ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΛΑΙΣΤΕΣ-ΛΑΙΚΟΙ ΗΡΩΕΣ

 

ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΛΑΙΣΤΕΣ-ΛΑΙΚΟΙ ΗΡΩΕΣ

ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΛΑΙΣΤΕΣ-ΛΑΙΚΟΙ ΗΡΩΕΣ

 «Ο λαϊκός αθλητισμός και οι πλανόδιοι αθλητές είναι κάτι το οποίο έχει σβήσει στις μέρες μας. Μία λαμπρή ιστορία έχουν γράψει ονόματα όπως ο Κουταλιανός, ο Τζιμ Λόντος , ο Τζιμ Αρμάου,ο Αποστόλης Σουγκλάκος ,ο Κώστας Τρομάρας και ο Σαμψών.

Μες στην καινούρια τη γενιά, τα πρώτα παλληκάρια /μέσα σε όλο το ντουνιά, κάθε Ρωμιού καμάρια /το ατσαλένιο τους κορμί, σ’ ανατολή και δύση/ακόμη δεν εβρέθηκε, κανείς να το νικήσει.# λέει η ρεμπέτισα Ρόζα Εσκενάζυ σε ένα της τραγούδι....

 

Ο ΤΖΙΜ ΛΟΝΤΟΣ (Χρήστος Θεοφίλου 1897-1975 ) 

γεννήθηκε στο Κουτσοπόδι του Άργους της Ηλείας το 1897 και το 1910 έφτασε 13χρονος στη Νέα Υόρκη ως μετανάστης. Η ζωή του άλλαξε όταν έφηβος μπήκε σε ένα προπονητήριο πάληςκαι άρχισε να ασχολείται με το άθλημα. Σε έναν απο τους πρώτους αγώνες του στην αρένα του Πόρτλαντ, ο αθλητικογράφος Ρόσκο Φόσετ του έδωσε το όνομα Τζιμ Λόντος, που επρόκειτο να γίνει το διασημότερο και θρυλικό στήν ιστορία του επαγγελματικού κατς της Αμερικής.

 

Ο ΠΑΝΑΓΗΣ ΚΟΥΤΑΛΙΑΝΟΣ 

1847 ή 1846-- 1916) ήταν φημισμένος Έλληνας παλαιστής στα τέλη του 19ου αιώνα.
Γεννήθηκε στην Κουτάλη της Προποντίδας. Ήταν ναυτικός, πολύ χεροδύναμος και έγινε διάσημος στηνΑμερική, όταν κατανίκησε πολλούς μεγάλους παλαιστές της εποχής. Στους αγώνες φορούσε το δέρμα μιας τίγρης, την οποία είχε στραγγαλίσει σε αγώνα.Έκανε επιδείξεις της δύναμής του λυγίζοντας σίδερα, σπάζοντας αλυσίδες, βράχια κλπ. Ένα από τα κατορθώματά του ήταν να κουβαλά τρία κανόνια, ένα στους ώμους και δύο στα πλευρά του δεξιά και αριστερά, ενώ ο ίδιος τα πυροδοτούσε και παρέμενε ατάραχος στην θέση του. Φωτογραφίες του σήμερα στολίζουν τα καφενεία της Νέας Κουτάλης Λήμνου, ενώ προς τιμήν του έχει στηθεί άγαλμα στην πλατεία του χωριού. Την καριέρα του ακολούθησε ο γιος του Δημήτρης Μακρής Κουταλιανός και ο εγγονός του Γεώργιος Μακρής Κουταλιανός.

 

ΣΑΜΨΩΝ . 

Ο Γιάννης Κεσκελίδης ή Κεσκιλίδης (γεν Αθήνα 1929)"Ο Ηρακλής που νικούσε πάντα το θηρίο"!,όπως γράψανε κάποιες εφημερίδες, προέρχεται από οικογένεια Ποντίων οι οποίοι έφθασαν και εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα ύστερα από τη Μικρασιατική καταστροφή του 1922. Ασχολήθηκε από μικρός με τον αθλητισμό, καθώς εντάχθηκε στόν Πειραικό Σύνδεσμο, ως αθλητής ελευθέρας πάλης. Τα επόμενα χρόνια διακρίθηκε σε σωρεία διοργανώσεων στη χώρα και στο εξωτερικό, δίνοντας παραστάσεις που τον κατέστησαν πάρα πολύ δημοφιλή, έως του σημείου από πολλούς να χαρακτηρισθεί σαν "λαϊκός ήρωας". "Κάποια στιγμή-λέει ο ίδιος-στα 13 μου χρόνια άρχισα την πάλη. Ήμουν στον Πειραϊκό Σύλλογο και είχα δάσκαλο τον Χαρίλαο Μοσχίδη. Εκεί κατάλαβα και τη δύναμή μου. Σήκωνα τα ασήκωτα... Σίδερα, πέτρες-ογκόλιθους, αμόνια και άλλα. Έτσι μου κόλλησε και το ψευδώνυμο Σαμψών. Από ένα σημείο και μετά κανείς δεν με ήξερε ως Γιάννη Κεσκιλίδη. Ολοι με ήξεραν και με ξέρουν ως Σαμψών".

Ανδρώθηκε στους δρόμους.αναδείχτηκε σε πλατείες και εκεί δημιούργησε το μύθο του.Ατσάλινος άνθρωπος που...μασούσε σίδερα,σήκωνε βάρη που ζύγιζαν τόνους,έσπαζε πέτρες πάνω στο σώμα του,τραβούσε με τα δόντια κάρα και αυτοκίνητα,λύγιζε βέργες και τέντωνε σούστες. Στήν Ελλάδα των πολέμων ,σε μιά χώρα που είχε ανάγκη από θαύματα,ο Σαμψών έγινε υπερήρωας."Ο Ηρακλής που νικούσε πάντα το θηρίο"! .
ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΡΟΜΑΡΑΣ. Τον πατέρα του τον έλεγαν Λάμπρο Τρομάρα και τη μητέρα του Ελένη, το μέλλον του καθορίστηκε το 1957. Στο χωριό όπου μεγάλωσε, έξω από το Αγρίνιο, είχε έρθει ένας αθλητής για να παρουσιάσει αθλητικό πρόγραμμα μυϊκής δύναμης. Το όνομά του ήταν Δημήτριος Κωνσταντίνου
Πριν αρχίσει το πρόγραμμα τον πλησίασε, τον έπιασε από το μπράτσο και του είπε ότι κάποια ημέρα θα γίνει αθλητής. Ο θρυλικός Γιώργος Τρομάρας, αν και είναι σήμερα 72 ετών, συνεχίζει ακάθεκτος να κάνει αυτό που γνωρίζει καλά.

Να λυγίζει σίδερα, να τραβάει με τα δόντια του αυτοκίνητα, να σπάει πέτρες. "Θα συνεχίσω να κάνω αυτό που αγαπώ μέχρι να πεθάνω. Αφού νιώθω δυνατός, γιατί να σταματήσω;" λέει σε συνέντευξή του και συνεχίζει: «Ξεκίνησα το 1960, σε ηλικία 12 ετών. Ήμουν παιδάκι τότε και παιδί νιώθω και σήμερα"!

Ο Γιώργος Τρομάρας με την ηράκλεια δύναμη εδώ και λίγα χρόνια περιοδεύει σε κάθε γωνιά της χώρας και παρουσιάζει προγράμματα μυϊκής δύναμης σε μαθητές δημοτικών και γυμνασίων."Συμμετέχω σε πρόγραμμα που βρίσκεται υπό την αιγίδα του υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων. Βρίσκομαι κοντά στα παιδιά και τους διδάσκω τις αξίες του αθλητισμού" τονίζει και προσθέτει: "Και πραγματικά, όλα αυτά τα παιδιά μου δίνουν τόση αγάπη που δεν αντέχω και βουρκώνω.

Ναι, ο Γιώργος Τρομάρας κλαίει! Αν και γίγαντας, όπως με φωνάζουν, έχω ψυχή μικρού παιδιού"!"Και είμαι πανέτοιμος να απαντήσω σε όλα τα παιδιά στην κλασική ερώτηση που μου κάνουν: ποιο είναι το πραγματικό μου όνομα» μας λέει και έτσι εύλογα τον ρωτάμε: "Ποιο είναι;¨". "Τρομάρας!" μας απαντά."Δεν είναι παρατσούκλι! Το όνομα που κληρονόμησα από τον πατέρα μου φρόντισα να το συνδιάσω και με τη δουλειά μου!"

Εχει ένα γιό."'Εχω έναν πραγματικό λεβέντη . Από δέκα ετών κάνει ελληνορωμαϊκή πάλη και πυγμαχία. Έχει τελειώσει Γυμναστική Ακαδημία λέει με καμάρι. Στην ερώτησή μας πάντως ποιος είναι πιο δυνατός απέφυγε έξυπνα να απαντήσει:"Είναι καλός, αλλά και εμένα το λέει ακόμη η περδικούλα μου..."

Ο Γιώργος Τρομάρας έπειτα από μια σπουδαία διαδρομή πενήντα και πλέον χρόνων εξέδωσε την αυτοβιογραφία του, η οποία κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Επτάλοφος, με τίτλο «Γιώργος Τρομάρας - 50 χρόνια - Η ιστορία της ζωής μου»..

 

Σουγκλάκος.
Μαχητής με κοιλίτσα, μούσκουλα γεμάτα τρίχα και πάντα με μία στραβωμένη αλήτικη φάτσα πεζοδρομίου. Πειραιώτης ήταν, αφού... Ουσιαστικά μιλάμε για έναν εκ των πρωτεργατών του καλτ κινηματογράφου και του ελληνικού Wrestling, αφού τα σόου που έδινε ήταν ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΑ και θύμιζαν αρκετά το σημερινό WWE. Για τους νεότερους ήταν ο χασάπης ο Μητσάρας από το Κων/νου και Ελένης και για τα γεροντάκια ο τιτανοτεράστιος Αποστόλης με τις λαβές θανάτου που γλεντούσαν μέχρι και τον Τρομάρα.

 
O Δημήτριος Τόφαλος
  (Πάτρα, 14 Απριλίου 1884- Πάτρα, 15 Νοεμβρίου 1966) ήταν αθλητής της άρσης βαρών.
Όταν ήταν ακόμη σε ηλικία 12 ετών είχε ένα ατύχημα που είχε σαν συνέπεια το ένα του χέρι να είναι πιο μικρό από το άλλο, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε μετέπειτα να γίνει σπουδαίος αθλητής και να καταφέρει να πετύχει όλα αυτά τα κατορθώματα που τον καταξίωσαν. Το 1899, σε ηλικία 15 ετών, γράφεται στην Γ.Ε. Πατρών, τη σημερινή Παναχαϊκή Γ.Ε. Πέτυχε αμέτρητες νίκες στην άρση βαρών και έγινε διάσημος στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Πάμπολλες φορές πρωταθλητής Ελλάδος και πρώτος με παγκόσμιο ρεκόρ στην μεσολυμπιάδα του 1906 στην Αθήνα. Το ρεκόρ που κατέρριψε ήταν δικό του από το 1904. Δεν ευτύχησε να λάβει μέρος στην Ολυμπιάδα του 1904 στο Σαιντ Λούις καθώς αρρώστησε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού και αναγκάστηκε να νοσηλευτεί σε νοσοκομείο στην Αμβέρσα του Βελγίου. Μέγιστη ατυχία, αν αναλογιστεί κανείς πως για να πραγματοποιήσει το ταξίδι έγινε έρανος ώστε να συγκεντρωθεί το ποσό που χρειαζόταν, το οποίο ήταν υπέρογκο για την εποχή. Το 1908 το πρόγραμμα των αγώνων δυστυχώς δεν συμπεριλάμβανε πια την άρση βαρών.
Το 1906 μετά το τέλος της μεσολυμπιάδας, κατά την επιστροφή του στην Πάτρα, οι Πατρινοί του επιφύλαξαν πρωτοφανή υποδοχή με αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό ότι στον σταθμό τον περίμεναν 6.000 περίπου φίλαθλοι. Το παγκόσμιο ρεκόρ του διατηρήθηκε μέχρι το 1914. Αργότερα έφυγε για την Αμερική όπου έκανε μεγάλη καριέρα σαν αθλητής της ελευθέρας πάλης (κατς), ενώ έκανε και καριέρα τενόρου. Το 1952, διάσημος πλέον, επέστρεψε στην πόλη της Πάτρας όπου έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του.
Είχε κατακτήσει 140 έπαθλα στην άρση βαρών και 251 στην ελευθέρα πάλη (κατς). Στην Αμερική διετέλεσε μάνατζερ και προπονητής του Τζιμ Λόντου και πρόεδρος του ελληνικού συλλόγου "Ερμής Νέας Υόρκης" Η Πάτρα τον τίμησε, δίνοντας το όνομά του σε οδό της πόλης αλλά και στο Κλειστό Γυμναστήριο στη συνοικία Προάστιο (Μποζαΐτικα) της Πάτρας.
Σε νεότερους χρόνους το όνομά του έγινε συνώνυμο του πολύ δυνατού και μεγαλόσωμου άντρα

βικιπαιδεια- Μποτίνης Γ