αυτή είναι πάντοτε η ίδια.

ο Δημόκριτος γελά – Giuseppe Antonio Petrini 1750

Πόσο γέλιο προκαλεί την επίμοχθη και κρυφή γη να αγαπούν και να υβρίζουν τη φανερή. Άλλοι αγοράζουν σκυλιά, άλλοι άλογα κι άλλοι βάζοντας σύνορα σε μια μεγάλη περιοχή την ονομάζουν ιδιωτική τους περιουσία. Άλλοι πάλι που θέλουν να έχουν στην κατοχή τους μεγάλη έκταση, δεν το μπορούν μόνοι τους. Τότε σπεύδουν να παντρευτούν γυναίκες που ύστερα από λίγο καιρό τις διώχνουν, τις αγαπούν, τις μισούν, κάνουν παιδιά επειδή τα θέλουν κι ύστερα τα διώχνουν τελείως.

Τι είναι αυτή η κενή από περιεχόμενο και αλόγιστη βιασύνη που σε τίποτα δεν διαφέρει από τη μανία;

Πολεμούν τους ομοφύλους τους και δεν επιθυμούν την ησυχία. Στήνουν ενέδρες στους βασιλιάδες, διαπράττουν φόνους, σκάβουν τη γη ζητώντας ασήμι κι όταν το βρουν θέλουν να αγοράσουν γη κι όταν αγοράσουν τη γη πουλούν τους καρπούς της και πουλώντας τους καρπούς της πάλι παίρνουν ασήμι. Πώς βρίσκονται συνέχεια σε μεταβολή, πώς μεταβάλλουν συνέχεια την κατάστασή τους.

Όταν δεν έχουν περιουσία, ποθούν να την αποκτήσουν, όταν την έχουν την κρύβουν, την εξαφανίζουν. Κοροϊδεύω εκείνους που τους συμβαίνουν ατυχίες, γελάω ακόμη περισσότερο με εκείνους που είναι δυστυχισμένοι, γιατί έχουν παραβεί τους νόμους της αλήθειας, φιλονικώντας με έχθρα μεταξύ τους, μαλώνοντας με τ’ αδέρφια τους, τα παιδιά τους, τους συμπολίτες τους, κι όλα τούτα τα κάνουν για ν’ αποκτήσουν πράγματα που κανείς όταν πεθάνει δεν τα εξουσιάζει.

Δημόκριτος – Hendrick ter Brugghen – 1628

Σκοτώνουν ο ένας τον άλλον, δεν σέβονται τους νόμους, αδιαφορούν για τη δύσκολη κατάσταση των φίλων και της πατρίδας τους, πλουτίζουν με πράγματα ανάξια που δεν έχουν ψυχή, δίνουν όλη την περιουσία τους για να αγοράσουν ανδριάντες, γιατί τους φαίνεται πως τα αγάλματα μιλούν, αλλά τους ανθρώπους που μιλούν λέγοντας την αλήθεια τους μισούν. Ζητούν ότι τους είναι δύσκολο, γιατί όταν κατοικούν στη στεριά ποθούν τη θάλασσα κι όταν μένουν σε νησί ποθούν την ηπειρωτική χώρα κι όλα τα διαστρέφουν με βάση τη δική τους επιθυμία. Φαίνονται πως επαινούν την ανδρεία στον πόλεμο, αλλά κάθε μέρα νικιούνται από την ακολασία, τη φιλαργυρία κι όλα τα άλλα πάθη από τα οποία πάσχουν. Είναι όλοι τους Θερσίτες της ζωής.

Τώρα, όμως, καθώς χάνουν το μυαλό τους και γεμίζουν αλαζονεία για όσα υπάρχουν στη ζωή, σαν αυτά να ήταν πάντα σταθερά, χωρίς να περνά από τον νου τους πόσο άτακτη είναι η πορεία των πραγμάτων, είναι δύσκολο να διδαχτούν. Γιατί θα αρκούσε για να τους φρονηματίσει η μεταβολή των πάντων, που κάνοντας απότομη στροφή μας επιτίθεται και επινοεί κάθε είδους αιφνιδιαστική τροχηλασία.

Αυτοί, όμως, σαν να βάδιζαν σε σταθερό και σίγουρο δρόμο, ξεχνούν τις συμφορές που τους βρίσκουν συνεχώς και με διάφορους τρόπους επιθυμούν αυτά που φέρνουν λύπη, επιζητούν εκείνα που τους βλάπτουν και ρίχνονται σε μεγάλες συμφορές.

Γιατί λοιπόν, Ιπποκράτη, μέμφθηκες το γέλιο μου; Γιατί κανένας δεν γελά με τη δική του ανοησία, αλλά καθένας κοροϊδεύει την ανοησία του άλλου. Το γέλιο μου κατακρίνει την απερισκεψία των ανθρώπων, το ότι δεν έχουν ούτε μάτια ούτε αυτιά.»

Φεύγοντας, έφτασα τους Αβδηρίτες που με περίμεναν στον λόφο απ’ όπου παρακολουθούσαν και τους είπα: Μεγάλη χάρη σας χρωστώ για την πρόσκλησή σας- γιατί είδα τον Δημόκριτο, τον σοφότατο, που διερεύνησε και κατάλαβε την πραγματικότητα της ανθρώπινης φύσης, τον μόνο που έχει τη δύναμη να σωφρονίσει τους ανθρώπους.

Επιστολαί – Ο Ιπποκράτης χαιρετά τον Δαμάγητο

Πηγή: spiritscience

Αντικλείδι , https://antikleidi.com

Συναφές: 

Δημόκριτος – η ευδιαθεσία

Το μυστικό της καλής ζωής από τον «Γελαστό Φιλόσοφο»

Γιώργος Μπαλάνος και τα μυστήρια

https://m.youtube.com/watch?v=52MDFUBNc80