Ιστορίες Δράκων από όλο τον κόσμο

 

Ο Δράκος της Ρόδου

ceramicartdragons.wordpress.com
Όπως πολλά μέρη στο Μεσαιωνικό κόσμο, έτσι και η Ρόδος είχε το Δράκο της! Για το 1ο Μεσαιωνικό Φεστιβάλ, ο δράκος θα είναι το κεντρικό θέμα και από το θρύλο του θα είναι εμπνευσμένο και το παιχνίδι: ‘Το Κυνήγι του Δράκου’!Ας δούμε όμως πως ξεκίνησε η ιστορία…
Το 1332, περίπου δεκαοχτώ χρόνια μετά από την κατάκτηση της Ρόδου από τους ιππότες του Αγ. Ιωάννη, ολόκληρο το νησί ζούσε με το φόβο ενός τεράστιου πλάσματος, που κρυβόταν στην πλαγιά του λόφου του Αγ. Στεφάνου (σημερινό Μonte Smith), σε μια περιοχή, τότε αποκαλούμενη: ‘Mal Paso’(=κακό πέρασμα), περίπου δύο μίλια από την πόλη της Ρόδου. Η παράδοση το ονόμασε Δράκο!
Το προσκύνημα στο παρεκκλήσι του Αγ. Στεφάνου, στο λόφο επάνω από τη φωλιά του, ήταν ιδιαίτερα επικίνδυνο, τόσο για τους προσκυνητές όσο για τα παιδιά και τους ποιμένες, που συχνά εξαφανίζονταν περνώντας από την περιοχή. Διάφοροι ιππότες είχαν προσπαθήσει να εξοντώσουν το πλάσμα, αλλά κανείς δεν είχε επιστρέψει, ώσπου ο Μεγάλος Μάγιστρος, Helion de Villeneuve, απαγόρευσε με διάταγμα οποιαδήποτε επίθεση στο θηρίο.
Ο δράκος λέγεται πως είχε στο δέρμα φολίδες, που ήταν τέλεια αδιαπέραστες είτε στα βέλη είτε σε οποιοδήποτε τέμνον όπλο. Εντούτοις, ένας νέος ιππότης, που ονομαζόταν Dieudonné de Gozon, δεν ήταν καθόλου πρόθυμος να πειθαρχήσει στο διάταγμα. Ζήτησε την άδεια να λείψει για έναν χρόνο, και πήγε στο σπίτι του, στο κάστρο του πατέρα του Gozon, στο Languedoc και εκεί ζήτησε να του φτιάξουν ένα πρότυπο του τέρατος, με το οποίο εκπαίδευσε το άλογο και τα σκυλιά του. Είχε παρατηρήσει ότι οι φολίδες δεν προστάτευσαν την κοιλιά του ζώου, αν και ήταν σχεδόν αδύνατο να καταφέρει εκεί ένα χτύπημα, εξ αιτίας των τεράστιων δοντιών του και των άγριων κτυπημάτων της μακριάς ουράς του. Όταν ολοκλήρωσε την εκπαίδευση του αλόγου και των σκυλιών, επέστρεψε στη Ρόδο και κατευθύνθηκε προς τη βουνοπλαγιά, όπου σύχναζε ο δράκος. Το άλογό του ήταν καλά προετοιμασμένο, ώστε να αντιληφθεί τη διαφορά μεταξύ του αληθινού και ψεύτικου τέρατος και τα δύο σκυλιά, που του ήταν αφοσιωμένα, επιτίθονταν στο ζώο, καθώς ο κύριος τους το χτύπαγε με το ξίφος του. Ένα χτύπημα όμως από την ουρά του τέρατος τον έριξε κάτω και ο δράκος έσκυψε πάνω του, αφήνοντας εκτεθειμένη την κοιλιά του. Ο ιππότης, ώθησε τότε το ξίφος του σε αυτήν. Το τέρας σωριάστηκε πάνω του και όταν τελικά οι υπηρέτες του de Gozon ανέβηκαν στο λόφο, βρήκαν τον ιππότη τους ακριβώς κάτω από το σφάγιο του δράκου. Αφού τον απεγκλώβισαν, έβγαλαν το κράνος του και όταν ανέκτησε τις αισθήσεις του, οδηγήθηκε στην πόλη, ανάμεσα στις εκστατικές κραυγές ολόκληρου του λαού, ο οποίος τον παρέπεμψε θριαμβευτικά στο παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου. Αρχικά, αυτός θέλησε να τον τιμωρήσει με φυλάκιση και θάνατο, επειδή παρενέβη την εντολή του, αλλά κατόπιν κατόπιν διαμαρτυρίας του πλήθους, αναίρεσε και τον έχρισε τιμητικά Μεγάλο Μάγιστρο.
Το κεφάλι του δράκου τοποθετήθηκε πάνω από τη Θαλασσινή πύλη της πόλης, όπου οι περιηγητές Thèvenot, Rottiers και Biliotti έγραψαν πως το είχαν δει το 17ο αιώνα. Ειπώθηκε ότι ήταν μεγαλύτερο από αυτό ενός αλόγου, με ένα τεράστιο στόμα και δόντια αλλά και πολύ μεγάλα μάτια.
Η ιστορία αμφισβητείται από πολλούς, αλλά δεν πρέπει να είναι μία απλή επινόηση, αν και η περιγραφή του τέρατος μπορεί να είναι λίγο υπερβολική. Οι αρχαιολόγοι θεωρούν ότι πρέπει να ήταν ένας κροκόδειλος ή ένα μεγάλο ερπετό, που ίσως να είχαν φέρει στο νησί πειρατές ή να σώθηκε από ναυάγιο.
Η περιοχή, όπου πέθανε ο δράκος, πήρε το όνομα ‘Μπελ Πάσο’(=καλό πέρασμα). Ο Dieudonné de Gozon έγινε Μ. Μάγιστρος μετά από το θάνατο του Villeneuve. Ήταν άριστος στη διοίκηση, μεγάλος στρατιώτης, και πολύ αγαπητός από όλους τους φτωχούς αγρότες του νησιού, στους οποίους ήταν υπερβολικά καλός. Πέθανε το 1353, και ο τάφος του λέγεται πως ήταν ο μόνος που έγραφε: «Εδώ βρίσκεται ο σφαγέας του δράκου.»
Η δοκιμασία του Dieudonné de Gozon εξυμνήθηκε σε ένα ποίημα, που γράφτηκε από το διάσημο Γερμανό ποιητή Friedrich von Schiller.
Διαβάστε το ποίημα του Friedrich von Schiller

ΚΟΥΕΤΖΑΛΚΟΑΤΛ (Quetzalcoatl-Κεντρική Αμερική)

Η περιγραφή της γέννησης αυτού του θεού δράκου είναι πραγματικά μοναδική. Είναι σαν να άνοιξαν τα σπλάχνα του παραδείσου και μία έκρηξη πράσινης φωτιάς βγήκε από μέσα τους. Όλοι έπεσαν στο έδαφος τρομοκρατημένοι καθώς το βλέμμα τους καρφώθηκε στον ουρανό. Όσοι τόλμησαν να παρακολουθήσουν αυτό το θαύμα, έγιναν μάρτυρες ενός μοναδικού ιπτάμενου ερπετού, καλυμμένο με πούπουλα που άστραφταν σαν πολύτιμοι λίθοι. Σαν πράσινη αστραπή έσκισε τους ουρανούς ο ιπτάμενος δράκος φτάνοντας στη γη, και μόλις τα πόδια του άγγιξαν το γρασίδι  μια μοναδική μεταμόρφωση έγινε μπροστά στα μάτια των σοκαρισμένων πιστών.  Μέσα σε μια στιγμή μια τεράστια σφαίρα πράσινου φωτός κάλυψε τον δράκο για να εμφανιστεί ο θεός με τα ίδια αστραφτερά φτερά και μια πράσινη μάσκα στο πρόσωπο που θύμιζε σαγόνια κροκοδείλου. Ήταν ο Κουετζαλκοατλ, φτερωτό φίδι, θεός του ανέμου, της σοφίας και της ζωής.
Η ιστορία του Κουετζαλκοατλ είναι μια από τις πολλές που αναφέρονται στην μεταμόρφωση. Την εποχή της κουλτούρας των Μάγια, στο Μεξικό του 500π.Χ. έως το 900μ.Χ., το ερπετό Κουκουλκάν(kukulcan) ήταν μια από τις πιο σημαντικές θεότητες. Το ίδιο και ο Τοπιλτζίν(Topiltzin) πρώτος βασιλιάς μιας άγριας πολεμόχαρης φυλής την Τόλτεκ(Toltecs) που τελικά εξαλείφθηκε από την κοιλάδα του Μεξικού στα τέλη του δωδέκατου αιώνα, έδινε στον εαυτό του τον τίτλο του Κουετζαλκοατλ. Και όταν αργότερα η κοιλάδα κατακτήθηκε από τους  Αζτέκους ο θεός αυτός βρήκε μια τιμημένη θέση στο πλούσιο πάνθεόν τους μαζί με άλλους που είχαν υιοθετήσει από κάθε λαό που κατακτούσαν.

Ο  Κουετζαλκοατλ αναγνωρίζεται από τους ζωολόγους σαν ένας συνδυασμός ερπετού και ενός πουλιού πραγματικού αλλά εξαιρετικά σπάνιου του Κουετζάλ(Quetzal). Αυτό το πτηνό με τα λαμπερά πράσινα χρώματα βρίσκεται στο Μεξικό, στη Γουατεμάλα μέχρι της ακτές της Κόστα Ρίκα. Το αρσενικό έχει τέσσερα μεγάλα ουραία φτερά που φτάνουν μέχρι και τα 60 εκατοστά μήκος. Κατά την διάρκεια της πτήσης του τα φτερά αυτά κινούνται με τέτοιο τρόπο δίνοντας την αίσθηση ενός ιπτάμενου φιδιού.
Η μυθολογία της Κεντρική Αμερικής είναι γεμάτη με ιστορίες του θεού αυτού με τον ορκισμένου εχθρού του Τεζκατλιπόκα(Tezcatlipoca) θεό της πονηριάς και του σκότους, που είχε την δυνατότητα μέσω ενός μαγικού καθρέφτη να βλέπει το μέλλον.
Σε μια περίπτωση, ο Τεζκατλιπόκα έπεισε τον νεαρό  Κουετζαλκοατλ να κοιτάξει μέσα σον καθρέφτη για να δει το μέλλον και τον τρομοκράτησε με οράματα που ήθελε εκείνος να του δείξει. Τον παρουσίασε σαν ένα ανήμπορο  γέροντα με χλομό πρόσωπο και μακριά άσπρη γενειάδα,  μια εικόνα όχι τόσο συνηθισμένη στην περιοχή εκείνη.
Μια άλλη φορά κατάφερε να μεθύσει με κρασί τον ερπετοειδή θεό μέχρι που έχασε τα λογικά του και έκανε έρωτα στην ίδια του την αδερφή. Μόλις συνήλθε και κατάλαβε τι είχε κάνει, ένοιωσε τόσο ταπεινωμένος και διεφθαρμένος από τις πράξεις του που ετοίμασε μια πυρά και έπεσε μέσα σε αυτή. Θαυματουργικά οι στάχτες του μεταμορφώθηκαν σε εξωτικά πουλιά που γέμισαν τον ουρανό με τα αστραφτερά τους χρώματα, και η λαμπυρίζουσα καρδιά του ανέβηκε στους ουρανούς, για να παραμείνει για πάντα σαν το λαμπερό άστρο της αυγής.
Αλλά η πιο διάσημη και διαδεδομένη ιστορία του, αναφέρει, την προφητεία  του ερχομού του, για να λυτρώσει τους ανθρώπους από το κακό. Σύμφωνα με την μυθολογία του Τόλτεκ, ήταν κυβερνήτης του Τόλλαν της κεντρικής πολιτείας όλης της αυτοκρατορίας. Μέχρι που ο Τεζκατλιπόκα αποφάσισε να καταστρέψει την πολιτεία του Τόλλαν και να εξορίσει τον αφέντη τους. Χρησιμοποιώντας ένα σωρό μεταμφιέσεις ο χθόνιος θεός κατάφερε να σκοτώσει μεγάλο αριθμό κατοίκων. Όσοι γλίτωσαν κατάφερε να τους δελεάσει σε ένα σκοτεινό σπίτι και να τους εξοντώσει. Έπειτα έστρεψε την προσοχή του στον  Κουετζαλκοατλ.
Σε απόγνωση που δεν κατάφερε να προστατέψει τους πολίτες του, ο  Κουετζαλκοατλ έβαλε φωτιά στην πόλη, και όδευσε τρεκλίζοντας
πάνω από τα βουνά ανατολικά προς τη θάλασσα. Αλλά ακόμα και την ώρα της ολοκληρωτικής του ήττας ο αντίπαλος του συνέχισε
να τον κυνηγά επίμονα, μέχρι να καταφέρει να του αποσπάσει όλη την δύναμη και τους θησαυρούς του. Όταν ο φιδίσιος θεός
έφτασε στην ακτή είχε χάσει σχεδόν όλες του τις μαγικές δυνάμεις.  Κοιτάζοντας τα κύματα να σκάνε στην παραλία μάζεψε τις τελευταίες του δυνάμεις και έφτιαξε μια βάρκα από κουλουριασμένα φίδια, με την οποία σάλπαρε στην ανατολή.
Σύμφωνα όμως με την προφητεία των Αζτέκων, ο αγαπημένος τους θεός και προστάτης θα γύρναγε  για να θριαμβεύσει. Και φάνηκε πως εκείνη η εποχή είχε φτάσει όταν μία ημέρα στις αρχές του 1519 ένας στόλος από πλοία φάνηκε να έρχεται από την ανατολή. Ενθουσιασμένοι οι παρατηρητές στην ακτή έτρεξαν να φέρουν το Αζτέκο βασιλιά Μοντεζούμα(Montezuma) τον δεύτερο. Όταν προσάραξαν οι λευκοί μουσάτοι άντρες με τις γυαλιστερές πανοπλίες τους έγιναν αποδεκτοί με τιμές όπως άρμοζε στην θεϊκή του παρουσία.
Δυστυχώς όμως οι επισκέπτες δεν ήταν θεϊκοί απεσταλμένοι, αλλά Ισπανοί κατακτητές που έφεραν μαζί τους όπλα και άλογα. Και ο αρχηγός του ο Ερνάν Κορτές(Hernan Cortes), αποδείχθηκε περισσότερο αδερφικός με τον Τεζκατλιπόκα παρά με τον Κουετζαλκοατλ. Γιατί σε μόλις σε δύο χρόνια κατάφερε να εξοντώσει τους  Αζτέκους τόσο ολοκληρωτικά που μόνο οι θρύλοι τους απέμειναν.

ΤΙΑΜΑΤ(Μεσοποταμία)

Σε πολλούς πολιτισμούς του κόσμου θα δούμε τους δράκοντες να εμφανίζονται στις απαρχές του χρόνου και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να βοηθούν στη δημιουργία του κόσμου όπως τον ξέρουμε σήμερα. Η Τιαμάτ είναι ένας από αυτούς τους δράκοντες, που μαζί με τον σύντροφο της Απσού κυριαρχούν στον κόσμο πριν από την εμφάνιση των ανθρώπων.

Ο βαβυλωνιακός αυτός μύθος της δημιουργίας αναπτύχθηκε από τους Ασσύριους και από τους Ακκάδες και έχει διατηρηθεί σε επτά πλάκες που ανακαλύφθηκαν από τον George H. Smith μαζί με άλλα κείμενα που ανακαλύφθηκαν στη Νινευή. Οι πλάκες αυτές χρονολογούνται στο 1000 π.Χ. αλλά ο μύθος θεωρείται πολύ πιο παλιός προερχόμενος από της εύφορες κοιλάδες του Τίγρη και του Ευφράτη όταν στις περιοχές αυτές ανθούσαν οι πολιτισμοί των Ακκάδων και των Σουμέριων το 3000 πριν τη γέννηση του Θεανθρώπου.

Σύμφωνα λοιπόν με τον μύθο υπήρξε πριν την δημιουργία της γης και του ουρανού οι θεοί δράκοι Απσού που συμβόλιζε το γλυκό νερό η θεά και μητέρα πολλών κατοπινών θεοτήτων Τιαμάτ, που συμβόλιζε την άγρια θάλασσα και το αλμυρό νερό. Τα παιδιά των θεών αυτών θέλοντας να σφετεριστούν την δύναμη των γονιών τους συγκεντρώθηκαν και σκότωσαν τον πατέρα τους, με σκοπό αργότερα να εξολοθρέψουν και την Τιαμάτ. Όταν κατάλαβε τι είχε γίνει η Τιαμάτ έβγαλε μέσα από τα κύματα της πληθώρα τερατόμορφων πλασμάτων. Τεράστια ερπετά, πλάσματα άλλα με κεντριά σαν του σκορπιού και άλλα με σώματα ταύρου, λαγωνικά με μάτια που σπινθηροβολούσαν από φωτιά αλλά και πλάσματα του βυθού μαζεύτηκαν να την υπερασπιστούν. Το πιο τρομερό από όλα όμως ήταν η ίδια η Δράκαινα. Με δύο δυνατά πόδια που κατέληγαν σε νύχια κοφτερά σαν στιλέτα, μακρύ λαιμό με δύο κέρατα στην κορυφή του κεφαλιού της και σώμα καλυμμένο με αδιαπέραστα λέπια, ήθελε να πάρει εκδίκηση για τον χαμό του συντρόφου της. <!– /* Font Definitions */ @font-face

Στη θέα αυτή η θεοί τράπηκαν σε φυγή ψάχνοντας κάποιον να αντιμετωπίσει το πλάσμα αυτό. Ο ήρωας τους ήταν ο Μαρντούκ γιος του θεού ήλιου που πήρε την απόφαση να αντιμετωπίσει τον φοβερό αυτό δράκοντα, με αντάλλαγμα να γίνει ο βασιλιάς τον θεών αν κατάφερνε να βγει νικητής. Οι υπόλοιποι θεοί συμφώνησαν και έτσι ο Μαρντούκ πήρε το τόξο και τα βέλη του, τους ανέμους και ένα άθραυστο δίχτυ και πήγε να βρει την αντίπαλο του.

ξεφύγει. Αμέσως έστειλε ένα τυφώνα καταπάνω της και όταν εκείνη άνοιξε το στόμα της, όπως περίμενε, να τον καταπιεί, έστειλε μέσα της όλους τους ανέμους κρατώντας το στόμα της ανοιχτό. Χωρίς να χάσει χρόνο όπλισε το τόξο του και πέρασε το βέλος μέσα από το ανοιχτό στόμα της, βρίσκοντας την στην καρδιά. Το άψυχο σώμα της έπεσε νεκρό και στη θέα αυτή η ορδή από τα τέρατα που είχαν μαζευτεί σκόρπισε μακριά.

Ο Μαρντούκ έκοψε στα δύο το σώμα της και από το ένα κομμάτι έφτιαξε τον ουρανό και από το άλλο την γη. Δημιούργησε τα αστέρια και τα ουράνια σώματα και γέμισε την γη με πεδιάδες, δάση ποτάμια και βουνά. Στο τέλος από τις φλέβες του Κίνγκου, ενός από τους στρατηγούς της Τιαμάτ, έφτιαξε το ανθρώπινο είδος. Μία φυλή γεννημένη από αίμα και καταδικασμένη να το χύνει σε μεγάλες ποσότητες στους αιώνες που θα ακολουθήσουν.

Ο συμβολισμός του δράκοντα στους μύθους της δημιουργίας έχει να κάνει συνήθως με το αρχέγονο χάος που μόνο με την βοήθεια κάποιου θεού μπορεί ο άνθρωπο να αντιμετωπίσει. Στην περίπτωση αυτή ο Απσού συμβολίζει τα ποτάμια και τις λίμνες που ο άνθρωπος εύκολα δάμασε ενώ η Τιαμάτ συμβολίζει την άγρια θάλασσα με τα πλάσματα της που δύσκολα την αντιμετωπίζει.

Ό μύθος αυτός μας θυμίζει λίγο και τον δικό μας όπου οι Ολύμπιοι θεοί μαζεύτηκαν να πολεμήσουν τον πατέρα τους Κρόνο και τους τιτάνες. Για να εκδικηθεί η Γαία για τον χαμό τον παιδιών της αλλά και τον ευνουχισμό του άντρα της, έστειλε τον γίγαντα Τυφώνα που ήταν από τη μέση και κάτω φίδι. Μόλις είδαν το πλάσμα αυτό οι θεοί τράπηκαν σε φυγή εκτός από την Αθηνά, η γενναία στάση της οποίος φιλοτίμησε τον Δία που γύρισε να την βοηθήσει.

Ο ΙΝΔΙΚΌΣ ΔΡΆΚΟΣ

Ο δράκοντας αυτός θεωρείται από τους μεγαλύτερους καθώς μπορεί να ξεπερνά τα 55 μέτρα και θεωρείται από τους μακροβιότερους του είδους του. Ο μαύρος δράκος των βάλτων είναι πιο αργοκίνητος και χωρίς λοφίο ενώ Δράκος των βουνών είναι ταχύς με χρυσό δέρμα φουντωτό λοφίο που λάμπει σαν φωτιά και γενειάδα με ένα πολύτιμο πετράδι στο μέτωπο του.

Εικ. 44 Ο Δράκοντας παραφυλάει το θύμα του

Η ματιά του παραλύει ανθρώπους και ζώα . το δηλητήριο του δεν είναι θανατηφόρο για αυτό σκοτώνει τα θύματα του με την πανίσχυρη ουρά του. Ζει στα βάθη της γης και όταν κινείται, παράγει ένα μεταλλικό θόρυβο. Όταν πετάει ο αέρας αναταράσσεται. Για να ικανοποιήσει την πείνα του ο Δράκος αυτός τρέφεται με ελέφαντες(Εικ.44). Παραφυλάει σε δέντρα ή πάνω σε βράχους και όταν το μεγάλο ζώο περνά ορμάει πάνω στην ράχη του, τυλίγεται γύρω του και τον σφίγγει μέχρι να καταρρεύσει. Εάν ο δράκος δεν είναι αρκετά μεγάλος και ευκίνητος μπορεί να πεθάνει πάνω στη μάχη από το βάρος του ελέφαντα. Το πετράδι που φέρει στο κεφάλι του εκτός από πολύτιμο έχει θεραπευτικές ιδιότητες καθώς μπορεί να θεραπεύσει όλες τις ασθένειες.

Οι κυνηγοί το αναζητούν και για ένα άλλο λόγο. Όποιος έχει το πετράδι στην κατοχή του και το κρατά στο αριστερό του χέρι είναι αήττητος. Όμως το εγχείρημα είναι δύσκολο, καθώς για να διατηρήσει το πετράδι τις δυνάμεις του πρέπει να αφαιρεθεί όσο ο Δράκος είναι ζωντανός. Προσπαθούνε με διάφορα ξόρκια να τον κοιμίσουν αλλά εάν ξυπνήσει, το τέλος για τους επίδοξους κυνηγούς θα έρθει γρήγορα.

Ο δράκοντας αυτός ταυτίζεται πολλές φορές με τους πύθωνες, αφού είναι φανερές οι ομοιότητες μεταξύ τους. Λέγεται πως στα αρχαία χρόνια της

Ινδίας και της Αιθιοπίας υπήρχαν πύθωνες τόσο μεγάλοι που μπορούσαν να επιτεθούν σε ελέφαντες, και ήταν αυτοί που γέννησαν τον μύθο του δράκοντα αυτού.

Ο ΙΑΠΩΝΙΚΟΣ ΔΡΑΚΟΝΤΑΣ

Οι δράκοντες στην Ιαπωνία είναι πανομοιότυποι με αυτούς τις Κίνας. Κύριες διαφορές είναι ότι εμφανίζονται σαν στοιχεία του αέρα και ότι έχουν τρία δάχτυλα αντί για πέντε που έχει ο Αυτοκρατορικός Κινέζικος Δράκος.

Η πιο γνωστή μορφή είναι αυτή του Τάτσου(Tatsu), που είναι απόγονος ενός πρωτόγονου Κινέζικου Δράκου. Πολύ πιο γνωστός και τρομερός είναι ο οχτακέφαλος δράκος που αντιμετώπισε ο Σούσα-νο-ουο (Susa–no–wo), αδερφός της Ιαπωνικής θεάς του ήλιου Άμα-τερασού(Ama–terasu). Καθώς ταξίδευε δίπλα στον ποταμό Χι-νο-κα-μι(Hi–no–ka–mi) στην επαρχία Ιζούμο(Izumo) ο Σούσα-νο-ούο συνάντησε μια όμορφη κοπέλα μαζί με ένα ηλικιωμένο ζευγάρι ενώ ήταν όλοι πολύ λυπημένοι. Όταν τους ρώτησε το λόγο που ήταν θλιμμένοι του απάντησαν πως το ζευγάρι ήταν γονείς της κοπέλας, που ήταν η τελευταία από τις οχτώ θυγατέρες τους. Κάθε χρόνο τα τελευταία επτά χρόνια ένας δράκος από το Κόσι(Koshi) απήγαγε και καταβρόχθιζε μία από τις αδερφές και τώρα ήταν η σειρά της μικρότερης Κούσι-ίναντα-ίμε (Kushi-inada-hime).

Ο δράκος ήταν τόσο μεγάλος που το τεράστιο σώμα του κάλυπτε οχτώ λόφους και οχτώ πεδιάδες και δέντρα με βλάστηση φύτρωναν πάνω στην ράχη του. Είχε οχτώ δυνατές ουρές και οχτώ τερατώδη κεφάλια, το καθένα με μάτια κατακόκκινα, όπως τα χειμερινά κόκκινα κεράσια. Κανένας θνητός δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τέτοιο πλάσμα, αλλά ο Σούσα-νο-ουο ήταν πολλά περισσότερα από ένας απλός θνητός. Ο ήρωας ζήτησε από το ζευγάρι να τους δώσουν την κόρη τους για γυναίκα του και εκείνος θα τους απάλλασσε από το μαρτύριο τους. Μόλις δέχτηκαν έβαλε σε εφαρμογή το σχέδιο του.

Αφού μεταμόρφωσε την κοπέλα σε χτένι και την έκρυψε στα μαλλιά του ζήτησε από τους γονείς της να ετοιμάσουν μια μεγάλη ποσότητα από σακέ(κρασί από ρύζι) και να το βάλουν σε οχτώ μεγάλες κανάτες. Ένα μεγάλο τείχος χτίσθηκε με οχτώ πύλες μία πίσω από κάθε κανάτα. Μόλις ετοιμάσθηκαν όλα ο ήρωας με τους γονείς της κοπέλας κρύφτηκαν περιμένοντας τον δράκο να εμφανισθεί. Καθώς περίμεναν με ανυπομονησία το μεθυστικό άρωμα του κρασιού λειτούργησε σαν δόλωμα οδηγώντας το δράκο να περάσει το κάθε κεφάλι του μέσα από μία πύλη και να κατευθυνθεί προς τις κανάτες. Τόσο καλό ήταν το κρασί που το ήπιε όλο με αποτέλεσμα να ζαλιστεί και να πέσει για ύπνο.

Μη χάνοντας καθόλου χρόνο ξεπήδησε από την κρυψώνα του και με το σπαθί του το τρομερό Σκάιουορντ(skyward) έκοψε το τέρας ενώ ήταν σε κώμα σε μυριάδες κομμάτια μετατρέποντας τα νερά του ποταμού, κόκκινα από το πηχτό αίμα του δράκου.

Έτσι έλιξε η κυριαρχία του δράκου Κόσι και ξεκίνησε του Σούσα-νο-ουο στο Ιζούμομε με την καινούρια του γυναίκα και με καινούριο σπαθί. Καθώς μέσα σε μία από τις ουρές του δράκου ανακάλυψε ένα πανέμορφο δίκοπο σπαθί το Κούσα-νάγκι-νο-τάκι(Kusa–nagi–no–tachi) ή πιο απλά δρακόσπαθο, που το έδωσε στην αδερφή του και θεά του ήλιου.

Το σχέδιο του Kunisada μας δείχνει την θρυλική Tai–shin να περνά πάνω από τον ωκεανό στην πλάτη ενός λευκού δράκοντα.

Πολύ διαφορετικός από τον δράκο Κόσι, αλλά όχι λιγότερο εξωτικός στην εμφάνιση , είναι ο Άι ρίο ή αλλιώς πουλί δράκος. Υπάρχουν πολλές αναπαραστάσεις του πλάσματος αυτού στο μοναστήρι Τσι-ον-ιν(Chi–on–in) στο Κυότο(Kyoto). Το πλάσμα αυτό αναπαρίσταται με φτερωτό σώμα και ουρά, γαμψά νύχια πουλιού, αλλά ατόφιο το κεφάλι με τα μουστάκια του δράκου. Η μεταμόρφωση των δράκων σε πουλιά είναι συνηθισμένο φαινόμενο στην

Ιαπωνία καθώς ο δράκος πουλί είναι η τελευταία και πιο τέλεια μορφή του δράκου. Αυτό εξηγείται καθώς ο δράκοντας είναι περισσότερο από οτιδήποτε άλλο σύμβολο του αέρα.

Στην επαρχία Γιάμα-σίρο(Yama–shiro) κοντά στο Κυότο(Kyoto) βρίσκεται μια εξαιρετικά μεγάλη πηγή με το όνομα Ουκισίμα(Ukisima). Τους ζεστούς καλοκαιρινούς μήνες τα παιδιά κολυμπούν στα ρηχά γιατί ξέρουν πως στα άπατα βάθη είναι η περιοχή ενός μεγάλου άσπρου δράκου με κατάλευκα γυαλιστερά λέπια.

Το πλάσμα αυτό είναι πηγή κακού και απόγνωσης στο ντόπιο πληθυσμό, γιατί κάθε 50 χρόνια παίρνει την μορφή ενός χρυσού πουλιού, που το τραγούδι του φέρνει λύπη και μοιάζει με το ουρλιαχτό του λύκου. Η εμφάνιση του δράκου αυτού ή το άκουσμα του τραγουδιού του είναι προμήνυμα για μια εποχή καταστροφών και

επιδημιών κατά την οποία πολλοί πεθαίνουν. Ο δράκος αυτός λέγεται πως είχε εμφανιστεί τον Απρίλιο του 1834 όπου είχαν ξεσπάσει επιδημίες και πείνα μάστιζε την περιοχή λίγο αργότερα. Τα φτερά του μπορεί να είναι χρυσά και γυαλιστερά αλλά δεν σε ξεγελούν καθώς το τραγούδι του θα προδίδει την πραγματική φύση του, αυτή του αγγελιοφόρου των άσχημων οιωνών.

Παρά την δύναμη τους που συνήθως είναι θεϊκή, οι δράκοντες έχουν και αυτοί εχθρούς. Ανάμεσα στους πιο ενοχλητικούς είναι τα πνεύματα αλεπούδες που κουβαλάν δαιμονικά αντικείμενα για να είναι σίγουρα πως δεν θα τους επιτεθούν οι δράκοι. Τα πνεύματα αλεπούδες συχνά βασανίζουν και τους ανθρώπους. Ζούνε 1,000 χρόνια και στην ενηλικίωση τους γίνονται αφέντες τις μεταμφίεσης. Αλλά αν κάποιο πνεύμα αλεπού μεταμφιεστεί σε άνθρωπο δεν είναι δύσκολο να το καταλάβεις καθώς βρίσκονται πάντα δίπλα σε κάποια λίμνη και η αντανάκλαση τους σε αυτή δείχνει τη πραγματική τους μορφή, αυτή μιας αλεπούς.

Όπως προδίδει και το όνομα τους μπορούν να μεταμορφωθούν και σε κανονικές αλεπούδες. Αλλά μπορείς να τις αναγνωρίσεις καθώς κίτρινες γλώσσες φωτιάς καίνε πάνω από το κεφάλι τους. Μόνο όταν ζήσουν 1.000 χρόνια στη γη χάνουν την δαιμονική τους φύση. Το τρίχωμα τους γίνεται μεταξένιο λευκό ή χρυσό αποκτούν εννιά ουρές και πηγαίνουν στον παράδεισο.

Σε ένα άρθρο στο περιοδικό Scientific American, το οποίο χρονολογείται από το 1916 J. O’Malley Irwin υποστηρίζει πως η μακρόχρονη ανατολίτικη πίστη και παράδοση στους Κινέζικους και Ιαπωνικούς Δράκους, μπορεί να υπάρχει από ευρήματα δεινοσαύρων που ανακαλύφθηκαν πολύ νωρίς, όπως αυτά του Morosaurus που ανακάλυψαν το 1915 από τον Irwin και την γυναίκα του, καθώς εξερευνούσαν μια μεγάλη σπηλιά ονόματι Σιεν Καν Τζου(Shen K’an Tzu) στα παράλια του ποταμού Ιάνγκτζε (Yangtze) κοντά στο Ίτσανγκ Γφορτζ(Ichang Gorge).

Η αμερικανίδα επιστήμονας Δρ. Καρλ Σάγκαν(Dr.Carl Sagan) προχώρισε την θεωρία των δράκων ένα βήμα πιο κάτω υποστηρίζοντας στο βιβλίο της The Dragons of Eden πως οι μύθοι και οι θρύλοι που είναι βασισμένοι στους δράκοντες, προέρχονται από την μνήμη των πρώτων θηλαστικών που είχαν έρθει σε επαφή με τους απόγονους των τεράστιων ερπετών του παρελθόντος.

Δεν υπάρχει πάντως αμφιβολία πως κάποια είδη δεινοσαύρων έχουν πολλές ομοιότητες με τους δράκοντες. Υπάρχει ακόμα μία θεωρία που υποστηρίζει πως οι δράκοντες τις ανατολής έχουν εμπνευστεί από πραγματικά πλάσματα όπως ένα σπάνιο είδος θαλάσσιου πλάσματος που μοιάζει τόσο με χέλι όσο και με δράκο. 

ΛΕΡΝΑΙΑ ΥΔΡΑ(Ελλάδα)

Το πλάσμα αυτό έχει ογκώδες σώμα φιδιού ή σκύλου και πέντε, επτά ή εννιά κεφάλια δράκου. Είναι κόρη του τερατώδους εκατοντακέφαλου Τυφώνα ή Τυφωέα και της Έχιδνας που ήταν μισή γυναίκα και μισή φίδι. Έλεγαν ότι το ένα κεντρικό κεφάλι ήταν αθάνατο και ανθρώπινο.

Η Λερναία Ύδρα ήταν αδερφή του φύλακα του Άδη Κέρβερου, του Κρομμυώνα, της Χίμαιρας της Λυκίας και της Σφίγγας της Θήβας. Το τέρας, όπως και ο λέοντας της Νεμέας, είχε ανατραφεί από την Ήρα με σκοπό να υπονομεύσει το κύρος του Ηρακλή.

Η Ύδρα (νερόφιδο) έδωσε το όνομα της στο νησί Ύδρα αν και ζούσε στους βάλτους της παραλιακής πόλης Λέρνης ή Λέρνας, δίπλα στο σημερινό χωριό Μύλοι (περίπου οχτώ

χιλιόμετρα έξω από την αρχαία πόλη του Άργους, απέναντι από το Ναύπλιο).

Στην περιοχή υπήρχε ποταμός, πολλές πηγές, όπως η τριπλή πηγή της Αμυμώνης και η μικρή λίμνη Αλκυονίς, που την θεωρούσαν απύθμενη και μια από της «πύλες του Άδη», αφού πίστευαν ότι από εδώ κατέβηκε και ο Διόνυσος στον Κάτω Κόσμο, για να πάρει πίσω την μητέρα του Σεμέλη. Επίσης, τελούσαν Μυστήρια προς τιμήν της Λερναίας Δήμητρας, καθώς σύμφωνα με μια εκδοχή, Από εδώ πήραν την άγουσα για τον Κάτω Κόσμο ο Άδης και η Περσεφόνη.

Η Λερναία Ύδρα είχε εγκατασταθεί κάτω από ένα πλάτανο και τρομοκρατούσε τους κατοίκους του Αργολικού κόλπου. Κατασπάραζε όποιο ζώο περνούσε από εκεί, ενώ η δηλητηριώδης ανάσα της μόλυνε τα νερά και κατέστρεφε τα σπαρτά. Ακόμη και όταν κοιμόταν, η μολυσμένη ανάσα μπορούσε να σκοτώσει όποιον πλησίαζε προς το μέρος της. Επιπλέον, όλα έδειχναν ότι θα ζούσε αιώνια και θα ήταν ανίκητη, αφού, ακόμα και όταν έχανε ένα κεφάλι, φύτρωναν δύο ή και τρία στη θέση του.

Σαν να μην έφταναν τα παραπάνω, υπήρχε και η φήμη ότι ο δράκος είχε βοηθό ένα τεράστιο κάβουρα με πελώριες δαγκάνες, για αυτό ο Ηρακλής πήρε μαζί του για βοηθό το φίλο και ανιψιό του Ιόλαο.

Ο ήρωας και ο Ιόλαος ανακάλυψαν, χάρη στις οδηγίες της Αθηνάς, τη φωλιά της Ύδρας στους λόφους, κοντά στις πηγές. Ο Ηρακλής έβαλε πρώτα φωτιά στο δάσος, πίσω από τους βάλτους, ώστε να μην μπορεί το τέρας να υποχωρήσει και αφού πυράκτωσε τα βέλη του, τα εκτόξευσε μέσα στη φωλιά της, αναγκάζοντάς την να επιτεθεί.

Η Ύδρα πράγματι όρμησε στον ήρωα και τον άρπαξε από το πόδι, έχασε όμως γρήγορα το πρώτο της κεφάλι, καθώς της το έλιωσε το ρόπαλο του Ηρακλή (ή το έκοψε με πέλεκυ). Στη θέση του όμως φύτρωσαν δύο νέα. Τότε βγήκε και από το νερό και ο κάβουρας, που όρμησε στον Ηρακλή και πρόλαβε να τον δαγκώσει στο πόδι, λίγο πριν τον σκοτώσει ο ήρωας ή ο Ιόλαος (η Ήρα μεταμόρφωσε τον κάβουρα στον αστερισμό και ζώδιο του Καρκίνου).

Καθώς η Ύδρα παρακολουθούσε την μοίρα του κάβουρα ο Ηρακλής πήρε ένα φλεγόμενο δέντρο και της έκοψε ένα ακόμα κεφάλι, ενώ πρόσεξε αυτή την φορά πως δεν φύτρωσε κανένα καινούριο στη θέση του. Κατάλαβε πως υπαίτιος για αυτό ήταν η φωτιά , που έκαψε την ρίζα του λαιμού και άρχισε να κόβει τα κεφάλια το ένα μετά το άλλο, ενώ ο Ιόλαος καυτηρίαζε τους κομμένους λαιμούς με ένα αναμμένο κλαδί, πράγμα το οποίο δεν επέτρεπε να ξαναφυτρώσουν καινούρια κεφάλια. Τέλος ο Ηρακλής έκαψε και το κυρίως αθάνατο κεφάλι, μέρος του οποίου ήταν από χρυσάφι, και έθαψε τις στάχτες του κάτω από ένα μεγάλο βράχο, κοντά στους Ελαιούς. Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή δεν το έκαψε αλλά παραμένει ζωντανό κάτω από τον βράχο καταδικασμένο να μισεί και να ονειρεύεται αιώνια.

Αυτό ήταν το τέλος της τρομερής Λερναίας Ύδρας. Στη συνέχεια ο γιος του Δία βούτηξε τα βέλη του στο αίμα ή στη δηλητηριώδη χολή της αποκτώντας ένα τρομερό όπλο που προκαλούσε φοβερές πληγές ακόμα και στους αθανάτους.

Λέγεται πως ο βασιλιάς των Μυκηνών Ευρυσθέας τον οποίο υπηρετούσε ο Ηρακλής αρνήθηκε να μετρήσει τον άθλο αυτό λόγο της συμμετοχής του Ιόλαου. Η παράδοση όμως αγνόησε τον Ευρυσθέα και συμπεριέλαβε και την Λερναία Ύδρα στη δωδεκάδα των περίφημων άθλων.

Ο Παυσανίας θεωρούσε το τέρας ως ένα τεράστιο νερόφιδο, ενώ πολλοί πίστευαν ότι επρόκειτο για υπόγειο ποτάμι που πλημμύριζε την περιοχή των πηγών.

Η νίκη κατά της Λερναίας Ύδρας συμβολίζει, σύμφωνα με ορισμένους μελετητές, την προσπάθεια για την αποξήρανση των βάλτων της περιοχής. Συμβολικά ως ηλιακός ήρωας ο Ηρακλής μπορούσε

να στεγνώσει με την δύναμη του το απέραντο έλος και να περιορίσει τις δυσάρεστες συνέπειές του στους κατοίκους των γύρω περιοχών.

ο Ηρακλής μάχεται με την Λερναία Ύδρα. Μπρούτζινος δίσκος από τον Ιταλό γλύπτη Antico

κατασκευασμένο το 1490 μ.Χ. Museo Nazionale del Bargello, Florence

Οι άθλοι του Ηρακλή ήταν πολύ διαδεδομένοι στηνδιακόσμηση

των αγγείων(και όχι μόνο) στην αρχαία Ελλάδα

Ο Άγιος Γεώργιος και ο Δράκος

Μία από τις πιο γνωστές ιστορίες με δράκοντες που αναφέρεται και στις γραφές είναι η γνωστή μάχη του Αγίου Γεωργίου. Υπήρξε ένας φτερωτός πελώριος δράκοντας με μακριά σπειρωτή ουρά και πράσινα λέπια σαν του κροκόδειλου ο οποίος πρόβαλε από τους βάλτους της Σιλέν. Στο πέρασμα του όλα τα πλάσματα, άνθρωποι και ζώα, ασφυκτιούσαν από το δηλητήριο του.

Οι ντόπιοι αγρότες κατάστρωσαν ένα σχέδιο. Έστελναν στον δράκοντα κάθε μέρα από δύο πρόβατα για να κορέσουν την πείνα του θηρίου. Στην αρχή η στρατηγική αυτή έμοιαζε να πετυχαίνει αλλά έφτασε η στιγμή που τα πρόβατα σώθηκαν και το ερπετό βγήκε πάλι για κυνήγι. Τότε ήταν που με βαριά καρδιά ο βασιλιάς συμφώνησε να θυσιάζουν στον τύραννο δράκοντα από ένα παιδί κάθε ημέρα με την ελπίδα να κρατήσουν τον δράκοντα χορτάτο μέχρι κάποιο θαύμα να τους απαλλάξει από τον δαίμονα αυτό.

Αλλά οι ημέρες και οι εβδομάδες περνούσαν και κανένα θαύμα δεν φαινόταν να συμβαίνει. Ώσπου έφτασε το πρωινό όπου ήρθε η σειρά της ίδιας της κόρης του βασιλιά η όμορφη Αλκυόνη να δεθεί στον ξύλινο στύλο που δένονταν και τα υπόλοιπα παιδιά περιμένοντας τον φρικτό τους θάνατο. Κανένας δεν περίμενε πως το θαύμα που τόσο καιρό περίμεναν και τόσο θερμά προσεύχονταν θα γινόταν εκείνη την ημέρα.

Η πριγκίπισσα στεκόταν μόλις λίγα λεπτά όταν το πρόσωπο της χλόμιασε καθώς άκουσε πίσω της να την πλησιάζουν βαριά βήματα σίγουρη πως ο χαμός της πλησίαζε. Γύρισε τρομοκρατημένη το κεφάλι της για να δει τι ή ποιος τα προκαλούσε και αντίκρισε ένα ψηλό ιππότη με ασημένια πανοπλία όπου στον άσπρο θώρακα της υπήρχε ένας ερυθρός σταυρός. Μόλις είχε κατέβει από το κατάλευκο άτι του κρατώντας μια μακριά λόγχη και μια μεγάλη ασπίδα, πλησιάζοντας προς τo τρομοκρατημένο κορίτσι.

Η πριγκίπισσα βλέποντας στο πρόσωπο του νέου τον σωτήρα της δεν δίστασε να του εξηγήσει αμέσως την κατάσταση στην οποία ήταν μπλεγμένη. Εκείνος με

την σειρά του της είπε γρήγορα ποιος ήταν. Το όνομα του ήταν Γεώργιος, είχε μεγαλώσει στην ανατολική Τουρκία, στην Καππαδοκία, και ήταν στρατιώτης του Ρωμαϊκού στρατού πριν ασπαστεί τον χριστιανισμό. Τώρα ο μόνος κύριός του ήταν ο Θεός και κήρυττε το λόγο Του όπου και αν πήγαινε.

Στα μάτια του Γεωργίου ο δράκοντας ενσάρκωνε το κακό και όλα για τα οποία είχε πολεμήσει. Έτσι αντί να τραπεί σε φυγή και να σώσει τον εαυτό του, έλυσε το αβοήθητο κορίτσι και την ανέβασε στο άτι του προετοιμάζοντας τον εαυτό του για μάχη με τον τερατώδες αντίπαλο του. Δεν χρειάσθηκε να περιμένει για πολύ. Μέσα από τους βάλτους και χωρίς προειδοποίηση ξεπρόβαλε ένα τεράστιο κεφάλι ερπετού που το κρατούσε ένας πανίσχυρος λαιμός ανοίγοντας δρόμο μέσα από τους πυκνούς θάμνους. Ακολουθούσε ένα ογκώδες σώμα με πελώρια φτερά που κατέληγε σε μια μυτερή ουρά.

Μέσα από τα πολλά ταξίδια του σε πολλές μακρινές και αφιλόξενες περιοχές ο Γεώργιος είχε έρθει αντιμέτωπος με αναρίθμητους εχθρούς, τρομακτικά θηρία και δύσκολες καταστάσεις. Τίποτα όμως δεν θα μπορούσε να τον είχε προετοιμάσει για το τρομερό αυτό πλάσμα που αντίκριζαν τα μάτια του εκείνη την στιγμή. Το στόμα του έσταζε δηλητήριο που όταν ακούμπαγε τη γη ξέραινε τα φυτά και το έδαφος από κάτω του.

Ο δράκοντας κινιόταν γρήγορα ετοιμάζοντας την επίθεση του. Επιτάχυνε το βήμα του καθώς πλησίαζε τον ιππότη και άνοιξε τα πελώρια φτερά του. Ο Γεώργιος κάλυψε ενστικτωδώς την μύτη και τα μάτια του για να καλυφθεί από την δυσοσμία, έσφιξε την λόγχη στην παλάμη του έτοιμος να χτυπήσει με δύναμη τον δράκοντα όταν ξαφνικά τον πλεύρισαν δύο πελώρια φωτεινά άψυχα μάτια. Όπου και αν γύριζε το κεφάλι του έβλεπε μάτια να βγάζουν φλόγες να τον περικυκλώνουν και να τον ζαλίζουν. Μέσα στην ζάλη του σήκωσε την λόγχη του και με όση δύναμη είχε την ώθησε ανάμεσα στα πιο κόκκινα, φωτεινά και τρομακτικά από αυτά.

Μια τρομερή κραυγή διαπέρασε τον αέρα, και τα μάτια ξαφνικά εξαφανίστηκαν. Καθώς η κίνηση τους δεν τον αποπροσανατόλιζε άλλο, ο ιππότης κοίταξε κάτω και είδε τον δράκοντα ζωντανό αλλά θανάσιμα πληγωμένο. Η λόγχη του είχε διαπεράσει το στόμα του βγαίνοντας στο πίσω μέρος του λαιμού του. Στο πληγωμένο σώμα του δράκου είδε πως πάνω στα φτερά του βρίσκονταν πολύχρωμα σχέδια που έμοιαζαν με μάτια και ήταν αυτά που θόλωναν την όραση του.

Εκείνη την στιγμή πλησίασε η πριγκίπισσα με ανακούφιση για την νίκη του Γεωργίου. Έδεσαν με την ζώνη της τον δράκο και με το δυνατό καθαρόαιμο του τον οδήγησαν στο κάστρο. Εκεί ο βασιλιάς υποσχέθηκε στον Γεώργιο πως αν έσφαζε τον δράκο αυτός και οι υπήκοοι του θα βαφτίζονταν χριστιανοί. Έτσι και έγινε, ο ιππότης τους απάλλαξε από τον τύραννο τους και ο βασιλιάς κράτησε την υπόσχεση του. Αφού χαιρέτισε την πριγκίπισσα συνέχισε τον δρόμο του που σύντομα θα τον οδηγούσε να γίνει μάρτυρας του χριστιανισμού.

Στο πίνακα του Uccelo φαίνονται καθαρά τα μάτια στα φτερά του δράκου.

Jormugander-Σκανδιναβία

Ένας από τους μεγαλύτερους και πιο εντυπωσιακούς δράκοντες της Ευρώπης είναι ο Jormungander το ερπετό της Midgard που μας έρχεται από την μυθολογία των Σκανδιναβικών χωρών. Τον Jormungander τον δημιούργησε ο Loki θεός του σκότους. Το γεμάτο λέπια σώμα του εκτείνονταν μέχρι εκεί που έβλεπε το μάτι, ο λαιμός του ξεπέρναγε τα ψιλότερα βουνά και η αύρα του θανάτου ακολουθούσε το πέρασμα του. Δεν μας κάνει έκπληξη ότι, όταν τον έφεραν στην Aesir(το παλάτι των θεών) ο Odin(βασιλιάς των θεών), τον έριξε στα άδυτα των βαθύτερων ωκεανών.

Ενώ χάθηκε από την επιφάνια της γης η ύπαρξή του συνέχισε να ζει στα βάθη των ωκεανών και να μεγαλώνει σε απίστευτα μεγέθη μέχρι που το σώμα του τύλιξε όλη την γη και το κεφάλι του δάγκωνε την ούρα του. Η μοίρα του ήταν να παραμείνει εκεί μέχρι το Ragnarok, την ημέρα της μεγάλης μάχης .Μόνο τότε θα μπορούσε να ελευθερωθεί και την ημέρα εκείνη θα αντιμετώπιζε τον δυνατότερο από τους θεούς τον Thor(Θορ) θεό του κεραυνού.

Αρκετά πριν την τελική μάχη όμως, οι δύο αυτοί ισάξιοι αντίπαλοι θα αναμετρηθούν άλλες δύο φορές. Η πρώτη τους συνάντηση έγινε όταν ο Thor πήγε να επισκεφτεί τον βασιλιά των γιγάντων και αιώνιων αντιπάλων των θεών του Aesir, τον Utgardhaloki. Ο βασιλιάς των γιγάντων άδραξε την ευκαιρία να μειώσει την δύναμη του Thor βάζοντας τον να κάνει τρεις δοκιμασίες που θα αποτύχαινε σίγουρα. Οι δοκιμασίες ήταν αδύνατες να πραγματοποιηθούν από θνητό ή Θεό αλλά ο Utgardhaloki που κατείχε την γνώση της μαγείας και της ψευδαίσθησης της έκανε να μοιάζουν απλές, έτσι ώστε να ξεγελάσει τον καλεσμένο του.

Η μία από τις δοκιμασίες έμοιαζε τρομερά εύκολη. Θέλοντας να ειρωνευτεί την σε όλους γνωστή δύναμη του Thor, του είπε πως είναι τόσο αδύναμος που ούτε την γάτα του από το πάτωμα δεν μπορεί να σηκώσει. Ο Thor τρομερά εκνευρισμένος έπιασε την γάτα με τα δύο του χέρια σφίγγοντας την σε μια πολύ σφιχτή λαβή και κουλουριάζοντας την σε μια γούνινη μπάλα ετοιμάστηκε να την σηκώσει; αλλά η γάτα δεν κουνήθηκε. Όση δύναμη και αν έβαζε η γάτα δεν σηκώθηκε ούτε ένα εκατοστό από το έδαφος. Γελώντας δυνατά ο βασιλιάς μπροστά σε αυτό το θέαμα παρότρυνε τον Θεό να κάνει άλλη μια προσπάθεια.

Βάζοντας κάθε δράμι της δύναμης του, και καθώς κάθε τένοντας και μυς του είχε τεντώσει τόσο που δεν πήγαινε άλλο από την δύναμη που ασκούσε στο κατοικίδιο του βασιλιά και λίγο πριν νιώσει τα δάχτυλα του να σπάνε από την υπερένταση κατάφερε να σηκώσει λίγα χιλιοστά από το έδαφος τη μία πατούσα της γάτας.

Ο Thor ταπεινώθηκε εξίσου και στις άλλες δύο δοκιμασίες. Γνωστός για την αγάπη του για την μπύρα δεν κατάφερε να αδειάσει ένα κέρας σε τρεις γουλιές όταν ο βασιλιάς χρειάστηκε λιγότερες από δύο. Και η μεγαλύτερη ατίμωση ήρθε

όταν τον γονάτισε σε ένα αγώνα πάλης η νταντά που είχε σαν παιδί ο βασιλιάς, μια αδύναμη γριά γυναίκα.

Ατιμασμένος και εξευτελισμένος ο Thor έφυγε το επόμενο πρωί και τον συνόδευσε μέχρι τα σύνορα ο ίδιος ο βασιλιάς Utgardhaloki. Μόνο όταν φτάσανε στην άκρη του βασιλείου, για να μην έχει καμία επίπτωση στη χώρα του από την οργή του θεού, του αποκάλυψε την πραγματική φύση των δοκιμασιών που πέρασε.

Το κέρας που έπινε μπύρα ήταν συνδεμένο με τους ωκεανούς οπότε ήταν αδύνατο να το αδειάσει. Παρόλα αυτά τόση ήταν η ικανότητα του θεού που δημιούργησε την πρώτη άμπωτη σε όλο τον κόσμο. Όσο για την γριά κουβερνάντα δεν ήταν άλλη από τον γέρο χρόνο που όσο δυνατός και αν είσαι δεν μπορείς να τον νικήσεις.

Το πιο εκπληκτικό ήταν η δύναμη που έδειξε ο Thor όταν προσπάθησε να σηκώσει την γάτα του βασιλιά, γιατί δεν ήταν καθόλου αυτό που έδειχνε. Η αιλουροειδή μορφή της έκρυβε ένα πλάσμα τελείως διαφορετικό. Ήταν το ερπετό που είχε τυλίξει ολόκληρο τον κόσμο, ο Jormungander. Όταν ο Θεός κατάφερε να σηκώσει το πόδι της γάτας ουσιαστικά είχε σηκώσει το κεφάλι και την ουρά του ερπετού της Midgard, ένας άθλος τόσο εκπληκτικός που ο βασιλιάς ίσα που μπόρεσε να κρύψει τον τρόμο του με ένα ψεύτικο χαμόγελο.

Μαθαίνοντας πως ξεγελάσθηκε, ο Thor σίγουρα θα σκότωνε τον βασιλιά με το μαγικό του σφυρί το Miolnir, αλλά μόλις είπε και τις τελευταίες του κουβέντες ο Utgardhaloki εξαφανίσθηκε καθώς αυτό που συνόδευε τον Θεό δεν ήταν άλλο από μια ψευδαίσθηση.

Μετά από πολλά χρόνια ο Thor μαζί με έναν άλλο γίγαντα τον Hymir, παππού του Tyr, θεού του πολέμου, ψάρευαν στον ωκεανό με την βάρκα του γίγαντα. Ο Thor είχε βάλει για δόλωμα ένα ολόκληρο κεφάλι από ένα βόδι όταν ξαφνικά ένιωσε να τους τραβάει κάτι τόσο δυνατά που παραλίγο να αναποδογυρίσει την βάρκα τους. Τότε ο θεός συνειδητοποίησε πως μόνο ένα πλάσμα στον κόσμο είχε τόση δύναμη, ο δράκος Jormungander. Έχοντας πιαστεί γερά στο αγκίστρι ο δράκος, σκέφτηκε πως το πλάσμα αυτό τον είχε κάνει να φανεί αδύναμος μπροστά στον βασιλιά των γιγάντων και πως ήταν καλή

ευκαιρία να πάρει εκδίκηση. Χρησιμοποιώντας κάθε άτομο της δύναμής του πάλεψε τόσο χρόνο που στα μάτια του τρομοκρατημένου Hymir φάνηκε σαν αιώνας. Κάποια στιγμή ο Jormungander φάνηκε να κουράζεται και ο Thor γευόταν ήδη την νίκη του. Μέσα σε πελώρια κύματα το κεφάλι του πλάσματος εμφανίστηκε στην επιφάνια της θάλασσας ενώ ο θεός είχε υψώσει το σφυρί του Miolnir για να δώσει το τελικό χτύπημα όταν τελευταία στιγμή τα νεύρα του γίγαντα δεν άντεξαν άλλο. Η θέα του τρομερού δράκου τόσο κοντά στο πρόσωπο του ήταν υπερβολικό για αυτόν και μέσα στον πανικό του μπήκε ανάμεσα στον θεό και τον δράκο δίνοντας στον Jormungander την ευκαιρία να φύγει. Σαν κίνηση απελπισίας ο Thor έριξε το σφυρί του, που δεν αστοχεί ποτέ, μέσα στα νερά ελπίζοντας να πετύχει το χτύπημα που αναζητούσε αλλά χωρίς αποτέλεσμα.

Στον κόσμο των θνητών φάνηκαν αμέτρητα τα χρόνια από την αρχή του χρόνου μέχρι την ημέρα του Ragnarok , αλλά για τους Θεούς του Aesir φάνηκε σαν μια στιγμή. Ήταν η ημέρα που περίμεναν της τελικής μάχης με τους θεούς να πολεμούν ενάντια στους γίγαντες, τους αγγέλους με τους δαίμονες, τους ανθρώπους ενάντια στα τέρατα, και τον Thor Θεό του κεραυνού ενάντια στον δράκοντα Jormungander.

Οι ωκεανοί φουρτούνιασαν καθώς το κολοσσιαίο ερπετό βγήκε στην στεριά να αντιμετωπίσει το μόνο πλάσμα που μπορούσε να του προσφέρει μια άξια μάχη. Η γη σείστηκε καθώς ο δράκοντας εξαπέλυσε την θανατηφόρα του επίθεση ενάντια στον αντίπαλο του, και οι ουρανοί φωτίστικαν από τους κεραυνούς και τα ακόντια αστραπής που έριχνε στον θανατηφόρο εχθρό του ο δυνατότερους από τους Θεούς.

Με μια τελευταία κραυγή πολέμου ο Thor σήκωσε το Miolnir πάνω από το κεφάλι του γυρνώντας το γύρω γύρω τόσο γρήγορα και δυνατά που δημιούργησε ανεμοστρόβιλο στον ουρανό. Έπειτα το κατέβασε με δύναμη στο οστέινο κεφάλι του δράκου δημιουργώντας έκρηξη από το χτύπημα που ακούσθηκε σε όλο τον κόσμο. Θανάσιμα πληγωμένο από το χτύπημα το ερπετό της Midgard εξαπέλυσε μια τελευταία επίθεση οργής και πόνου που έσπαγε τα αυτιά από την δύναμη της πριν πέσει άψυχο στο έδαφος.

Ο Thor επικράτησε του μεγαλύτερου εχθρού των Θεών του Aesir, αλλά και ο Jormungander νίκησε τον καλύτερό τους, καθώς μόλις μερικές στιγμές από τον θάνατο του δράκου, ο Thor έπεσε νεκρός δίπλα του ασφυκτιώντας από το πυκνό σύννεφο δηλητηρίου που άφησε με την τελευταία του πνοή το πελώριο πλάσμα. Για δύο εχθρούς τόσο ισοδύναμους το τέλος ήταν τόσο δίκαιο όσο και αναπόφευκτο.

Στην μυθολογία των Βίκινγκς υπάρχουν πολλές ιστορίες με δράκοντες. Όταν ακούμε Βίκινγκς μας έρχεται συχνά στο νου τα πλοία τους που η πλώρη τους κατέληγε σε κεφάλι δράκοντα. Ο Jormungander, ο πιο γνωστός δράκοντας στην μυθολογία τους συμβολίζει τη δύναμη του χάους που μόνο ο πιο δυνατός από τους θεούς τους μπορεί να νικήσει, όχι όμως χωρίς να χάσει και ο ίδιος την ζωή του.

ο Thor παλεύει με το ερπετό της Midgerd . Πίνακας του Henry Fuseli το 1788

www.medievalrose.org
ceramicartdragons.wordpress.com