Βιρτζίνια Γουλφ

Η Ελλάδα είναι η πιο όμορφη χώρα του κόσμου.
Τι μπορώ να πω για τον Παρθενώνα...
Ο ναός σαν πλοίο, δονείται, τεντώνεται,
πλέει αν και ακίνητος, διασχίζοντας τους αιώνες.

Κατεβήκαμε με το αυτοκίνητο στη θάλασσα.
Πόσο όμορφα είναι
τα ανέγγιχτα χείλη της θάλασσας
όταν αγγίζουν μιαν άγρια παραλία.

Πίσω μας
λόφοι και πράσινες πεδιάδες,
στο βάθος η Ελευσίνα.

Γευματίσαμε στο Σούνιο.
Οι κολώνες
άσπρες σαν κιμωλία, ψηλές σαν φάροι.

Γυρίσαμε,
εννοείται περνώντας φουντωτά δέντρα,
κόκκινα τετραγωνισμένα χωράφια,

αφήνοντας πίσω μας τσιγγάνικα τσαντίρια,
σαν ινδιάνικα καλύβια από κλαδιά φτέρης.

Σήμερα - τι όμορφα ήταν σήμερα -
στη μικρή βυζαντινή εκκλησία
στους πρόποδες του Υμηττού.

Γιατί δε μπορούμε να ζούμε για πάντα έτσι;
αναρωτήθηκα.

Η ώρα είναι δέκα παρά πέντε.
Και που βρίσκομαι και γράφω με πένα και μελάνι;

Στους Δελφούς, κάτω από μια ελιά,
σε γη στεγνή, στρωμένη με άσπρες μαργαρίτες,
ακούγονται κουδούνια κατσικιών.

Ένας γέρος ξεπέζεψε από το μουλάρι του
και μια ακρίδα μόλις έκατσε πάνω στην ελιά.

Σήκωσα το κεφάλι μου
και είδα τα βουνά σαν λάμες μαχαιριών.

Και ένιωσα σαν ένα μαχαίρι
να έξυσε ένα αμβλύ όργανο που υπήρχε μέσα μου,

γιατί δε μπορούσα να βρω
κανένα ψεγάδι σε αυτή τη λυγερή, αθλητική ομορφιά,
τη βουτηγμένη στο χρώμα,

χωρίς να 'ναι ψυχρή, χωρίς ίχνος χυδαιότητας,
αλλά πανάρχαια από ανθρώπινη ζωή.

Είμαι στην Ελλάδα.

Είμαι ήρεμη,
φιλική προς όλα, χαλαρή.

Είμαι ευτυχισμένη.

Βιρτζίνια Γουλφ

Σαν σήμερα, το 1941, έφυγε από τη ζωή.