Νίκος Φέρμας, ο αυθεντικός μάγκας του ελληνικού κινηματογράφου

Ο αυθεντικός μάγκας του ελληνικού σινεμά που έπαιξε σε 150 ταινίες φικού ντόμπρου και καθαρού μεροκαματιάρη, ο σταράτος μάγκας της διπλανής πόρτας και σύμβολο της ελληνικής ψυχής δηλαδή, δεν είναι άλλο από τον μοναδικό από κάθε άποψη Νίκο Φέρμα.

Ο ηθοποιός που καθιερώθηκε στη μανιέρα του μπεσαλή και μετατράπηκε σε έναν από τους μεγάλους δευτεραγωνιστές του ελληνικού πανιού εμφανίστηκε σε αμέτρητες κυριολεκτικά ταινίες, που ανάλογα με την πηγή κυμαίνονται μεταξύ 120-150 φιλμ!

Ο εμβληματικός δευτερορολίστας των δεκαετιών του 1950 και του 1960 ανάγκαζε μάλιστα τις παραγωγές να καθυστερούν τα γυρίσματά τους αν τον ήθελαν -που τον ήθελαν διακαώς- στο καστ τους, καθώς οι τόσες κινηματογραφικές υποχρεώσεις του δεν του άφηναν χρόνο για χασομέρι, σε πλήρη αντίθεση δηλαδή με τους χαλαρούς ήρωες που ενσάρκωνε συνήθως.

Ο φτωχός βιοπαλαιστής της ζωής, ο φουκαριάρης παλιατζής, ο αμίμητος μικροπωλητής, ο πολυτεχνίτης του μόχθου, ο λωποδυτάκος χαρτοπαίκτης, ακόμα και ο πατέρας αυστηρών αρχών του ελληνικού σινεμά έμεινε στις καρδιές μας ως ο βαρύμαγκας-καρικατούρα της οθόνης, καθώς ο Φέρμας έτσι ήταν και στη ζωή του.

Αυθεντικός και ειλικρινής, ο κλασικός δευτεραγωνιστής μεταπήδησε στην ηθοποιία πρώτης γραμμής σαρώνοντας θέατρο και κινηματογράφο με μοναδικό εφαλτήριο τις τεράστιες υποκριτικές του ικανότητες, χωρίς σταριλίκια και παρασκηνιακές διασυνδέσεις, παραμένοντας ένας χείμαρρος που ξεχείλιζε οθόνη και σανίδι.

Ο απόλυτος άνθρωπος της πιάτσας ήταν τόσο πειστικός στους ρόλους του καθώς έτσι ακριβώς ήταν και στη ζωή του: ένας σωστός μάγκας και άρχοντας. Ήσυχος πάντα και επαγγελματίας από τους λίγους, είχε το συνήθειο να φουμάρει το χασίσι παντού και μια μακρά σειρά από κωμικοτραγικά περιστατικά έχουν μείνει θρυλικά στην εθνική μας κινηματογραφία. Κανείς δεν είχε εξάλλου πρόβλημα με αυτό, καθώς ο Φέρμας ήταν πάντα ευχάριστος τύπος αλλά και τρομερός συνεργάτης, πάντοτε πρόθυμος και δουλευταράς.

Ο γνωστός σκηνοθέτης Ντίνος Δημόπουλος αφηγήθηκε την πρώτη του επεισοδιακή γνωριμία με τον Νίκο Φέρμα στο βιβλίο του «Ένας σκηνοθέτης θυμάται»: «Με πλησιάζει ένας μάγκας βαρύς με το αργό λικνιστικό του περπάτημα εκείνο το πρωινό στο γύρισμα. Είναι ο Νίκος Φέρμας. Συρτή φωνή, νωθρή κίνηση, ματιά θαμπή. -Είσαι για μια τζούρα αφεντικό; -Τι τζούρα, ρωτάω παραξενεμένος. -Μια ρουφηξιά για. -Δεν καπνίζω. -Δεν είναι καπνός. Χόρτο είναι. -Τα χόρτα με πειράζουν στο στομάχι. -Τα λάχανα σε πειράζουν. Κι ετούτο δεν είναι λάχανο. Είναι ανθός. Τράβα μία και θα αρχίσεις να πετάς. Και τα πλάνα θα σου ’ρχονται το ένα μετά το άλλο σαν σύννεφα που τα κυνηγάει ο νοτιάς»!

Ο Φέρμας δεν φοβόταν να παραδεχτεί δημόσια ότι φούμαρε χασίσι και ποτέ δεν έκρυψε την έξη του, ούτε όταν μπήκε το «χόρτο» στο στόχαστρο των διωκτικών αρχών. Όχι μόνο το απολάμβανε, αλλά σκάρωνε και φάρσες στους μη μυημένους. Ένα από τα γνωστότερα θύματα του χιούμορ του ήταν ο Σωτήρης Μουστάκας, που πρωτόβγαλτος ακόμα στο θέατρο μοιραζόταν με τον Φέρμα το ίδιο καμαρίνι, το οποίο συνήθιζε να μετατρέπει σε τεκέ ο τελευταίος. Νεαρότατος και άβγαλτος καθώς ήταν ο Μουστάκας, ρώτησε κάποια στιγμή τον Φέρμα για το περιεχόμενο του τσιγάρου του και εισέπραξε την απάντηση ότι ήταν φάρμακο για το στομάχι.

Λίγες μέρες αργότερα, κατέφτασε στο θέατρο με στομαχόπονο ο Μουστάκας και ζήτησε από τον συνάδελφό του μια τζούρα από το θεραπευτικό βοτάνι. Έκπληκτος ο Φέρμας, αντιλήφθηκε ότι ο Μουστάκας δεν είχε καταλάβει ότι κάπνιζε χασίς, όταν και γύρισε και του είπε χωρίς περιστροφές: «Μα καλά, ρε Κύπριε, δεν κατάλαβες τι είναι; Χασίσι είναι»!

Αυτός ήταν ο εξαίσιος καρατερίστας του ελληνικού σινεμά, ένας άνθρωπος απλός τόσο μέσα όσο και έξω από το μεγάλο πανί. Γι’ αυτό και ενσάρκωσε εξάλλου ιδανικά τους ανθρώπους της πιάτσας και του περιθωρίου, τους νταήδες, κομπιναδόρους και λαϊκούς τύπους της κοινωνίας, πάντα με την απαράμιλλη ζωντάνια και τη χαρακτηριστική πειστικότητά του…

Ποιος μπορεί να τον ξεχάσει ως αυστηρό πατέρα στον «Μπακαλόγατο», όταν γυρνά στη Μαρίκα Νέζερ και σχολιάζει τα προξενιά που εκείνη φέρνει σωρηδόν για τη μοναχοκόρη του: «Έχει όμως ο γαμπρός υπ’ όψιν του πως εμάς μας λείπουν 99 δραχμές για να βάλουμε στην μπάντα κάνα κατοστάρικο;»!

Πρώτα χρόνια

Ο Νίκος Φέρμας γεννιέται ως Νίκος Χατζηανδρέου το 1905 σε χωριουδάκι της Λέσβου μέσα σε φτωχή αγροτική οικογένεια. Ο μεροκαματιάρης πατέρας με το μικρό κτηματάκι πέθανε ότι ο μοναχογιός του ήταν δεν ήταν τριών ετών και μάνα και γιος εγκαταστάθηκαν τότε στη Μυτιλήνη, όπου και δούλευε οικιακή βοηθός στα αρχοντικά για να μεγαλώσει τον Νίκο.

Το σχολείο δεν το τέλειωσε ο Φέρμας, μιας και η καταραμένη φτώχεια τον έβγαλε στη βιοπάλη ήδη από πολύ νωρίς. Έκανε τα πάντα, πέρασε από πάμπολλες δουλειές του ποδαριού και μέσω των διασυνδέσεων της μάνας του βρέθηκε κάποια στιγμή κλητήρας τραπεζικού υποκαταστήματος.

Παρά το γεγονός ότι η θέση ήταν πολλά υποσχόμενη και σωστό χρυσωρυχείο για τη φτωχή φαμίλια, η στολή που φορούσε ο Φέρμας με τα χρυσά κουμπιά και το πηλίκιο τού την έδινε στα νεύρα! Δεν άντεχε τις τυπικότητες και τις πειθαρχίες, ούτε και τη δουλοπρέπεια με την οποία τον ανάγκαζαν να φέρεται στους πελάτες. Κι έτσι τα παρατά και ψάχνει πάλι για δουλειά, καθώς φαινόταν να μη στεριώνει πουθενά.

Παρά το γεγονός ότι πολλοί τον θεωρούσαν αλήτη στην τοπική κοινωνία, ο Φέρμας είχε πάντα αγάπη για το θέατρο και τα «καλλιτεχνικά», όπως έλεγε, αν και δεν είχε εμπλακεί μέχρι τότε σε καμιά τέτοια δραστηριότητα. Αν και η μοίρα θα του χτυπούσε σύντομα την πόρτα…

Ο Φέρμας ηθοποιός

Είμαστε στα 1923, όταν η Μικρασιατική Καταστροφή αποβιβάζει στη Μυτιλήνη τον γνωστό ηθοποιό της εποχής Δημήτρη Βερώνη, ο οποίος ξεριζώθηκε από τον τόπο του και έψαχνε πια δουλειά στη Λέσβο. Μην έχοντας τι να κάνει, συγκροτεί τον δικό του θίασο από ντόπιους ερασιτέχνες που «τα έλεγαν» και αρχίζει να δίνει παραστάσεις στο νησί.

Αυτός θα ανακαλύψει τον Φέρμα και το υποκριτικό του ταλέντο, καθώς ο βετεράνος ηθοποιός είχε τον τρόπο του να ξετρυπώνει τα φιντάνια. Ο Βερώνης ήταν αυτός που σκαρφίστηκε το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο «Φέρμας», όταν σιγουρεύτηκε ότι ο 18χρονος νεαρός είχε το μικρόβιο της υποκριτικής.

«-Πώς σε λένε;», τον ρώτησε ο Βερώνης, «-Νίκο Χατζηανδρέου. -Νίκο Χατζηανδρέου; Αυτό το όνομα, παιδί μου, είναι ακατάλληλο για το θέατρο. Θα το αλλάξουμε». Κι αφού σκέφτηκε λίγο, αποφάνθηκε τελικά: «-Θα λέγεσαι Φέρμας. Νίκος Φέρμας. Σ’ αρέσει;». Αδιάφορος ο φέρελπις ηθοποιός για το νέο του όνομα, δεν έφερε καμία αντίρρηση, αν και έμελλε να καθιερωθεί σε λίγα χρόνια τόσο στο σανίδι όσο και το πανί με το ψευδώνυμο που δέχτηκε απρόθυμα και χωρίς δεύτερη σκέψη.

Το περιοδεύον μπουλούκι του Βερώνη έδωσε αρκετές παραστάσεις στη Μυτιλήνη και ο Φέρμας ανδρώθηκε υποκριτικά δίπλα στον μέντορά του. Κι έτσι, όταν διαλύθηκε ο θίασος και πιστεύοντας πια στις ικανότητές του, κατέβηκε στην Αθήνα για να κυνηγήσει το όνειρο της ηθοποιίας, σε πείσμα όλων!

Μέσα σε δύο χρόνια, θα βρεθεί να σπουδάζει στη Δραματική Σχολή του Ελληνικού Ωδείου και να παίζει στο αισχύλειο θεατρικό «Επτά επί Θήβας» στο νεοσύστατο Θέατρο Τέχνης του Σπύρου Μελά, κάνοντας το αθηναϊκό ντεμπούτο του. Αφού πήρε μέρος σε όλες τις παραστάσεις των επόμενων σεζόν, δίπλα στα μεγαλύτερα ονόματα της εποχής, έγινε αργά αλλά σταθερά αναπόσπαστο μέλος της αθηναϊκής θεατρικής σκηνής, γινόμενος κάποια στιγμή περιζήτητος από τους θεατρώνηδες και τους σκηνοθέτες.

Εμφανίστηκε δίπλα στους Χορν, Αυλωνίτη, Κωνσταντάρα, Χατζηχρήστο, Φωτόπουλο, Λαμπέτη, Βουγιουκλάκη, Καρέζη και τους άλλους μεγάλους πρωταγωνιστές της εποχής και όλοι είχαν να πουν έναν καλό λόγο για κείνον.

Με τον Χατζηχρήστο συνδέονταν με βαθιά φιλία και ο Φέρμας ήταν βασικός συνεργάτης του, καθώς κανείς δεν ενσάρκωνε καλύτερα τον τύπο του απλού λαϊκού ανθρώπου. Ο Φέρμας διακρίθηκε κυρίως σε έργα πρόζας αλλά και στη μεγάλη επιθεώρηση του καιρού…

Καριέρα στο σινεμά

Μποέμ από τους λίγους, ο Φέρμας έγινε βασικό μέλος των συντροφιών που περνούσαν τα βράδια τους με κρασί και λογοτεχνικές συζητήσεις και αποτελούνταν από ποιητές, πεζογράφους και ηθοποιούς. Έχοντας κάνει ήδη όνομα στο θεατρικό σανίδι και με πείρα χρόνων πια στις πλάτες του, ήταν ώρα να τον ανακαλύψει και ο ελληνικός κινηματογράφος.

Ο Φέρμας ντεμπουτάρει το 1948, όντας πια 43 ετών, στο φιλμ του Σακελλάριου «Οι Γερμανοί Ξανάρχονται», και δεν φεύγει ποτέ από τα κινηματογραφικά πράγματα, μέχρι το 1972, όταν θα τον προλάβαινε αναπάντεχα ο θάνατος. Ο μεγάλος δευτερορολίστας πήρε μέρος σε αμέτρητες κυριολεκτικά ταινίες που δύσκολα μπορεί να απαριθμήσει κανείς!

ν και όλοι τον θυμόμαστε στους χαρακτηριστικότερους ίσως ρόλους του που άφησαν εποχή: «Ένας ήρωας με παντούφλες», «Λατέρνα φτώχεια και γαρύφαλλο», «Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος», «Ποτέ την Κυριακή», «Καλώς ήλθε το δολάριο», «Λόλα», «Πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης», «Η χαρτοπαίχτρα», «Της κακομοίρας», «Ανθισμένη αμυγδαλιά», «Όσα κρύβει η νύχτα», «Ο παπατρέχας», «Τρεις κούκλες κι εγώ» κ.ά.

Ο Φέρμας έπαιξε τα πάντα και τα έπαιξε με τον χαρακτηριστικό του τρόπο, από δράματα μέχρι και κωμωδίες, με την ίδια απροσχημάτιστη απλότητα που διακρίνει τους πραγματικά μεγάλους. Μέσα σε είκοσι χρόνια κινηματογραφικής καριέρας, πρόλαβε να ερμηνεύσει πλήθος ρόλων και τύπων και να μας χαρίσει αξιομνημόνευτες ατάκες που όλοι θυμόμαστε…

Ο Φέρμας είχε ανέβει καλλιτεχνικά και τα είχε πράγματι καταφέρει, αν και πάντα στεκόταν απέναντι στη ζωή και την επιτυχία με μια επιβλητική αδιαφορία που έκανε σε όλους εντύπωση. Ο ηθοποιός παντρεύτηκε με την ηθοποιό Άννα Παντζίκα, με την οποία έμειναν μαζί μέχρι τον θάνατό του, αποτελώντας ένα από τα πιο πετυχημένα ζευγάρια της ελληνικής showbiz, πράγμα όχι και τόσο συνηθισμένο για τα θεατρικά ζευγάρια.

Θρυλείται ότι στον γάμο του Φέρμα ο Αλέκος Σακελάριος, για να του κάνει πλάκα, έβαλε χασίσι μέσα στο θυμιατό του παπά, με αποτέλεσμα πολλοί από τους καλεσμένους να ζαλιστούν! Αλλά και ο θιασάρχης Βασίλης Μπουρνέλης κάθε φορά που περνούσε έξω από το καμαρίνι του συνήθιζε να τον πειράζει για την καπνίλα λέγοντας: «Αγιασμό έχουμε πάλι σήμερα;».

Αυτός ήταν ο λατρεμένος Νίκος Φέρμας, ένας άνθρωπος που αντιμετώπισε τη ζωή με το χιούμορ και τη χαλαρότητα που της πρέπει. Έφυγε ξαφνικά από τον κόσμο στις 14 Αυγούστου 1972, όταν τον πρόδωσε η τρυφερή του καρδιά.

Ήταν 66 ετών…

Πηγή: newsbeast.gr

Πιείτε νερό εκεί όπου πίνει το άλογο

"Πιείτε νερό εκεί όπου πίνει το άλογο. Το άλογο δεν θα πιει ποτέ θόλο νερό.
Τοποθετήστε το κρεβάτι σας εκεί όπου η γάτα κοιμάται άνετα.
Φάτε φρούτα εκεί όπου σταματά το σκουλήκι.
Επιλέξτε τα μανιτάρια που έχουν μύγες. Φυτέψτε ένα δέντρο εκεί όπου σκάβει ένας τυφλοπόντικας.
Φτιάξτε ένα σπίτι εκεί όπου ένα φίδι συναντάτε.
Σκάψτε ένα πηγάδι εκεί όπου τα πουλιά φωλιάζουν στη ζέστη.
Πηγαίνετε στο κρεβάτι και σηκωθείτε με τα κότες, θα έχετε μια χρυσή προοπτική για την ημέρα.
Εάν τρώτε περισσότερο πράσινο, θα έχετε δυνατά πόδια και μια ανθεκτική καρδιά λιονταριού.
Κοιτάζετε συχνά τον ουρανό και οι σκέψεις σας θα είναι καθαρές και ελαφριές.
Να είστε περισσότερο ήσυχοι από το να μιλάτε και η σιωπή θα έρθει στην ψυχή σας και το μυαλό σας θα είναι χαλαρό και ήρεμο!"


Facebook

Σαν σήμερα ..Η ΜΑΧΗ ΣΤΟ ΧΑΝΙ ΤΗΣ ΓΡΑΒΙΑΣ

Η ΜΑΧΗ ΣΤΟ ΧΑΝΙ ΤΗΣ ΓΡΑΒΙΑΣ

Στις 8 Μαΐου 1821, σε ένα μικρό πλινθόχτιστο κτίσμα της Γραβιάς Φωκίδας, το θρυλικό Χάνι της Γραβιάς, οι έλληνες επαναστάτες, με επικεφαλής τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, έγραψαν σελίδες ηρωισμού και δόξας, επιτυγχάνοντας την πρώτη ουσιαστική νίκη τους επί των τουρκικών δυνάμεων.

Στα τέλη Απριλίου του 1821 η καταστροφική για τις ελληνικές δυνάμεις έκβαση της μάχης της Αλαμάνας που συνοδεύτηκε από το μαρτυρικό θάνατο του Αθανασίου Διάκου, είχε κάμψει το ηθικό των επαναστατών και είχε ανοίξει το δρόμο στον τουρκαλβανό στρατηγό Ομέρ Βρυώνη και τον τούρκο στρατηγό Κιοσέ Μεχμέτ.

Τα πολυπληθή στρατεύματά τους είχαν πλέον τη δυνατότητα να προελάσουν ανεμπόδιστα προς τα Σάλωνα (Άμφισσα), έχοντας ως στόχο να διαπεραιωθούν από τη Σκάλα Σαλώνων (Ιτέα) στο Μοριά και να καταπνίξουν την επανάσταση.

Οι έλληνες οπλαρχηγοί, ο Ανδρούτσος, ο Δυοβουνιώτης και ο Πανουργιάς, συγκεντρώθηκαν στο στενό της Γραβιάς, θέση φύσει οχυρή και στρατηγικής σημασίας, ανάμεσα στους ορεινούς όγκους του Παρνασσού και της Γκιώνας.

Από τη Γραβιά περνούσε ο μοναδικός δρόμος προς τα Σάλωνα, όπου, σύμφωνα με τις πληροφορίες που είχαν καταφέρει να συλλέξουν οι Έλληνες, θα επιχειρούσαν να φθάσουν οι δυνάμεις του Ομέρ Βρυώνη.

Η Μάχη στο Χάνι της Γραβιάς

Η Μάχη στο Χάνι της Γραβιάς

Η Μάχη στο Χάνι της Γραβιάς

Πράγματι, στις 7 Μαΐου 1821 τα στρατεύματα του Ομέρ Βρυώνη,7.000-8.000 χιλιάδες άνδρες πεζικού και χίλιοι ιππείς, βρίσκονταν στις Θερμοπύλες και κατευθύνονταν προς τη Γραβιά. Την ίδια χρονική στιγμή υπήρχε διάσταση απόψεων μεταξύ των ελλήνων καπεταναίων ως προς το σημείο όπου θα έπρεπε να προβάλουν αντίσταση οι ελληνικές δυνάμεις.

Ο Ανδρούτσος αποφάσισε, τελικά, να οχυρωθεί μαζί με τους περίπου 120 συναγωνιστές του στο μοναδικό οίκημα που υπήρχε τότε στη Γραβιά, ένα χάνι με μαντρότοιχο, στο οποίο διανυκτέρευαν οι οδοιπόροι και οι αγωγιάτες. Ενόσω οι άνδρες του Ανδρούτσου έπαιρναν τα αναγκαία μέτρα για την αναχαίτιση του εχθρού και άνοιγαν τουφεκίστρες στο χάνι και το μαντρότοιχο, οι άνδρες του Δυοβουνιώτη, του Πανουργιά και των άλλων οπλαρχηγών έσπευσαν να καταλάβουν τις δικές τους θέσεις άμυνας, στα ριζά της Γκιώνας και του Παρνασσού.

Η σφοδρή επίθεση που εξαπέλυσαν τα στρατεύματα του Ομέρ Βρυώνη εναντίον των ελληνικών θέσεων εξανάγκασε τους επαναστάτες να διασκορπιστούν εντός ολίγου στα γειτονικά υψώματα. Όμως, ο Ανδρούτσος και οι σύντροφοί του, ψύχραιμοι και ψυχωμένοι, κατάφεραν να αποκρούσουν τις αλλεπάλληλες επιθέσεις των τουρκικών δυνάμεων. Μέχρι να σουρουπώσει, από τα καριοφίλια τους είχαν χάσει τη ζωή τους τριακόσιοι και πλέον Τουρκαλβανοί, ενώ είχαν λαβωθεί πολύ περισσότεροι.

Τα ξημερώματα της 9ης Μαΐου, ο Ανδρούτσος, βλέποντας τα πολεμοφόδιά του να εξαντλούνται και γνωρίζοντας ότι οι Τούρκοι είχαν την πρόθεση να φέρουν κανόνια από το Ζητούνι (Λαμία), για να ισοπεδώσουν το χάνι, διέταξε τους συντρόφους του να βγουν από το οχυρό τους με τα σπαθιά στα χέρια και να διασπάσουν τις γραμμές των Τουρκαλβανών.

Η ηρωική έξοδος των ελλήνων αγωνιστών αιφνιδίασε τον εχθρό, κι οι άνδρες του Ανδρούτσου, έχοντας αφήσει πίσω τους ελάχιστους νεκρούς, κατάφεραν να ανέβουν στο βουνό, όπου αντάμωσαν τους άνδρες του Δυοβουνιώτη και του Πανουργιά.

Το ανδραγάθημα των ελλήνων αγωνιστών στο περίφημο Χάνι της Γραβιάς αναπτέρωσε το φρόνημα των επαναστατημένων Ρουμελιωτών, τσάκισε το ηθικό του εχθρού και κατέστησε τον Ανδρούτσο πρωταγωνιστή του επαναστατικού αγώνα στην Ανατολική Στερεά.

ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΛΑΙΣΤΕΣ-ΛΑΙΚΟΙ ΗΡΩΕΣ

 

ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΛΑΙΣΤΕΣ-ΛΑΙΚΟΙ ΗΡΩΕΣ

ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΛΑΙΣΤΕΣ-ΛΑΙΚΟΙ ΗΡΩΕΣ

 «Ο λαϊκός αθλητισμός και οι πλανόδιοι αθλητές είναι κάτι το οποίο έχει σβήσει στις μέρες μας. Μία λαμπρή ιστορία έχουν γράψει ονόματα όπως ο Κουταλιανός, ο Τζιμ Λόντος , ο Τζιμ Αρμάου,ο Αποστόλης Σουγκλάκος ,ο Κώστας Τρομάρας και ο Σαμψών.

Μες στην καινούρια τη γενιά, τα πρώτα παλληκάρια /μέσα σε όλο το ντουνιά, κάθε Ρωμιού καμάρια /το ατσαλένιο τους κορμί, σ’ ανατολή και δύση/ακόμη δεν εβρέθηκε, κανείς να το νικήσει.# λέει η ρεμπέτισα Ρόζα Εσκενάζυ σε ένα της τραγούδι....

 

Ο ΤΖΙΜ ΛΟΝΤΟΣ (Χρήστος Θεοφίλου 1897-1975 ) 

γεννήθηκε στο Κουτσοπόδι του Άργους της Ηλείας το 1897 και το 1910 έφτασε 13χρονος στη Νέα Υόρκη ως μετανάστης. Η ζωή του άλλαξε όταν έφηβος μπήκε σε ένα προπονητήριο πάληςκαι άρχισε να ασχολείται με το άθλημα. Σε έναν απο τους πρώτους αγώνες του στην αρένα του Πόρτλαντ, ο αθλητικογράφος Ρόσκο Φόσετ του έδωσε το όνομα Τζιμ Λόντος, που επρόκειτο να γίνει το διασημότερο και θρυλικό στήν ιστορία του επαγγελματικού κατς της Αμερικής.

 

Ο ΠΑΝΑΓΗΣ ΚΟΥΤΑΛΙΑΝΟΣ 

1847 ή 1846-- 1916) ήταν φημισμένος Έλληνας παλαιστής στα τέλη του 19ου αιώνα.
Γεννήθηκε στην Κουτάλη της Προποντίδας. Ήταν ναυτικός, πολύ χεροδύναμος και έγινε διάσημος στηνΑμερική, όταν κατανίκησε πολλούς μεγάλους παλαιστές της εποχής. Στους αγώνες φορούσε το δέρμα μιας τίγρης, την οποία είχε στραγγαλίσει σε αγώνα.Έκανε επιδείξεις της δύναμής του λυγίζοντας σίδερα, σπάζοντας αλυσίδες, βράχια κλπ. Ένα από τα κατορθώματά του ήταν να κουβαλά τρία κανόνια, ένα στους ώμους και δύο στα πλευρά του δεξιά και αριστερά, ενώ ο ίδιος τα πυροδοτούσε και παρέμενε ατάραχος στην θέση του. Φωτογραφίες του σήμερα στολίζουν τα καφενεία της Νέας Κουτάλης Λήμνου, ενώ προς τιμήν του έχει στηθεί άγαλμα στην πλατεία του χωριού. Την καριέρα του ακολούθησε ο γιος του Δημήτρης Μακρής Κουταλιανός και ο εγγονός του Γεώργιος Μακρής Κουταλιανός.

 

ΣΑΜΨΩΝ . 

Ο Γιάννης Κεσκελίδης ή Κεσκιλίδης (γεν Αθήνα 1929)"Ο Ηρακλής που νικούσε πάντα το θηρίο"!,όπως γράψανε κάποιες εφημερίδες, προέρχεται από οικογένεια Ποντίων οι οποίοι έφθασαν και εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα ύστερα από τη Μικρασιατική καταστροφή του 1922. Ασχολήθηκε από μικρός με τον αθλητισμό, καθώς εντάχθηκε στόν Πειραικό Σύνδεσμο, ως αθλητής ελευθέρας πάλης. Τα επόμενα χρόνια διακρίθηκε σε σωρεία διοργανώσεων στη χώρα και στο εξωτερικό, δίνοντας παραστάσεις που τον κατέστησαν πάρα πολύ δημοφιλή, έως του σημείου από πολλούς να χαρακτηρισθεί σαν "λαϊκός ήρωας". "Κάποια στιγμή-λέει ο ίδιος-στα 13 μου χρόνια άρχισα την πάλη. Ήμουν στον Πειραϊκό Σύλλογο και είχα δάσκαλο τον Χαρίλαο Μοσχίδη. Εκεί κατάλαβα και τη δύναμή μου. Σήκωνα τα ασήκωτα... Σίδερα, πέτρες-ογκόλιθους, αμόνια και άλλα. Έτσι μου κόλλησε και το ψευδώνυμο Σαμψών. Από ένα σημείο και μετά κανείς δεν με ήξερε ως Γιάννη Κεσκιλίδη. Ολοι με ήξεραν και με ξέρουν ως Σαμψών".

Ανδρώθηκε στους δρόμους.αναδείχτηκε σε πλατείες και εκεί δημιούργησε το μύθο του.Ατσάλινος άνθρωπος που...μασούσε σίδερα,σήκωνε βάρη που ζύγιζαν τόνους,έσπαζε πέτρες πάνω στο σώμα του,τραβούσε με τα δόντια κάρα και αυτοκίνητα,λύγιζε βέργες και τέντωνε σούστες. Στήν Ελλάδα των πολέμων ,σε μιά χώρα που είχε ανάγκη από θαύματα,ο Σαμψών έγινε υπερήρωας."Ο Ηρακλής που νικούσε πάντα το θηρίο"! .
ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΡΟΜΑΡΑΣ. Τον πατέρα του τον έλεγαν Λάμπρο Τρομάρα και τη μητέρα του Ελένη, το μέλλον του καθορίστηκε το 1957. Στο χωριό όπου μεγάλωσε, έξω από το Αγρίνιο, είχε έρθει ένας αθλητής για να παρουσιάσει αθλητικό πρόγραμμα μυϊκής δύναμης. Το όνομά του ήταν Δημήτριος Κωνσταντίνου
Πριν αρχίσει το πρόγραμμα τον πλησίασε, τον έπιασε από το μπράτσο και του είπε ότι κάποια ημέρα θα γίνει αθλητής. Ο θρυλικός Γιώργος Τρομάρας, αν και είναι σήμερα 72 ετών, συνεχίζει ακάθεκτος να κάνει αυτό που γνωρίζει καλά.

Να λυγίζει σίδερα, να τραβάει με τα δόντια του αυτοκίνητα, να σπάει πέτρες. "Θα συνεχίσω να κάνω αυτό που αγαπώ μέχρι να πεθάνω. Αφού νιώθω δυνατός, γιατί να σταματήσω;" λέει σε συνέντευξή του και συνεχίζει: «Ξεκίνησα το 1960, σε ηλικία 12 ετών. Ήμουν παιδάκι τότε και παιδί νιώθω και σήμερα"!

Ο Γιώργος Τρομάρας με την ηράκλεια δύναμη εδώ και λίγα χρόνια περιοδεύει σε κάθε γωνιά της χώρας και παρουσιάζει προγράμματα μυϊκής δύναμης σε μαθητές δημοτικών και γυμνασίων."Συμμετέχω σε πρόγραμμα που βρίσκεται υπό την αιγίδα του υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων. Βρίσκομαι κοντά στα παιδιά και τους διδάσκω τις αξίες του αθλητισμού" τονίζει και προσθέτει: "Και πραγματικά, όλα αυτά τα παιδιά μου δίνουν τόση αγάπη που δεν αντέχω και βουρκώνω.

Ναι, ο Γιώργος Τρομάρας κλαίει! Αν και γίγαντας, όπως με φωνάζουν, έχω ψυχή μικρού παιδιού"!"Και είμαι πανέτοιμος να απαντήσω σε όλα τα παιδιά στην κλασική ερώτηση που μου κάνουν: ποιο είναι το πραγματικό μου όνομα» μας λέει και έτσι εύλογα τον ρωτάμε: "Ποιο είναι;¨". "Τρομάρας!" μας απαντά."Δεν είναι παρατσούκλι! Το όνομα που κληρονόμησα από τον πατέρα μου φρόντισα να το συνδιάσω και με τη δουλειά μου!"

Εχει ένα γιό."'Εχω έναν πραγματικό λεβέντη . Από δέκα ετών κάνει ελληνορωμαϊκή πάλη και πυγμαχία. Έχει τελειώσει Γυμναστική Ακαδημία λέει με καμάρι. Στην ερώτησή μας πάντως ποιος είναι πιο δυνατός απέφυγε έξυπνα να απαντήσει:"Είναι καλός, αλλά και εμένα το λέει ακόμη η περδικούλα μου..."

Ο Γιώργος Τρομάρας έπειτα από μια σπουδαία διαδρομή πενήντα και πλέον χρόνων εξέδωσε την αυτοβιογραφία του, η οποία κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Επτάλοφος, με τίτλο «Γιώργος Τρομάρας - 50 χρόνια - Η ιστορία της ζωής μου»..

 

Σουγκλάκος.
Μαχητής με κοιλίτσα, μούσκουλα γεμάτα τρίχα και πάντα με μία στραβωμένη αλήτικη φάτσα πεζοδρομίου. Πειραιώτης ήταν, αφού... Ουσιαστικά μιλάμε για έναν εκ των πρωτεργατών του καλτ κινηματογράφου και του ελληνικού Wrestling, αφού τα σόου που έδινε ήταν ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΑ και θύμιζαν αρκετά το σημερινό WWE. Για τους νεότερους ήταν ο χασάπης ο Μητσάρας από το Κων/νου και Ελένης και για τα γεροντάκια ο τιτανοτεράστιος Αποστόλης με τις λαβές θανάτου που γλεντούσαν μέχρι και τον Τρομάρα.

 
O Δημήτριος Τόφαλος
  (Πάτρα, 14 Απριλίου 1884- Πάτρα, 15 Νοεμβρίου 1966) ήταν αθλητής της άρσης βαρών.
Όταν ήταν ακόμη σε ηλικία 12 ετών είχε ένα ατύχημα που είχε σαν συνέπεια το ένα του χέρι να είναι πιο μικρό από το άλλο, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε μετέπειτα να γίνει σπουδαίος αθλητής και να καταφέρει να πετύχει όλα αυτά τα κατορθώματα που τον καταξίωσαν. Το 1899, σε ηλικία 15 ετών, γράφεται στην Γ.Ε. Πατρών, τη σημερινή Παναχαϊκή Γ.Ε. Πέτυχε αμέτρητες νίκες στην άρση βαρών και έγινε διάσημος στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Πάμπολλες φορές πρωταθλητής Ελλάδος και πρώτος με παγκόσμιο ρεκόρ στην μεσολυμπιάδα του 1906 στην Αθήνα. Το ρεκόρ που κατέρριψε ήταν δικό του από το 1904. Δεν ευτύχησε να λάβει μέρος στην Ολυμπιάδα του 1904 στο Σαιντ Λούις καθώς αρρώστησε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού και αναγκάστηκε να νοσηλευτεί σε νοσοκομείο στην Αμβέρσα του Βελγίου. Μέγιστη ατυχία, αν αναλογιστεί κανείς πως για να πραγματοποιήσει το ταξίδι έγινε έρανος ώστε να συγκεντρωθεί το ποσό που χρειαζόταν, το οποίο ήταν υπέρογκο για την εποχή. Το 1908 το πρόγραμμα των αγώνων δυστυχώς δεν συμπεριλάμβανε πια την άρση βαρών.
Το 1906 μετά το τέλος της μεσολυμπιάδας, κατά την επιστροφή του στην Πάτρα, οι Πατρινοί του επιφύλαξαν πρωτοφανή υποδοχή με αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό ότι στον σταθμό τον περίμεναν 6.000 περίπου φίλαθλοι. Το παγκόσμιο ρεκόρ του διατηρήθηκε μέχρι το 1914. Αργότερα έφυγε για την Αμερική όπου έκανε μεγάλη καριέρα σαν αθλητής της ελευθέρας πάλης (κατς), ενώ έκανε και καριέρα τενόρου. Το 1952, διάσημος πλέον, επέστρεψε στην πόλη της Πάτρας όπου έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του.
Είχε κατακτήσει 140 έπαθλα στην άρση βαρών και 251 στην ελευθέρα πάλη (κατς). Στην Αμερική διετέλεσε μάνατζερ και προπονητής του Τζιμ Λόντου και πρόεδρος του ελληνικού συλλόγου "Ερμής Νέας Υόρκης" Η Πάτρα τον τίμησε, δίνοντας το όνομά του σε οδό της πόλης αλλά και στο Κλειστό Γυμναστήριο στη συνοικία Προάστιο (Μποζαΐτικα) της Πάτρας.
Σε νεότερους χρόνους το όνομά του έγινε συνώνυμο του πολύ δυνατού και μεγαλόσωμου άντρα

βικιπαιδεια- Μποτίνης Γ

Παιώνια, η βασίλισσα των λουλουδιών

Η Παιώνια είναι ένα γένος ιδιαίτερα όμορφου αγριολούλουδου, που συναντάται στην ελληνική ύπαιθρο και γενικότερα στη Μεσόγειο. Είναι επίσης εγγενές στην Ασία και την δυτική Βόρεια Αμερική.

                                                           Τι συμβολίζει;

H παιωνία  θεωρείται η βασίλισσα των λουλουδιών. Σύμβολο καλής τύχης, ευνοεί τις γυναίκες και τον έρωτα. Λένε ότι αυτό το ρομαντικό λουλούδι κρατά ζωντανή την αγάπη τον πόθο και τον έρωτα. Το πανέμορφο άνθος της κοσμεί τις περισσότερες φορές την ανθοδέσμη της νύφης  Επίσης είναι παραδοσιακό σύμβολο στην Κίνα, όπου είναι γνωστό και ως "λουλούδι του πλούτου και της τιμής".

Που υπάρχει;

Εκτιμάται ότι σε ολόκληρο τον πλανήτη μας υπάρχουν περίπου 360.000 φυτά. Από αυτά υπολογίζεται ότι 10.000 υπάρχουν στην Ευρώπη, από τα οποία  6.000 ζουν στην Ελλάδα.   Πέντε διαφορετικά είδη παιώνιας συναντώνται συνολικά στην Ελλάδα. Από αυτές η πιο διαδεδομένη είναι η Paeonia mascula που φύεται σε πολλά βουνά της Ελλάδας ενώ σπανιότερες και ιδιαίτερα όμορφες είναι η Παιώνια του Κλούσιου που φύεται στην Κρήτη και στην Κάρπαθο και οι ντόπιοι ονομάζουν πηγουνιά καθώς και η Παιώνια της Ρόδου-Λευκή παιώνια που είναι ενδημική στην Ρόδο. Παιώνια η Ροδία

Οι παιώνιες έχουν εντυπωσιακά, μεγάλα άνθη με διάμετρο που ξεπερνάει τα 10 εκατοστά, συνήθως κόκκινα λευκά η ρόδινα. Έχουν ύψος που φτάνει τα 70 με 80 εκατοστά και μεγάλα παλαμοσχιδή φύλλα. Αναπτύσσονται σε ενδιάμεσα ή μεγάλα υψόμετρα και η περίοδος ανθοφορίας τους διαρκεί όλη την άνοιξη.

Ανήκει στην οικογένεια των Παιωνιϊδών.

Μυθολογία

Πιστεύεται ότι η παιώνια πήρε το όνομα της από τον Παίωνα ή Παιάνα που φαίνεται ότι ήταν μια θεότητα της θεραπείας αφού είχε θεραπεύσει τον Άδη και τον Άρη από τραύματα. Ο μύθος που έχει σχέση με το λουλούδι λέει πως ο Παίων ήταν μαθητής του Ασκληπιού, του θεού της υγείας και της ιατρικής. Κάποτε,  η Λητώ (μητέρα του Απόλλωνα και θεά της γονιμότητας), του δίδαξε πως να αποκτήσει μια μαγική ρίζα που φύτρωνε στον Όλυμπο η οποία απάλυνε τον πόνο των γυναικών κατά τον τοκετό. Ο Ασκληπιός ζήλεψε και αποπειράθηκε να σκοτώσει το μαθητή του. Ο Δίας έσωσε τον Παίωνα από την οργή του Ασκληπιού μεταμορφώνοντάς τον στο λουλούδι της παιώνιας. Πάντως οι σπόροι της παιώνιας  χρησιμοποιούνταν για τις έγκυες γυναίκες στην αρχαιότητα.

Ιστορία

Το πολύτιμο αυτό βότανο λοιπόν το χρησιμοποιούσαν από την αρχαιότητα για θεραπευτικούς λόγους. Ο Ιπποκράτης (460-377 π.Χ.) στο Περί Φυτών Ιστορίας αναφέρει 234 θεραπευτικά φυτά. Ανάμεσά τους και την παιώνια την οποία προτείνει ως αντισπασμωδικό στην επιληψία και άλλες νευρολογικές παθήσεις.

Ο Διοσκουρίδης (1ο μ.Χ. αιώνα) μας άφησε μια εύστοχη περιγραφή της παιώνιας με τα παλαμοειδή φύλλα και τους μακρουλούς καρπούς, πού έχουν πέντε ή έξη μαύρους σπόρους στο κέντρο και τους άλλους κόκκινους. Στη συνταγή του, 10 ή 12 κόκκινοι σπόροι θεραπεύουν το έλκος του στομαχιού, ενώ οι μαύροι διώχνουν τον εφιάλτη. Την ξεραμένη ρίζα την χρησιμοποιούσε στη μαιευτική, στους πόνους του στομαχιού, στον ίκτερο και στις παθήσεις των νεφρών και της κύστης.

Ο Θεόφραστος (370 – 288 π.Χ.) παραθέτει μια πρόληψη σχετικά με την συλλογή της παιωνίας: «νύκτωρ κελεύουσι ορύττειν, εάν γαρ ημέρας και οφθή τις υπό δρυοκολάπτου… κινδυνεύειν τοις οφθαλμοίς….». Τέτοιες δοξασίες μεταδίδονταν από τους βοτανοσυλλέκτες για να προστατεύουν τα πολύτιμα φαρμακευτικά φυτά από την εκμετάλλευση.

Ο Πλίνιος πρότεινε τους κόκκινους σπόρους για την κυκλοφορία του αίματος και τους μαύρους για τις γυναικολογικές παθήσεις.

Το βότανο και ιδίως η ρίζα των ειδών Paeonia lactiflora έχει χρησιμοποιηθεί συχνά σε παραδοσιακά φάρμακα από την Κορέα, την Κίνα και την Ιαπωνία.

Φάρμακο

Δρα ως αντιοξειδωτικό, εναντίον των όγκων, τονωτικό του ανοσοποιητικού συστήματος, προστατευτικό της καρδιάς και του κεντρικού νευρικού συστήματος.

Η Παιώνια έχει την ιδιότητα να επιδρά στο αίμα και έτσι μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε θεραπεία προβλημάτων γυναικολογικού τύπου. Επίσης σε μυϊκούς σπασμούς και κράμπες. Σε ψυχικό επίπεδο επιδρά θεραπευτικά, σε άτομα σκληρά, επιθετικά, που θυμώνουν εύκολα, μπορεί να λειτουργήσει σαν ηρεμιστικό. Η Δενδρώδης Παιώνια ενδείκνυται σαν αντιπυρετικό, σε αιμόπτυση, αιματουρία και σε περιπτώσεις πυρετού άγνωστης αιτιολογίας. Επίσης δρα ως αντιυπερτασικό, ηρεμιστικό και υπνωτικό. Η βιοχημική έρευνα απέδειξε ότι η Παιώνια έχει ισχυρή αντιβιοτική δράση ενάντια σε πολλά παθογόνα μικρόβια όπως σταφυλόκοκκο, σαλμονέλα.

Ως ομοιοπαθητικό φάρμακο δίνεται σε περιπτώσεις με αιμορροϊδες, πρωκτικές ραγάδες, συρίγγια. Οι καταστάσεις αυτές συνοδεύονται από πολύ μεγάλο πόνο, και χαρακτηριστικά ο ασθενής επιθυμεί να κάθεται με τους γλωτούς σε διάταση για λίγα λεπτά έως πολλές ώρες. Χρησιμοποιείται και σε έντονους εφιάλτες.

Στην Κίνα το βότανο έχει τεράστια εκτίμηση από τους βοτανοθεραπευτές. Η ρίζα της κόκκινης παιωνίας (P.LACTIFLORA) πιστεύεται ότι δροσίζει το αίμα, είναι αιματαγωγή και ανακουφίζει τον πόνο.

Χρησιμοποιήθηκε με επιτυχία σε συνδυασμό με άλλα κινέζικα βότανα για τη θεραπεία του εκζέματος της παιδικής ηλικίας στο Νοσοκομείο Great Osmond Street του Λονδίνου.

Η ρίζα της λευκής παιωνίας (P.LACTIFLORA) έχει πιο ειδική δράση στο συκώτι από την κόκκινη παιωνία, καταπραΰνοντας την ενέργεια του συκωτιού και βελτιώνοντας τη λειτουργία του.

Στην Κινέζικη ιατρική, το baishao yao θεωρείται ότι περισσότερο δυναμώνει το αίμα παρά το δροσίζει, και θεωρείται επίσης ότι είναι ένα από τα καλύτερα τονωτικά για τις γυναίκες, συχνά χρησιμοποιούμενο για εμμηνορροϊκές διαταραχές.

Στην Κίνα, ο φλοιός της ρίζας της δενδρώδους παιωνίας (P.SUFFRUTICOSA), το mu dan pi, θεωρείται ότι δροσίζει το αίμα και έχει χρησιμοποιηθεί στο πρόγραμμα για το έκζεμα για τα παιδιά του Νοσοκομείου Great Osmond Street.

Ο φλοιός της ρίζας είναι επίσης καλό αντιβακτηριδιακό, χρησιμοποιούμενο για δοθιήνες και αποστήματα.

Η ταπεινοφροσύνη του πολεμιστή

Ένας πολεμιστής αποδέχεται τις προκλήσεις της ζωής με αληθινή ταπεινοφροσύνη.

Ανεξάρτητα από το ποια είναι η μοίρα του, δεν μπορεί ποτέ να είναι αιτία δυσαρέσκειας, αλλά μια ζωντανή πρόκληση την οποία πρέπει να ξεπεράσει.

Η τέχνη της τοξοβολίας

Η τέχνη της τοξοβολίας

Κάποιος γιόγκι  ήταν δάσκαλος της τοξοβολίας.
Ένα πρωί κάλεσε τον πιο αγαπημένο του μαθητή να παρακολουθήσει μια επίδειξη του ταλέντου του. Αυτός, παρά το γεγονός ότι είχε ξαναδεί κάτι το ανάλογο πάνω από εκατό φορές, αποφάσισε να υπακούσει το δάσκαλό του.
Πήγαν στο δάσος, που γειτόνευε με το μοναστήρι. Καθώς έφταναν μπροστά σε μια ωραία βελανιδιά, ο γιόγκι έκοψε ένα από τα λουλούδια, που φορούσε γύρω από το λαιμό του και το ακούμπησε σε ένα κλαδί. Μετά άνοιξε τη φαρέτρα κι έβγαλε τρία αντικείμενα: το υπέροχο τόξο του από ακριβό ξύλο, ένα βέλος κι ένα μαντήλι λευκό, κεντημένο με λουλούδια πασχαλιάς.
Ο γιόγκι πήρε ύστερα θέση εκατό βήματα μακριά από τη βελανιδιά, όπου είχε αφήσει το λουλούδι. Απέναντι από το στόχο, ζήτησε από το μαθητή του να του δέσει τα μάτια με το κεντημένο μαντήλι. Το παιδί έκανε, ότι τον διέταξε ο δάσκαλος.
– Πόσες φορές με έχεις δει να εξασκώ το ευγενικό και αρχαίο άθλημα της τοξοβολίας; ρώτησε ο γιόγκι.
– Κάθε μέρα, απάντησε το παιδί. Και σας έχω δει, να πετυχαίνετε ένα τριαντάφυλλο από απόσταση τριακοσίων βημάτων.
Ο γιόγκι έχοντας δεμένα τα μάτια, πήρε την κατάλληλη θέση, τέντωσε το τόξο με όλη του τη δύναμη – σημαδεύοντας το λουλούδι, που βρισκόταν σε ένα από τα κλαδιά της βελανιδιάς – και έριξε. Το βέλος έσκισε τον αέρα κάνοντας ένα οξύ σφύριγμα και, χωρίς ούτε να αγγίξει το δέντρο, έφυγε μακριά.
– Το άγγιξα; ρώτησε ο γιόγκι βγάζοντας το μαντήλι, που του σκέπαζε τα μάτια.
– Αποτύχατε και με μεγάλη διαφορά, απάντησε το παιδί. Νόμιζα, ότι θα μου δείχνατε τις μαγικές σας ικανότητες, που θα επέτρεπαν να πετύχετε το στόχο με τη δύναμη της αυτοσυγκέντρωσης, ακόμη και με κλειστά μάτια.
– Σου έδωσα το πιο ουσιαστικό μάθημα σχετικά με τη δύναμη της σκέψης, απάντησε ο γιόγκι. Όταν επιθυμείς κάτι, συγκεντρώσου απλά σε αυτό:
Κανείς δεν μπορεί να επιτύχει ένα στόχο, που δεν τον βλέπει.