Υμνώντας την αγάπη και το κρασί στο Ιράν

«Στο Ιράν, δύο βιβλία υπάρχουν σε κάθε σπίτι - το Κοράνι και ο Χαφέζ. Το ένα διαβάζεται, το άλλο όχι» γράφει το BBC και προσθέτει: «Για να καταλάβετε το ανέκδοτο αυτό, αρκεί να ενωθείτε με τα εκατομμύρια που επισκέπτονται στην πόλη Σιράζ τον τάφο του Χαφέζ, λυρικού ποιητή του 14ου αιώνα, λογοτεχνικού σημείου αναφοράς, εθνικού ήρωα του Ιράν». Μέρα και νύχτα προσκυνητές συνωστίζονται στον τάφο του που είναι περιτριγυρισμένος από κήπους με τριαντάφυλλα, κανάλια και πορτοκαλιές. Στο παραδείσιο αυτό τοπίο οι πιστοί ακουμπούν ευλαβικά την αλαβάστρινη σαρκοφάγο του Χαβέζ, απαγγέλλουν τους στίχους του και απολαμβάνουν τα έξυπνα λογοπαίγνιά του.

Ο Χαφέζ (1325-1389 μ.Χ.) εκπροσωπεί όλη την περιπλοκότητα της ιρανικής ταυτότητας. Τα περίοου 60.000 «γκαζάλ» (σονέτα) του ενώνουν όλους τους Ιρανούς. Δυστυχώς για τους μουλάδες, η ποίησή του, εκτός από το ότι υμνεί τις χαρές της αγάπης και του κρασιού, βάζει στο στόχαστρο τη θρησκευτική υποκρισία. «Οι ιεροκήρυκες που επιδεικνύουν την ευσέβειά τους στην προσευχή και στον άμβωνα», έγραψε πριν από 600 χρόνια, «συμπεριφέρονται διαφορετικά όταν είναι μόνοι. Γιατί όσοι απαιτούν μετάνοια, μετανοούν τόσο λίγο οι ίδιοι;».

Σιράζ: η πιο φιλελεύθερη πόλη του Ιράν

Στη σημερινή ισλαμική δημοκρατία του Ιράν είναι δύσκολο να εκφράσει κάποιος αντίθετη άποψη από αυτή που εκπέμπουν τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης και οι καθεστωτικοί θεσμοί, όπως τα πανεπιστήμια. Η αντίθετη άποψη όμως μπορεί να εκφραστεί με πιο πλάγιους τρόπους. Χάρη στον Χαφέζ, το Σιράζ είναι η πιο φιλελεύθερη πόλη του Ιράν.

Οι γυναίκες στο Σιράζ ντύνονται προκλητικά για τα ιρανικά δεδομένα. Η μαντίλα που καλύπτει τα μάτια έχει έντονο χρώμα (και όχι σκούρο) και ισορροπεί επικίνδυνα όσο πιο πίσω γίνεται, καλύπτοντας τα ελάχιστα δυνατόν μαλλιά. Οι νεαρές κοπέλες φορούν θεόστενα παντελόνια και από πάνω ένα κολλητό ημίπαλτο που ανεβαίνει όλο και πιο ψηλά. Το σύνολο αυτό τονίζει το περίγραμμα του σώματος αντί να το κρύβει. Χαρούμενες μεικτές παρέες από άνδρες και γυναίκες μαζί κυκλοφορούν στην πόλη. Η εικόνα αυτή απέχει πολύ από άλλες συντηρητικές περιοχές του Ιράν.

Οταν πέφτει ο ήλιος και ανάβει ο φωτισμός γύρω από τον τάφο, η ατμόσφαιρα γίνεται ακόμη πιο γιορτινή. Ο κόσμος αρχίζει να τραγουδά και να απαγγέλλει τα πιο δημοφιλή ποιήματα. Παιδιά βουτούν τα πόδια τους στις λιμνούλες, γελώντας.

Ενας μορφωμένος λαός που καταφεύγει στην ποίηση

Η σκηνή είναι χαρακτηριστική των παράδοξων στοιχείων του Ιράν. Χάρη στην πολιτική της παιδείας για όλους που εφαρμόζουν οι μουλάδες, ο απεσταλμένος του BBC διαπιστώνει μερικές εντυπωσιακές αλλαγές να συντελούνται στην ιρανική κοινωνία.

Περισσότερες γυναίκες από άνδρες αποφοιτούν σήμερα από τα πανεπιστήμια. Οι γεννήσεις έχουν μειωθεί τόσο δραματικά, φθάνοντας το ένα παιδί ανά οικογένεια, που οι κληρικοί υιοθέτησαν οικονομικά κίνητρα προκειμένου τα ζευγάρια να κάνουν περισσότερα παιδιά. Τα πιο πολλά ζευγάρια αρνούνται, λέγοντας ότι παραμένει υπερβολικά ακριβό να αποκτήσουν περισσότερα από ένα παιδί.

Ενώ η Δύση συνεχίζει να ασχολείται μανιωδώς με τα πυρηνικά του Ιράν, αποτελεί κοινό μυστικό ότι οι καλά δικτυωμένοι κληρικοί και επιχειρηματίες πλουτίζουν «σπάζοντας» τις κυρώσεις που έχει επιβάλει η διεθνής κοινότητα στη χώρα.

Οταν ο απεσταλμένος του BBC δίσταζε να αγοράσει ένα περσικό χαλί επειδή δεν είχε μετρητά και γνώριζε ότι οι δυτικές πιστωτικές κάρτες δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν εντός Ιράν, ο έμπορος πήρε απλώς τηλέφωνο έναν φίλο του στο Ντουμπάι και έκανε τη χρέωση.

Το BBC απαγορεύεται στο Ιράν, όμως το BBC στα φαρσί είναι το κανάλι με την υψηλότερη τηλεθέαση. Το Facebook, το Twitter, το GooglePlus και το Instagram απαγορεύονται επισήμως αλλά οι Ιρανοί βρίσκουν τρόπους να τα χρησιμοποιούν. Ο πρόεδρος Χασάν Ροχανί ζητεί να χαλαρώσουν οι περιορισμοί στο Internet αλλά τον τελευταίο λόγο σε αυτά τα ζητήματα τον έχει ο ανώτατος ηγέτης, αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ, ο οποίος μέχρι στιγμής είναι ανυποχώρητος.

Δεν είναι παράδοξο που ο λαός του Ιράν καταφεύγει στην ποίηση του Χαφέζ. Ούτε καν οι μουλάδες δεν μπορούν να απαγορεύσουν τον εθνικό τους ποιητή. Ο οποίος γράφει σε ένα ποίημά του: «Ρώτησα ένα πουλί "πώς γίνεται και πετάς μέσα σε τόσο βαρύ σκοτάδι;". Κι εκείνο μου 'πε: "Είναι η αγάπη που με σηκώνει ψηλά"».

"Αν σε λατρεύω από το φόβο της κόλασης, ρίξε με στο πυρ της κόλασης.
 Κι αν σε λατρεύω με την ελπίδα του παραδείσου, απόκλεισέ με από τον παράδεισο.
 Αλλά αν σε λατρεύω μόνο για τη χάρη σου, μη μου στερήσεις το αιώνιο κάλλος Σου"

 Ραμπία αλ Ανταβίγια

Ο Σααντί Σιραζί, (1184 -1283 ή 1291) υπήρξε σημαντικός Πέρσης ποιητής του Μεσαίωνα ο οποίος έγινε γνωστός και στην δύση εξαιτίας της ποιότητας του γραψίματός του καθώς και για τις κοινωνικές και ηθικές αξίες που πρέσβευε και κατέγραφε. Γεννήθηκε στο Σιράζ κι ήταν πολύ μικρός όταν πέθανε ο πατέρας του, θυμόταν από αυτόν μονάχα πως τον πήγαινε σε κάποιες γιορτές στις οποίες εντυπωσιαζόταν από τον χορό και το τραγούδι. Τα παιδικά του χρόνια ήταν ιδιαίτερα δύσκολα και φτωχικά και σε νεαρή ηλικία έφυγε για την Βαγδάτη θέλοντας να σπουδάσει. Παρακολούθησε μαθήματα ισλαμικών σπουδών, νομικής, ιστορία, αραβικής λογοτεχνίας και θεολογίας. Εξαιτίας τως επιδρομών των Μογγόλων και της εμπόλεμης κατάστασης, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Βαγδάτη και για πολλά χρόνια ταξίεδεψε σε διάφορες περιοχές της Ανατολίας, της Συρίας, της Αιγύπτου. Κάποια εποχή βρέθηκε να πολεμάει εναντίον των σταυροφόρων και πιάστηκε αιχμάλωτος, πέρασε 7 χρόνια σαν σκλάβος που άνοιγε χαντάκια έξω από τα φρούρια των σταυροφόρων. Τελικά απελευθερώθηκε όταν οι Μαμελούκοι πλήρωσαν για να απελευθερώσουν τους μουσουλμάνους σκλάβους. Ο Σααντί πήγε τότε στην Ιερουσαλήμ, στην Μέκκα και στην Μεδίνα όμως και πάλι εξαιτίας των επιθέσεων των Μογγόλων, ξεκίνησε να ζει σε απομονωμένες περιοχές και σε καραβάνια ανθρώπων που όπως κι εκείνος θέλανε να αποφύγουν τον πόλεμο. Από αυτή την περίοδο ξεκίνησε την περισυλλογή και το γράψιμο, τελείωσε το 1257 τον Δενδρόκηπο και το 1258 τον Κήπο με τα ρόδα, τα πιο γνωστά του έργα με ποιήματα και ηθοπλαστικές ιστορίες. Γύρισε στην γενέτειρα του όπου αναγνωρίστηκε ως σοφός ποιητής κερδίζοντας τον σεβασμό των αρχόντων και έζησε ειρηνικά χρόνια, αφιερωμένα στην διδαχή, στη μελέτη και το γράψιμο.

Το ανθρώπινο ψέμα
 Ένας βασιλιάς ήταν έτοιμος να γνέψει για να θανατωθεί ένας καταδικασμένος αιχμάλωτος πολέμου. Ο δυστυχισμένος εκείνος, μην έχοντας πια καμιά ελπίδα, ξεστόμιζε στη γλώσσα του, όλες τις βρισιές που μπορούσε να σκεφτεί. Ο βασιλιάς ρώτησε τον αυλικό του τι έλεγε εκείνος ο άνθρωπος. "Ω, βασιλιά", είπε ο αυλικός, "ο δύσμοιρος αυτός φωνάζει ότι ο παράδεισος είναι για εκείνους που συγχωρούν και ελπίζει ότι τα λόγια τούτα θα γίνουν τα πανιά που θα τον οδηγήσουν στο λιμάνι της επιείκειάς σου". Πράγματι, ο βασιλιάς συγκινήθηκε και του χάρισε τη ζωή. Ένας άλλος αυλικός, εχθρός του πρώτου, είπε τότε: "Είναι ανάξιο, άνθρωποι σαν και του λόγου μας να μη λέμε την αλήθεια μπροστά στο βασιλιά. Αυτός ο αιχμάλωτος πρόφερε τις πιο φριχτές βρισιές βασιλιά μου". Ο βασιλιάς κοίταξε τον αυλικό οργισμένος και είπε: "Το ψέμα του είναι ανθρώπινο, ενώ η δική σου αλήθεια είναι απάνθρωπη: εκείνος θέλησε να σώσει έναν δυστυχισμένο, ενώ εσύ είχες σκοπό να τον οδηγήσεις στο χαμό. Το ψέμα που φέρνει τη σωτηρία είναι καλύτερο από την αλήθεια που εγκυμονεί την καταστροφή. Δυστυχία σε αυτόν που δε δίνει τις συμβουλές παρά  μόνο για να κανει κακό

ΣΙΡΑΖΙ ΣΑΑΝΤΙ

Στην Ελληνική μυθολογία ο Ιαπετός μαζί με τον μικρότερο αδελφό του, τον Κρόνο. ήταν οι ισχυρότεροι των τιτάνων και προπάντων εκείνοι στους οποίους εκδηλώθηκε η μεγαλύτερη εχθρότητα του Δία μετά τη νίκη του.

Ήταν γιος του Ουρανού και της Γαίας και σύζυγος της Κλυμένης, της κόρης του Ωκεανού ή της Ασίας ή της Αίθρας ή της Θέμιδας η οποία και αναφέρεται ως μητέρα του Προμηθέα. Γιοι του υπήρξαν ο Προμηθεύς, ο Άτλαντας, ο Επιμηθέας και ο Μενοίτιος  καθώς και άλλοι ακόμη περίφημοι “Ιαπετίδες” όπως ονομάστηκαν. Σημαντικότεροι δε εξ αυτών φέρονται ο Άτλας που βάσταγε στου ώμους του τον Ουράνιο θόλο αλλά και ο δαιμόνιος Προμηθεύς, ο μόνος εκ των Ιαπετιδών που δεν πολέμησε στο πλευρό των τιτάνων κατά την τιτανομαχία.

Τον Ιαπετό αναφέρουν ήδη ο Όμηρος και ο Ησίοδος ως κυβερνήτη των Τιτάνων και του κόσμου πριν την επικράτηση του Δία και ότι ακόμα σε ορισμένες περιοχές τον αναγνώριζαν ως «δημιουργό» των ανθρώπων, ακόμη και μετά την επικράτηση του Δία όπως στη Κνωσό, στην Αρκαδία,Κιλικία και αλλού. Ιδιαίτερα ως σύζυγος της Ασίας θεωρούταν ως γενάρχης των λαών της Ευρώπης και της Βορειοδυτικής Ασίας, των οποίων όμως αρχηγό η Παλαιά Διαθήκη παραδέχεται τον Ιάφεθ, τον γιο του Νώε (του οποίου το όνομα ενδέχεται να είναι παραφθορά του Ιαπ-ε-του - θεού).

• Έτσι εκ του Ιαπετού προέκυψαν οι σύγχρονες αντιλήψεις και θεωρίες περί «Ιαπετικής φυλής» και «ιαπετικής γλώσσας».

Τέλος ο Δίας μετά τη νίκη του, καταγκρέμισε τον Ιαπετό, στα σκοτεινά τάρταρα μαζί με τους υπόλοιπούς τιτάνες.

 Στις 3 Σεπτεμβρίου του 1983 έφυγε από τη ζωή η Έλλη Λαμπέτη, κορυφαία ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου.
Γεννήθηκε στις 13 Απριλίου του 1926 στα Βίλια Αττικής. Το πραγματικό της όνομα ήταν Έλλη Λούκου. Πατέρας της ήταν ο Κώστας Λούκος, ιδιοκτήτης ταβέρνας, και μητέρα της η Αναστασία Σταμάτη. Ο παππούς της, γνωστός ως Καπετάν-Σταμάτης, είχε πολεμήσει στο πλευρό του Κολοκοτρώνη, κατά την επανάσταση του 1821.

Το 1928 η οικογένειά της μετακόμισε στην Αθήνα. Δεκατρία χρόνια αργότερα, η Έλλη έδωσε εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, αλλά απορρίφθηκε. Ωστόσο, το ταλέντο της αναγνωρίστηκε από τη Μαρίκα Κοτοπούλη, που την πήρε κοντά της και σύντομα έγινε η αγαπημένη της μαθήτρια. Μάλιστα, της είχε τόση εμπιστοσύνη, ώστε της επέτρεψε να διαβάσει ακόμη και τις ερωτικές επιστολές που είχε λάβει από τον Ίωνα Δραγούμη, στις αρχές του 20ου αιώνα. Εκείνη τη χρονιά απέκτησε και το νέο της επώνυμο, το οποίο το επέλεξε από το βιβλίο «Αστραπόγιανος» του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη.

Πολύ σύντομα, το 1942, έκανε την πρώτη επίσημη θεατρική της εμφάνιση, στο έργο «Η Χάννελε πάει στον Παράδεισο» του Χάουπτμαν. Τέσσερα χρόνια αργότερα καθιερώθηκε ως ηθοποιός εξαιρετικής εσωτερικότητας, με τον «Γυάλινο Κόσμο» στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν. Την ίδια χρονιά έκανε και το κινηματογραφικό της ντεμπούτο, στην ταινία «Αδούλωτοι Σκλάβοι». Από το 1948 συνεργάστηκε με τον σκηνοθέτη Κώστα Μουσούρη, τον μεγάλο αντίπαλο του Κουν. Εκείνη τη χρονιά γνωρίστηκε και με τον Αλέκο Αλεξανδράκη, τον πρώτο μεγάλο της έρωτα.

Το 1950 παντρεύτηκε με τον Μάριο Πλωρίτη. Ο γάμος τους, όμως, δεν άντεξε για πολύ… Χώρισαν τρία χρόνια αργότερα, όταν η Έλλη γνώρισε τον Δημήτρη Χορν. Μαζί έγραψαν μία από τις πιο αστραφτερές σελίδες στην υποκριτική τέχνη. Συγκρότησαν δικό τους θίασο, μαζί με τον Γιώργο Παππά, ανεβάζοντας έργα όπως: «Ο βροχοποιός», «Νυφικό Κρεβάτι», «Το παιχνίδι της Μοναξιάς», κ.α. Στη μεγάλη οθόνη, υπήρξαν συμπρωταγωνιστές στην «Κάλπικη Λίρα» (1956) του Γιώργου Τζαβέλα. Άλλες κινηματογραφικές επιτυχίες της Έλλης Λαμπέτη, αυτής της περιόδου, είναι το «Κυριακάτικο Ξύπνημα» (1954), «Το κορίτσι με τα μαύρα» (1956) και «Το τελευταίο ψέμα» (1957) του Μιχάλη Κακογιάννη.

Παρότι η Έλλη Λαμπέτη και ο Δημήτρης Χορν υπήρξαν αγαπημένο ζευγάρι στη ζωή και στο σανίδι, η σχέση τους έφτασε στο τέλος της το 1959. Δήλωσαν ότι θα ξανασυνεργαστούν σύντομα, κάτι όμως που δεν έγινε ποτέ. Έως τότε η Έλλη είχε χάσει τη μητέρα της, τρία αδέρφια κι ένα μωρό που θα αποκτούσε με τον Χορν. Η μόνη αχτίδα σ” αυτά τα τραγικά χρόνια ήταν η γνωριμία της με τον αμερικανό συγγραφέα Γουέικμαν, ο οποίος υπήρξε ο επόμενος σύζυγός της έως το 1976.

Η δεκαετία του ’70 ήταν εξίσου σκληρή για την Έλλη Λαμπέτη. Εξαιτίας της λαχτάρας της για την απόκτηση ενός παιδιού, ενεπλάκη σε μία δικαστική περιπέτεια, που κράτησε τέσσερα χρόνια. Οι φυσικοί γονείς τής μικρής Ελίζας, που είχε υιοθετήσει, διεκδίκησαν και πήραν την κηδεμονία του παιδιού το 1974.

Τα επόμενα χρόνια ήταν μία μάχη με την επάρατο νόσο, από την οποία είχε προσβληθεί από το 1967. Δεν το έβαλε κάτω και συνέχισε να παίζει στο θέατρο, αποσπώντας εντυπωσιακές κριτικές. Η τελευταία της εμφάνιση ήταν το 1981, στο έργο «Σάρα – Τα παιδιά ενός κατώτερου θεού», όπου έπαιξε θαυμαστά το ρόλο της κωφάλαλης Σάρας. Λίγο αργότερα, η υγεία της επιδεινώθηκε. Έχασε τη φωνή της και τελικά άφησε την τελευταίας της πνοή στις 3 Σεπτεμβρίου του 1983, στο αμερικάνικο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν.

Η ζωή της γράφτηκε σε βιβλίο από τον καλό της φίλο Φρέντυ Γερμανό κι έγινε μπεστ σέλερ, 13 χρόνια μετά το θάνατό της.

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ
----------------------------------------------------------
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΓΑ.......ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ
.....................................................
ΑΥΘΟΡΜΗΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΚΡΑΥΓΗ ΄΄άι΄΄ ΠΟΥ ΕΚΒΑΛΛΕΙ Ο ΒΟΣΚΟΣ, ΚΑΘΩΣ ΠΟΙΜΑΙΝΕΙ ΤΑ ΚΑΤΣΙΚΙΑ ΤΟΥ ΠΟΥ ΠΗΔΟΥΝ ΑΠΟ ΔΩ ΚΑΙ ΑΠΟ ΚΕΙ. Η ΙΔΙΑ ΑΥΤΗ ΚΡΑΥΓΗ ΕΚΣΤΟΜΙΖΕΤΑΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΑΙΩΝΕΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΙΝΕΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΑ ΖΩΑ ΠΟΥ ΤΑΥΤΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΠΗΔΗΜΑ.΄΄ΠΗΔΩ ΣΑΝ ΚΑΤΣΙΚΙ΄΄ ΛΕΕΙ Η ΛΑΙΚΗ ΕΚΦΡΑΣΙ. ΕΤΣΙ Η ΡΙΖΑ ΄΄άι΄΄ ΣΥΝΕΔΕΘΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΤΟΜΗ ΚΙΝΗΣΙ, ΤΟΝ ΚΡΑΔΑΣΜΟ, ΤΗΝ ΔΟΝΗΣΙ, ΤΗΝ ΣΠΙΝΘΗΡΟΒΟΛΙΑ.
ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ Η ΡΙΖΑ ΄΄άι΄΄ ΕΔΩΣΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΄΄αίξ΄΄ ΔΗΛ. Η ΚΑΤΣΙΚΑ ΠΟΥ ΣΤΟΝ ΠΛΗΘΥΝΤΙΚΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΄΄αίγες΄΄, ΕΔΩΣΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΤΑ ΑΛΛΕΠΑΛΛΗΛΑ ΑΦΡΙΖΟΝΤΑ ΚΥΜΑΤΑ, ΠΟΥ ΚΑΘΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΣΠΡΑ ΚΑΙ ΠΗΔΟΥΝ, ΔΙΝΟΥΝ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΩΝ ΚΑΤΣΙΚΙΩΝ. ΕΤΣΙ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟ ΑΙΓΑΙΟΝ ΠΕΛΑΓΟΣ, Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΜΕ ΤΑ ΒΡΑΧΕΑ ΑΔΡΙΖΟΝΤΑ ΚΥΜΑΤΑ, ΠΟΥ ΛΕΓΟΝΤΑΙ ΄΄αιγές΄΄. ΕΥΚΟΛΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΤΑΙ ΤΟ ΡΗΜΑ ΄΄ αίσσω΄΄ ΠΟΥ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΚΙΝΟΥΜΑΙ ΒΙΑΙΩΣ, ΟΡΜΩ.
ΟΙ ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ ΩΡΜΟΥΣΑΝ ΣΤΟ ΠΕΔΙΟΝ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ ΜΕ ΟΡΜΗ, ΄΄αίσοντες΄΄ ΚΑΙ ΠΗΔΟΥΣΑΝ ΟΠΩΣ ΟΙ ΄΄αίγες΄΄.ΕΤΣΙ Η ΤΡΟΜΕΡΗ ΑΣΠΙΔΑ ΤΟΥ ΔΙΟΣ ΛΕΓΕΤΑΙ ΄΄αιγίς΄΄ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΣΤΟΥΣ ΠΑΝΑΡΧΑΙΟΥΣ ΧΡΟΝΟΥΣ ΟΙ ΑΣΠΙΔΕΣ, ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΟΝΤΟ ΑΠΟ ΑΛΛΕΠΑΛΛΗΛΑ ΔΕΡΜΑΤΑ ΖΩΩΝ. ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ Η ΑΣΠΙΔΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ, ΛΕΜΕ ΣΗΜΕΡΑ ΟΤΙ Η ΤΑΔΕ ΕΚΔΗΛΩΣΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΄΄ υπό την αιγίδα΄΄ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΤΑΔΕ...ΕΝΝΟΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ.
Η ΓΛΩΣΣΟΠΛΑΣΙΑ, ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΙ , ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΚΑΤΑ ΤΡΟΠΟ ΘΑΥΜΑΣΤΟ.
Η ΄΄αιγίς΄΄ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΤΗΝ ΄΄καταιγίδα΄΄, ΔΗΛ. ΤΗΝ ΙΣΧΥΡΗ ΒΡΟΧΟΠΤΩΣΙ ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΝΟΔΕΙΑ ΑΝΕΜΩΝ. ΕΤΣΙ ΛΕΜΕ ΣΗΜΕΡΑ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ....΄΄καταιγισμός΄΄, ΄΄ καταιγιστικά πυρά΄΄, ΄΄καταιγιστικά γεγονότα΄΄, ΄΄καταιγιστικές ερωτήσεις΄΄....
Η ΡΙΖΑ ΄΄άι΄΄ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΛΕΞΕΙΣ ΜΕ ΑΝΤΙΘΕΤΗ ΕΝΝΟΙΑ, ΟΠΩΣ Η ΄΄αίγλη΄΄ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ, ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ, Η ΛΑΜΨΙ, Η ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΙΑ, ΤΟ ΦΕΓΓΟΣ, Η ΣΤΙΛΠΝΟΤΗΤΑ. ΑΛΛΑ ΠΩΣ Η ΑΡΧΙΚΗ ΕΝΤΥΠΩΣΙ ΤΗΣ ΄΄αισούσης αιγός΄΄ ΠΗΡΕ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ; ΟΙ ΕΝΝΟΙΕΣ ΦΩΣ-ΚΡΑΔΑΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΑΦΕΙΣ, ΕΠΕΙΔΗ ΤΟ ΦΩΣ ΕΞΥΠΑΚΟΥΕΙ ΤΡΟΜΩΔΗ ΚΙΝΗΣΙ, ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΝΤΙΛΗΠΤΟ. ΑΛΛΑ Η ΤΡΟΜΩΔΗΣ ΚΙΝΗΣΙ ΕΝΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΗΔΗΜΑ ΤΗΣ ΑΙΓΟΣ (βλέπε και λ. αργός=γρήγορος). ΕΤΣΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΤΑΙ Η ΛΕΞΙ ΄΄αίγλη΄΄, Η ΟΠΟΙΑ ΜΕ ΤΗ ΣΕΙΡΑ ΤΗΣ ΣΥΝΔΕΕΤΑΙ ΑΝΑΠΟΣΠΑΣΤΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗ ΛΕΞΙ ΄΄γέλως΄΄. ΤΗ ΣΧΕΣΙ ΤΗΣ ΄΄αίγλης΄΄ ΚΑΙ ΤΟΥ ΄΄γέλωτος΄΄ΜΑΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΕΙ Ο ΓΛΩΣΣΟΠΛΑΣΤΗΣ ΟΜΗΡΟΣ ΣΤΟ ΣΤΙΧΟ ΤΗΣ ΙΛΙΑΔΟΣ Τ 362 : ΄΄αίγλη δ΄ουρανόν ίκε, γέλασσε δέ πάσα περί χθών χαλκού υπό στεροπής΄΄(=και η αίγλη στον ουρανό έφθασε, και γέλασε πάσα η γή από του χαλκού την αστραπή).
ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ Ο ΛΑΟΣ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΄΄ έλαμψε το πρόσωπό του από το γέλιο΄΄ ή ΄΄ το πρόσωπό του φωτίστηκε από το γέλιο΄΄.
ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΤΗ ΡΙΖΑ ΄΄αιγ΄΄ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΠΟΛΛΕΣ ΑΛΛΕΣ ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΛΕΞΕΙΣ. ΕΠΕΙΔΗ ΟΙ ΑΙΓΕΣ ΠΗΔΟΥΝ ΣΕ ΑΠΟΚΡΗΜΝΑ ΚΑΙ ΑΚΡΑΙΑ ΜΕΡΗ ΠΟΥ ΚΑΤΑΛΗΓΟΥΝ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ, Η ΑΚΡΗ ΤΗΣ ΞΗΡΑΣ, ΚΑΛΕΙΤΑΙ ΄΄ αιγιαλός΄΄, ΠΟΥ Ο ΛΑΟΣ ΤΟΝ ΛΕΕΙ ΚΑΙ ΄΄γιαλό΄΄, ΄΄ακρογιάλι΄΄, ΣΩΖΟΝΤΑΣ ΕΤΣΙ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΠΟΥ ΕΙΧΕ Ο ΒΟΣΚΟΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑΣ ΟΤΑΝ ΕΒΛΕΠΕ ΤΙΣ ΛΕΥΚΕΣ ΑΙΓΕΣ ΤΟΥ ΝΑ ΠΗΔΟΥΝ ΣΤΑ ΑΚΡΑΙΑ ΒΡΑΧΙΑ.
ΟΙ ΓΑΛΛΟΙ ΛΕΝΕ...΄΄la mer moutonne΄΄ ΔΗΛ. Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΕΧΕΙ ΛΕΥΚΑ ΚΥΜΑΤΑ, ΕΝΩ Η ΛΕΞΙ ΄΄moutonne΄΄ ΑΠΟ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ =ΠΡΟΒΑΤΑ. ΕΠΙΣΗΣ ΟΙ ΓΑΛΛΟΙ ΛΕΝΕ ΚΑΙ ΄΄ le ciel se moutonne΄΄= Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΓΕΜΙΖΕΙ ΠΡΟΒΑΤΑ, ΔΗΛ. ΛΕΥΚΑ ΝΕΦΗ.
ΚΑΘΩΣ Η ΄΄αίγλη΄΄ ΣΥΝΔΕΕΤΑΙ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΚΩΣ ΜΕ ΤΟΝ ΄΄γέλωτα΄΄ ΚΑΙ ΤΟ ΄΄γελάω΄΄, ΕΥΚΟΛΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ ΤΗΝ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ, [ ΓΑΛΑΝΟΣ, ΓΑΛΗΝΗ, ΓΛΗΝΑ, ΓΕΛΙΟ, ΓΕΛΟΙΟΣ, ΑΙΓΙΑΛΙΤΙΔΑ ΖΩΝΗ, ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ, ΓΛΑΥΚΩΜΑ, ΓΛΑΥΚΑ,=ΚΟΥΚΟΥΒΑΓΙΑ, ΕΚ ΤΟΥ ΛΑΜΠΟΝΤΟΣ ΟΦΘΑΛΜΟΥ κ.ά.]
Η ΓΕΝΕΣΙΣ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ...Κ.ΔΟΥΚΑΣ